Αν πάρω ακόμα ένα μήνυμα ή email με 'προσφορές' για Black -f*cking- Friday, θα βάλω τις φωνές.
Ειλικρινά.
----
Σε άλλα νέα, έβαλα τις φωνές από χαρά, για κάποια καλά αποτελέσματα. Φωνές και δάκρυα χαρούμενα. Γιατί το να είσαι actually καλά, δεν είναι δεδομένο σε κάποιες περιπτώσεις.
----
Φωναξα -εσωτερικά- με ενθουσιασμό γιατί κατάφερα επιτέλους, να πω αυτό που ήθελα, εκεί και όταν έπρεπε, χωρίς το φίλτρο κυρίας. Και ήταν μια μικρή νίκη για μένα. Σαν να με εκτίμησα λίγο παραπάνω, γιατί επιτέλους I got over my bullshit και κοίταξα τον άλλο στα μάτια και του είπα αυτό ακριβώς που έπρεπε να ειπωθεί. Χωρίς νεύρα. Χωρίς φόβο. Without even caring για το μετά.
----
*μεγάλη ανάσα*
Για τα τόσα ανείπωτα.
Για μια παλαιότερη εκδοχή του εαυτού μου που πια δεν υφίσταται.
Για το δρόμο που έχουμε διανύσει.
----
Scream.
Με δύναμη.
Με πίστη.
Απόγνωση. Εκτόνωση,
Και άγρια χαρά.
Γιατί όλα, είναι στο τώρα. Το χτες είναι αέρας και το αύριο, ψευδαίσθηση.
Χωρίς καμία εγγύηση.
----
Παρασκευή βράδυ.. Που πάντα τόσο αγαπούσα.
Κρύο, βροχή, χαμηλός φωτισμός, κρασάκι.
Και αυτό, στο repeat.
