Αποφασίζεις να συγυρίσεις λίγο τα ντουλάπια, συρτάρια, τους χώρους σου και κουνάς το κεφάλι με δέος κι έκπληξη από τη σαβούρα που κρατάς.... γιατί την κρατάς στην τελική?
Ενθύμια μιας εποχής που πέρασε και στην τελική, δεν άγγιξε όσο αρχικά πίστευες.
*Πέταμα.*
Πέταξα πράγματα που ούτε καν θυμόμουν ότι είχα. Αναμνήσεις που τάχα μου ήταν κάποτε τεράστιες και σημαντικές. Κι έφευγαν από το χέρι μου τόσο εύκολα και αδιάφορα και έπεφταν με φόρα στο μαυροσάκουλο των σκουπιδιών.
17 στον αριθμό.
Και σκέφτηκα πώς συνδέουμε ανθρώπους και καταστάσεις μέσα από πράγματα, αντικείμενα, χαρτιά ακόμα, ένα απόκομμα εισιτηρίου ας πούμε. Και μαζεύεις, μαζεύεις, για χρόνια. Και όταν αποφασίσεις να κάνεις αυτήν την εκκαθάριση, όλα αυτά που κράταγες για "ενθύμια" σαν φυλακτά, σαν πράγματα υψίστης συναισθηματικής αξίας, καταλαβαίνεις ότι είναι άψυχα, και καμίας απολύτως σημασίας.
Και πετάς.
Πολλά πετάς.
Γιατί αυτά που έχουν σημασία -με ελάχιστες πραγματικά εξαιρέσεις- είναι μέσα στην καρδιά και την ψυχή σου. Όταν τελειώνει κάτι, άστο, ας πάει στο καλό. Μην το αφήνεις να κρατάει χώρο, στο χώρο σου.
Κι όπως άδειαζαν συρτάρια, ντουλάπια, όπως καθάριζα την σκόνη, ένιωθα πιο πλήρης και γεμάτη. Ένιωθα ανακούφιση, τολμώ να πω και γαλήνη.
Ότι τώρα που έφυγαν αυτά, μπήκαν τα πράγματα σε τάξη. Οξύμωρο ε?
Και αναρωτήθηκα, αν γεμίζουμε τις ντουλάπες μας με τόση ευκολία σαβούρα, με τις καρδιές μας τι κάνουμε? Το μυαλό μας? Κι αυτά δεν τα τιγκάρουμε με αχρείαστα πράγματα, συναισθήματα, αυτό το αίσθημα ότι πνίγεσαι, ότι είσαι ανήσυχος και δεν μπορείς να καταλάβεις το γιατί.
Πέτα τη σαβούρα, αλήθεια, δεν την χρειάζεσαι. Δεν σε εξυπηρετεί σε τίποτα. Πιάνει μόνο χώρο. Και το παρελθόν είναι αέρας, είναι άυλο, οφείλεις να μην του παραχωρείς χώρο: χώρο που ανήκει στο καινούργιο και το καλύτερο που θα έρθει.
17 σακούλες παρελθόν.
Ντουλάπια και συρτάρια καθαρά, από σαβούρα και σκόνη.
Και είναι υπέροχο.
Κι ενώ μέχρι πρόσφατα φρίκαρα με την ιδέα της συγκατοικήσης, νομίζω πως πια, είμαι έτοιμη.
Το 2017 συνεχίζει να με εκπλήττει με τον πιο παράδοξα γλυκό τρόπο.
