Stop Crying Your Heart Out

Ξέρω. H κάθε συνεργασία έχει τα πάνω και τα κάτω της... 

Αλλά αυτή έχει μόνο θόρυβο.

Έχω κουραστεί.

Αρχικά, έχω συζητήσει. Πολλές φορές.

Υποτίθεται, έχω συνεννοηθεί. Εξίσου πολλές φορές.

Και τούμπαλιν.

Να ζω το ίδιο σενάριο κάθε βδομάδα.

Έχω νευριάσει. Τύπου, πήρα ανάποδες και δε συμμαζεύεται. 

Με αποτέλεσμα, να έχω φωνάξει. Λίγες φορές, αλλά έγινε και αυτό.

Και έχω σ κ ε φ τ ε ί. Πολύ. Πάρα πολύ. Και από την καλή, και από την ανάποδη.

Μπορώ να ζυγίζω υπέρ και κατά για ώρες.

Κάτι, που επίσης έκανα.

Αλλά στο τέλος της μέρας, η ερώτηση που οφείλω να μου κάνω είναι μια. Και είναι πολύ απλή. 

Όπως επίσης απλή πρέπει να είναι και η απάντηση.

Επομένως, here I go....

"Is it really worth it Tinks?"

.....

.....

.....

Όχι.

Αγγούρι.

 

Οι τελευταίες ημέρες έχουν διογκώσει ορισμένες φοβίες μου. Οι συνειρμικές σκέψεις μου δεν είναι ευχάριστες. 

Σκεφτόμουν αυτά τα δύο παιδιά στη Σάμο που πέθαναν στο σεισμό, ενώ παράλληλα σήμερα βρέθηκε μετά από τόσες μέρες ζωντανό ένα κοριτσάκι στα χαλάσματα στην Τουρκία. Με τρομάζει το randomness της ζωής, του σύμπαντος, της στιγμής. Μου προκαλεί από άγχος και δυσφορία μέχρι τρόμο.

Και τι στο καλό με όλα αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα?? Guys, τι στο καλό γίνεται??

Συνειρμικά σκέφτομαι, πώς φέρνει κανείς παιδί σε ένα τέτοιο κόσμο? Και μου κάνω αυτήν την ερώτηση πολύ συχνά. Και δεν έχω να μου δώσω απαντήσεις. Κάτι που επίσης μου προκαλεί άγχος και δυσφορία.

Και γιατί έχει κόσμο που ακόμα θέλει να σου κάνει χειραψία? Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πανδημίας, γιατί, γιατί επιμένουν μερικοί να μην εννοούν να καταλάβουν τι στο καλό συμβαίνει?

Θέλω να σώσω όλα τα ζώα. Αυτό. Μόνο τα ζώα μου δίνουν χαρά τελευταία. Θέλω μόνο να προσφέρω στα ζώα. Η ανθρωπότητα με τρομάζει και με έχει απογοητεύσει.