Τα τελευταία χρόνια δούλεψα πολύ το θέμα της "αλλαγής". Ή μάλλον καλύτερα, στο να αποδέχομαι ευκολότερα την αλλαγή. Να την βλέπω με την θετική προοπτική της κι όχι τις όποιες αρνητικές επιδράσεις της.
Go with the flow ένα πράγμα.
Αυτό που δεν περίμενα, ήταν κάτι αυτονόητο μεν, απρόβλεπτο δε: η μεταβολή των ισορροπιών. Γιατί μπορεί μεν να καταφέρεις να ενστερνιστείς την αλλαγή, αλλά τι γίνεται όταν οι υπόλοιπες ισορροπίες χάνουν... την ισορροπία τους?
Η ζωή μου έχει αλλάξει σχεδόν ριζικά μπορώ να πω. Και είναι υπέροχο. Αλλά με πιάνω ακόμα να δυσκολεύομαι συχνά να βρω τις ισορροπίες μου.
Νομίζω δεν κατανέμω σωστά την προσοχή και την συγκέντρωση μου και δεν εκμεταλλεύομαι σωστά το χρόνο μου.
Και παρά το γεγονός ότι το σκέφτομαι αυτό, δεν μου δημιουργεί ουσιαστικά προβλήματα στην πραγματικότητα. Απλώς είναι όλα πολύ διαφορετικά και προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτό.
Έχουν αυξηθεί οι υποχρεώσεις, ο κύκλος, τα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Έχει μειωθεί ο χρόνος, ο ουσιαστικός χρόνος που περνάς με τον άλλο, τους φίλους, με τον εαυτό σου. Κάποιες μέρες αναρωτιέμαι αν έκανα άλλες σκέψεις, εκτός από το "τι άλλο έπρεπε να κάνω σήμερα?".
Please πες μου ότι με καταλαβαίνεις γιατί το διαβάζω και ακούγεται πολύ διαφορετικά μες το μυαλό μου.
Anyway. Στο δια ταύτα. Είμαι καλά. Απλώς θέλω λίγο ακόμα χρόνο προσαρμογής.
Και να μην μου μιλάει κανείς όταν κάνω μπάνιο.
