Μικροανασκόπηση 2016

Λοιπόν -αυτοί που απομείναμε φέτος- πού είχαμε μείνει?

Α ναι, σωστά.

Ήταν exciting χρονιά.

Νομίζω.

Κυρίως γιατί ήμουν υπερβολικά busy για να κάνω fully process τα πράγματα.

Έτσι, κι ακόμα παραπάνω. Αλλά δεν έχω παράπονο, μακάρι να'ναι και το 2017 έτσι από δουλειά και κουράγιο.

Το οποίο κουράγιο μου δοκιμάστηκε αρκετά οφείλω να ομολογήσω

...ειδικά με καταστάσεις πέρα των δυνάμεων και δυνατοτήτων μου, που μου προκάλεσαν από άρνηση...

... μέχρι αποστασιοποίηση...

...ακόμα και φόβο...

...κάποιες αυξημένες ανάγκες....

...και believe it or not, λίιιιγα νεύρα παραπάνω

Και απλώς φτάνεις στο σημείο να πεις "enough is enough"

και να βάλεις τον εαυτό σου σε τάξη απέναντι στα πράγματα

Αναγκάζεσαι να δεις τους φόβους σου κατάματα 

και όταν καταφέρεις όχι μόνο να τους αντιμετωπίσεις, αλλά και να κατακτήσεις κάποιους από αυτούς, είναι λογικό να νιώθεις λίγο περίεργα

Unknown territory που συνηθίζω να λέω.

Που είναι περίεργο και για σένα, αλλά και για τους γύρω σου που δεν ξέρουν πώς να σε διαχειριστούν τώρα που μπορείς να σκοτώνεις πια κατσαρίδες μόνη σου.

Αναπόφευκτα έπεσαν μάσκες, φάνηκαν οι ιππότες δίπλα σου και πόση δύναμη τελικά κρύβουμε μέσα μας.

Παράλληλα με όλα αυτά, η δουλειά, δουλειά

που παίζει να'ναι αυτό που με κράτησε sane σε όλο τον υπόλοιπο παροξυσμό.

Αλλά μην νομίζεις, είχε και πολύ ωραία πράγματα το 2016 

Ένιωσα χαρές που είχα καιρό και υπήρχαν μέρες που κοιτούσα τον ουρανό, έλεγα "ευχαριστώ" και πριν πάω για ύπνο σκεφτόμουν 

Of course υπήρχαν και αυτά τα days.

Αλλά, άμα είσαι εσύ, you, γίνομαι κάπως έτσι:

Ακόμα κι όταν μου σπας τα νεύρα κάποτε.

Επομένως, εύχομαι από καρδιάς να είστε καλά και χαρούμενοι

*'γεια μας*

Να βρείτε ανθρώπους και καταστάσεις που σας κάνουν, you know, "if the shoe fits", που λένε.

Να έχει η ζωή σας μόνο δάκρυα ευτυχίας

Και λεφτά, γιατί όχι

Και το 2017 να σας φέρει αυτό το warm fuzzy feeling, ό,τι κι αν είναι αυτό για τον καθένα, που σας κάνει να χαμογελάτε, και κάνει κάποιους να ανησυχούν.

Happy New Year to you all!!

Α! Και πριν ξεχάσω!

Never forget what you're worth.

Things That Make Me Go "Arrrgh"

People and their post-it like advice:

"Don't worry"

"Let it go"

"Don't think about it"

"Stop feeling that way"

Wow, gee, thanks, I was completely incapable of thinking of that myself!! What would I do without you?!

Treadmill

Life feels like running on a treadmill sometimes, doesn't it?

You're running, trying to keep up, not lose your step or your pace, you know you can't stop cause you're gonna trip and hurt yourself.

So you keep on running.

Usually, we run in order to get somewhere. Remove ourselves from our current place to get to another.

But on the treadmill, it feels like you end up nowhere. You are right where you first started off.

So why run? Why bother, you ask.

I don't know. This coming from a person who used to love to get away, run away, get away from it all. And man has this year given me reasons and opportunities to do so.

And yet somehow, I stayed.

And it got me thinking, why run on a treadmill? What happens to us when we constantly run on life's treadmill? That, in spite of all the effort, the running, the trying, you still end up right where you took off, so why bother?

For the strength. For the process. For proving yourself. For those moments you felt you were about to give up and you decided to fight that urge and try to keep up. And managed to do so.

So even if you still end up right where you started, you have gained things you wouldn't have otherwise.

And you've proven it to yourself.

Yes, it kinda felt like a treadmill this year. I let out a big sigh (of relief? despair? exhaustion?) and I feel I'm standing right where I was exactly a year ago, but I'm standing differently. Prouder. Stronger. Emotionally sober. And maybe even more hopeful this time round.

I've dealt with so many fears this year, it baffles me. I barely recognize myself. And never, not even for a moment this time round, did I even consider running away. I was all "bring it on" and see what happens.

I let people go. I let things go. I let myself go. I let my guard down. I showed I'm vulnerable. I showed I can be tough. I showed that I'm loving. I said things out loud without fearing the consequences. I was prepared to finally deal with that fear too.

At the end of the day, all we have is ourselves. And we need to take care of us.

So when you get off that treadmill, all short-breathed and sweaty, you might still be in the same spot, but, you;re different and you now know that you can do it.