Φοούμαι.

Πριν μερικές βδομάδες είχα αρχίσει να γράφω ένα ποστ για το φόβο που ένιωθα νιώθω. Αλλά το παράτησα γιατί δεν ήθελα να ακουστώ απαισιόδοξη. Με το σημερινό όμως, πάλι κάτι μέσα στο κεφάλι μου, στην ψυχή μου, δεν με αφήνει να ηρεμήσω και με βαραίνει.

Φοούμαι.

Δεν του εμπιστεύομαι τους δικούς μας. Καθόλου. Ούτε τους μεν, ούτε τους δε. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά ούτε κέντρο, κανένα. Σχεδόν γελάνε πια μες τα μούτρα μας.

Σαν να κλείνει ένας κύκλος, δεν ξέρω, έχω μια ανησυχία στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Στο πλήρωμα του χρόνου, φάνηκαν όλοι ανεπαρκείς. Εφησυχαστήκαμε, παρά τα μεγάλα κατά καιρούς λόγια.

Και η Κύπρος μου φαίνεται παραμένει μια μικρή κορασίδα που χορεύει ανέμελα στο πέλαγος, και δεν έχει ιδέα τι την περιμένει.

Και ποιος λύκος παραμονεύει.

Χόρεψε κορίτσι μου χόρεψε, εξάλλου ο λύκος που τόσο φοβάσαι είναι ήδη σπίτι σου.