Δε μου αρέσει ούτε να την λέω πόσο μάλλον να την βιώνω.
Κι όμως τελευταία, την ξεστομίζω πολύ εύκολα και με ανησυχητική συχνότητα.
Πλήττω.
Πάω δουλειά, βλέπω τους φίλους μου, βγαίνω, κάνω σεξ, έχω τα χόμπυ μου, αλλά πλήττω.
Αποτέλεσμα υπαρξιακού άγχους αυτή η θλιβερή πλήξη νομίζω, τουλάχιστον αυτό είναι το συμπέρασμα της αυτοδιάγνωσης μου.
Μέσα στους τελευταίους μήνες, μου έγινε απίστευτα ξεκάθαρο το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και επειδή δεν εκπληρώνεται αυτό right here right now, νιώθω αυτό τον επιφανειακό αναστεναγμό, ενώ βουλιάζω μέσα σε μια πνευματική πλήξη.
Και κάνω πολλά για να μου αποσπώ την προσοχή, είναι γεμάτες οι μέρες μου, απλώς μόλις σταματήσω για ένα λεπτό, επιστρέφει αυτό το αφόρητο συναίσθημα κενότητας.
Δεν εφησυχάζομαι επαγγελματικά και νιώθω τόση ανάγκη και ορμή για να πραγματοποιήσω στόχους, και π λ ή τ τ ω που δεν μου δίνεται η κατάλληλη πλατφόρμα για να εκτονωθώ.
Εξού και η πλήξη.
Τόσο, που έχω κάνει μικρές διαπιστώσεις.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τα καθαριστικά τουαλέτας έχουν είτε άρωμα πεύκου είτε λεμονιού ή του "απέραντου γαλάζιου". Ποιος ανώμαλος είχε αυτή την φαεινή ιδέα δεν ξέρω, αλλά γαμώτο πώς υποτίθεται μυρίζει το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας? Και πέραν του ότι μου σπάνε τα νεύρα οι πεύκοι, δεν τρελαίνομαι η λεκάνη μου να θυμίζει λεμονάδα. We landed on the moon, I expect more from humanity και περισσότερες επιλογές. Οι επιλογές είναι ευτυχία.
Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού δεν γνωρίζει την έννοια "προσωπικού χώρου" όταν στέκεται σε ουρές. Αν δεν ήταν αγενές εκ μέρους μου (και παράνομο) θα βάραγα κόσμο. Γιατί έτσι.
Αν κάνεις όμως κάτι όμορφο για κάποιον άλλον, νιώθεις κι εσύ όμορφα, και it's kinda awesome να μπορείς να προσφέρεις χαρά.
Μπορεί να κάνεις το σπίτι λαμπίκο, αλλά την επόμενη κιόλας μέρα κάτι θα θέλει καθάρισμα.
Το αγαπημένο σου πιάτο, πάντα θα έχει καλύτερη γεύση στο μυαλό σου από ότι στην πραγματικότητα.
Η πλήξη τις Δευτέρες τις κάνει πιο γλυκές.
Ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου, ξέρω ότι θα τα καταφέρω όλα αυτά που θέλω, το νιώθω, έρχεται, αλλά για την ώρα... πλήττω.
