Ακούω μισόλογα, πατρονάροντάς με. Νομίζουν ότι θα βαρεθώ και θα σταματήσω.
Αμ δε.
Πήρα τα πράγματα στα χέρια μου, γιατί μόνο έτσι ξέρω πως θα γίνει η δουλειά μου. Βηματάκι βηματάκι, χούφτα χώμα χούφτα χώμα, σιγά σιγά ξεσκεπάζω ένα πελώριο χάος.
Και στην καρδιά αυτού, το δίκιο μου.
Για το άδικο που μου έκαναν, με τις ευλογίες ανεπαρκών υπηρεσιών και οργανισμών. Για συμφέρον. Για χρήματα. Για ένας θεός ξέρει τι.
Την τύχη μου μέσα σε αυτόν τον τόπο.
Ένιωσα ότι πέρασα από Συμπληγάδες τους τελευταίους μήνες. Εδώ διάθεση για βοήθεια δεν βρήκα καμία.
Ομερτά.
Αλλού όμως, έξω, κάποιοι ακόμα έχουν φιλότιμο. Έχουν κράτος. Ακεραίοτητα. Τον ελάχιστο επαγγελματισμό.
Νόμιζαν ότι θα βαρεθώ και θα τα παραιτήσω γιατί (παρα)είναι δύσκολο.
Από πότε πρέπει να είσαι ευγνώμων για κάτι, απλώς και μόνο επειδή κάποιος θα μπορούσε να σε σακατέψει χειρότερα?
Και γιατί δηλαδή να πρέπει να σου είναι παρήγορο το γεγονός ότι δεν εξελίχθηκε το χειρότερο σενάριο, μετά από το λάθος/ παράλειψη/ αδιαφορία κάποιου?
Γιατί δεν επιτρέπεται να θυμώσεις με το αρχικό γεγονός απλώς και μόνο γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα?
"Ξέχνα το" άκουσα. "Βάλτο πίσω σου και προχώρα" πρόσθεσαν.
"Πώς κάνεις έτσι, δεν είσαι καλά?"
Σηκώνω τα μανίκια πάνω να τους δείξω τις πληγές και τις ουλές μου. Το πώς, όχι κύριοι, δεν είμαι και τόσο καλά. Μα πώς να τους πείσω, πώς να το αποδείξω όταν αυτές οι πληγές δεν φαίνονται. Κι αφού δεν φαίνονται, δεν μετράνε... σαν να μην υπάρχουν. Προχώρα μου λένε, ξέχνα το, είσαι δυνατή, θα το ξεπεράσεις.
Κάθομαι σε ένα καναπέ και ζω ξανά και ξανά αυτήν την αδικία και προσπαθώ να βρω λογική. Ή την άκρη. Σε αυτήν την απαράδεχτη ομερτά. Που τάχθηκαν τόσο στο loyalty και τον όρκο σιωπής για να μην καεί και η δική τους η γούνα μια μέρα, παρά να σηκωθούν έξαλλοι πάνω στο αδιανόητο άδικο.
Να προσπαθώ επί μήνες να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας.
Ότι να, ορίστε κύριοι, να τον τεράστιο ροζ ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο, γιατί δεν μιλάτε? Γιατί δεν κάνετε κάτι? Κατ'ιδίαν μου παραδέχονται ότι τον είδαν. Μου τον περιγράφουν με μελανά χρώματα και απίστευτη λεπτομέρεια. Μα, δε θα το πουν δυνατά. Και δεν ντρέπονται γι'αυτό.
Ούτε, όταν μου λένε "ξέχνα το... δε θα βρεις το δίκιο σου".
Καμία νίκη ή αξιοσημείωτη διάκριση. Απλώς να που τα καταφέραμε ως εδώ. Κι αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο κάποτε.
Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι θέλουν να τους καταλαβαίνουν, να τους κατανοούν, να τους σέβονται, μα ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να το πράξουν πρώτοι για τους άλλους.
Και είναι λυπηρό.
Επιβάλλεται ένα reset, ή τουλάχιστον ένα restart μέσα στη νέα χρονιά.
Με ταλαιπώρησε η υγεία μου φέτος. Πρώτη φορά, και αναγνωρίζω πόσο τυχερή έχω υπάρξει σε αυτόν τον τομέα στη ζωή μου. Ήταν και μια υπενθύμηση για το πόσο δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα, και πώς όλα, μα όλα μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κλισεδάκι, αλλά ισχύει.
Το τέλος της χρονιάς με βρίσκει λίγο πελαγωμένη: έχουν τελειώσει μέσα μου κάποια πράγματα και κάποιες καταστάσεις, αλλά δεν έχω ακόμα ξεκάθαρη εικόνα για το πού ακριβώς θέλω να πάω ή ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μου. Ή τι θέλω ακριβώς. Απλώς ξέρω ότι έχω ανάγκη για να κάνω όνειρα πάλι και μου το χρωστώ τουλάχιστον να προσπαθήσω να τα πλησιάσω και γιατί όχι, να τα πραγματοποιήσω.
Υπάρχουν νέα δεδομένα που πρέπει να αποδεχτώ. Μια νέα πραγματικότητα αν θες, και it's been a hard pill to swallow. Δεν μπορώ να το πω αλλιώς. Αλλά το παλεύω. Με δυσκολεύει. Προσπαθώ πολύ όμως. Είμαι τόσο ευγνώμων που ξεκίνησα πάλι ψυχοθεραπεία, και που βρήκα τον συγκεκριμένο άνθρωπο για να με βοηθήσει να με ξαναβρώ.
Και με όλες αυτές τις αλλαγές και τα σκατά που έφερε η χρονιά, το αγόρι μου μου κρατά το χέρι ακόμα πιο σφιχτά, και το νιώθω στο είναι μου, στο κάθε κύτταρο μου ότι κάποιος με ευλόγησε πολύ όταν τον έφερε στον δρόμο μου αυτόν τον υπέροχο άντρα. Ακόμα και όταν όλα είναι γκρίζα, αυτός έχει την μοναδική ικανότητα να φέρνει μαγεία και χαρά στη ζωή μου.
Πριν από πολλάαααα χρόνια, δεχόμουν 'bullying' από αντίζηλους όπως απέδειξε η πορεία και ο χρόνος. Τότε βέβαια, δεν το ήξερα. Ήμουν και λίγο βλαμμένη και το πήρα προσωπικά.
Αλλά!
Είναι να μην μου πας κόντρα, και να πεις ότι δεν μπορώ να καταφέρω κάτι.
Γατάκι.
Που να'ξερες τι καύσιμο μου δίνεις για να λειτουργήσω.
Πριν από πολλάααα χρόνια λοιπόν, σε ένα πρακτικό μάθημα δεχόμουν bullying ότι δε θα τα καταφέρω. Ότι, δεν το'χω, ότι 'δεν μπορώ'.
Η αλήθεια είναι, ότι οι ικανότητες μου στο συγκεκριμένο ήταν περιορισμένες.
Αλλά, άμα βάλω κάτι εγώ στο νου μου, όχι απλώς θα τα καταφέρω... Θα μεγαλουργήσω.
Νόμος.
Όπως και ο Michael Jordan.
Έσκισα στο μάθημα. Πήρα τον πιο ψηλό βαθμό της τάξης.
Και το θυμάμαι σαν χτες εκείνη την εξεταστική; το σώμα μου ήταν αλλιώς, σαν μια μαύρη γάτα που έβαλε στο μάτι το πιο δύσκολο, το πιο γρήγορο θήραμα, και ήθελε, ΗΘΕΛΑ, να το πιάσω ΕΓΩ.
Σαν να μπήκε άλλη δύναμη μέσα μου, άλλο πλάσμα μες το μυαλό μου, μες το σώμα μου, σαν να απέκτησα επιπλέον ικανότητες, και έκανα πράγματα που δεν ίσως θα μπορούσα να επαναλάβω. Αλλά εκείνη την ημέρα, μου βγήκαν αβίαστα, σχεδόν σαν να είχα φώτιση, out of body experience.
ΕΛΑΜΨΑ motherfuckers απλά και μόνο επειδή με αμφισβήτησες!
Επομένως, όταν ανακάλυψα αυτό το super power μου, τελείωσαν τα ψέματα. Για όλους.
Όταν δέχεσαι απειλές από ένα όχλο ανηλίκων, πού πας?
Στην αστυνομία.
Μάλιστα.
Όταν η αστυνομία σου λέει "ε κυρία μου, τι να κάνουμε?", πού πας?
....
Ναι.
Όταν ο γονέας κατεβάζει τον ανήλικο σπόρο του στις 1 τα ξημερώματα, φορτωμένο κροτίδες, για να δει την λαμπρατζιά για "να χαρεί λίο το μωρό", τι να πεις?
Και σε ποιον?
Κι αυτά, στο όνομα του τάχα εθίμου και τάχα μου της θρησκείας γιατί είμαστε τάχα 'Ελληνες και όχι αλλόθρησκοι.
Αν ψάξει κανείς όμως την ιστορία, θα ανακαλύψει ότι τις κροτίδες τις έριχναν οι Οθωμανοί το βράδυ της ανάστασης για να μην ακουστεί το 'Χριστός Ανέστη'.
Τι θα μου πείτε?
Και τις μαλακίες που πετάτε και κάνουν μπαμ και χαίρεστε σαν βλαμμένα, ρίξτε μια ματιά να δείτε την χώρα έλευσης ή και κατασκευής τους.
