Ω ναι! Μπήκαμε σε εκείνη την εποχή. Την ιδιαίτερη εκείνη εποχή που μεγαλώνει η μέρα, κάνει ζέστη και τα βράδια έχουν μια ωραία γλύκα.
Εκείνη την όμορφη εποχή μετά το Πάσχα που τα weekend σου είναι τίνγκα γιατί όλοι αρχίζουν να αρραβωνιάζονται/ παντρεύονται/ βαφτίζουν και από κοινωνικές χαρές (ή υποχρεώσεις) είσαι full.
Αλλά μου συνέβη το εξής καινούργιο και κάνω γκάλοπ να δω αν όντως έτσι πάει η φάση ή αν τελικά τώρα που μπήκα σε σοβαρή σχέση έχω πάψει να είμαι ανεξάρτητη προσωπικότητα και οφείλω να το πάρω απόφαση.
Παιδική φίλη μου, αδερφική φίλη μου, 20 χρόνια και βάλε φιλία μου στέλνει προσκλητήριο. Σε μένα. Στο όνομα μου. Με επιλογή να φέρω και το πλας γουάν μου. Φτάνοντας λοιπόν στο χώρο, ψάχνω να βρω το όνομα μου στη λίστα που έχουν στην είσοδο για να βρω το τραπέζι μου... Ψάχνω, ψάχνω...Tinkerbell πουθενά.
Yup. Στην λίστα ήταν το όνομα της σχέσης μου. Και πλας γουάν. Το τονίζω, ΣΧΕΣΗ μου. Όχι άντρας μου. Όχι αρραβωνιαστικός μου. Όχι κολλητός της. 20 χρόνια φίλες και κουμπάρες, αλλά καταχωρήθηκα ως το πλας γουαν του φίλου μου. Τον οποίο είδε μία φορά.
What. The. Fucking. Fuck.???
Έτσι πάει το πράγμα? Επειδή είμαι γυναίκα αυτομάτως είμαι συνοδός του άνδρα? Άσχετα αν δεν έχει καμία σχέση και επαφή με αυτούς που μας κάλεσαν? Ή απλώς την παραείδε ο φεμινισμός μου και το θεώρησα άκυρο?
Ίσως και λίγο disrespectful?
Ευπρόσδεκτες απόψεις, σκέψεις, ανάλογες εμπειρίες και κουμπάροι.
