Σκεφτόμουν τις προάλλες κάποια όνειρα και στόχους που είχα μικρή.
Ότι τους βλέπω να απομακρύνονται και να μην πραγματοποιούνται ακριβώς.
And it's okay. Γιατί νομίζω δεν ταυτίζονται πια με το ποια είμαι σήμερα, τα θέλω και τις ανάγκες μου.
Αλλά αρχικά με είχε σοκάρει η σκέψη. Ένιωσα σαν να με πρόδιδα. Σαν να με απογοήτευα κατά κάποιο τρόπο.
Γιατί ήταν τόσο ξεκάθαρο το πλάνο μου τότε. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω για να φτάσω εκεί που ήθελα.
Το θέμα είναι, νομίζω δε θέλω να φτάσω εκεί πια. Πια, θέλω να φτάσω αλλού, άρα εκείνα τα όνειρα και τα θέλω, μεταμορφώθηκαν σε κάτι άλλο.
Και δεν είναι απαραίτητα κακό. That's life. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, αλλάζουν οι συνθήκες, κατ΄επέκταση οι σκέψεις μας κι εμείς οι ίδιοι.
Έχασα μια φίλη μου πρόσφατα. Εντελώς ξαφνικά. Και ήταν τόσο σοκαριστικό που ακόμα και τώρα που το γράφω δεν μου φαίνεται αληθινό.
Και για ακόμα μια φορά, ήρθα αντιμέτωπη με εκείνες τις περίεργες, σκοτεινές σκέψεις ότι τι είμαστε τελικά, τίποτα, σκόνη, 2 λεπτά στην αιωνιότητα. Και μετά έρχονται άλλα πράγματα στο προσκήνιο του μυαλού μου. Ερωτήματα που θέλουν απαντήσεις, που ακόμα δεν τις έχω.
Δεν ξέρω αν θέλω να κάνω παιδί.
Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω εδώ για πάντα.
Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να αρχίσω τη ζωή μου από την αρχή, αλλού.
Μέχρι πότε θα νιώθω την ανάγκη να δουλεύω τόσο πολύ?
Πώς αποταμιεύεις για τα γεράματα χωρίς να στερείσαι τη ζωή τώρα, και ποιος στο καλό σου εγγυάται τα γεράματα?
Που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι ευχή ή κατάρα τα γεράματα.
Απλά καταλήγω στο ότι, όλα είναι εδώ και τώρα. Ακόμα και τα πιο σίγουρα είναι τόσο φευγαλέα, και μου φαίνεται τόσο τρομακτικό, που σφίγγεται η ψυχή μου όταν το σκέφτομαι.
Και το σκέφτομαι πολύ έντονα τελευταία.
Πώς αποδέχεσαι τις πραγματικότητες της ζωής?
Ναι, μεγαλώνοντας αποκτάς στην πορεία τα απαραίτητα εργαλεία και συναισθηματικά αντίβαρα μέχρι το επόμενο curve-ball, που θα σε βάλει σε νέες σκέψεις και προβληματισμούς.
