Όχι μόνο για μένα, πάντα σκέφτομαι τους δικούς μου. Ειδικά τους γονείς μου. Καλώς ή κακώς στο πλαίσιο της δουλειάς μου συναντώ κόσμο, πώς θα ένιωθα αν -άθελα μου και χωρίς να το ξέρω- μεταδώσω κάτι στους γονείς μου που και λόγω ηλικίας είναι πιο ευπαθείς?
Ναι, είμαι εκείνη η περίεργη που φοράει μάσκα στο φούρνο και το σουπερμάρκετ.
Ναι, η περίεργη που σε κοιτά περίεργα όταν στην ουρά κολλάς πάνω μου λες και δεν υπάρχει αύριο.
Είμαι εκείνη η περίεργη που σου προσφέρει αντισηπτικό για να χέρια, όχι γιατί είσαι βρώμικος αλλά γιατί με τις συνθήκες που έχουμε και βιώνουμε it's the nice and considerate thing to do.
Απολογούμαι που δεν σου πιάνω το χέρι για χειραψία, είμαι σίγουρη όμως ότι διαβάζεις τις ειδήσεις. Θα κάνω πλάκα όμως και θα γελάσουμε όταν σου προσφέρω τον αγκώνα μου ή το πέλμα μου.
Δεν είμαι διατεθημένη να πάρω οποιοδήποτε ρίσκο, απλώς για να μην κατεβάσει τα μούτρα του κάποιος.
"Γιατί, έσhιες τίποτε κορωνοϊό?" ρωτάνε τόσο αυθάδικα.
Κι αν έχω? Θέλεις ακόμα να είσαι μέσα στα μούτρα μου να μου μιλάς? Και χωρίς μάσκα?
Would you take the chance?
Επομένως, ναι, ας είμαι εκείνη η περίεργη αρκεί να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και κυρίως, τους δικούς μου καλά.
