Ψέματα δεν θα πω.. δεν θα αποχαιρετήσω το 2022 κουνώντας το μαντήλι μου βουρκωμένη από συγκίνηση.
Μάλλον κάπως έτσι θα αποχωριστώ αυτή τη χρονιά.
Το μυρίστηκα από την αρχή ότι κάτι δεν θα μας πήγαινε καλά φέτος, αλλά πού να φανταστείς καμιά φορά τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Γιατί, συχνά δεν σου δίνει προειδοποιητικά σημάδια, δεν είναι σαν τα γκρι σύννεφα στον ουρανό που μαζεύονται σιγά σιγά και σκέφτεσαι 'α θα βρέξει, ας πάρω ομπρέλα'. Όχι, τσααακ από την μια στιγμή στην άλλη.
Έχεις τη ρουτίνα σου, το πρόγραμμα της μέρας, δουλειά, να πας σουπερμάρκετ, να μαγειρέψεις και ξαφνικά τίποτα τίποτα από ολα αυτά δεν θα γίνει, αφήνεις το γραφείο ούτε καν κλείνεις την πόρτα, δεν λες τίποτα σε κανένα και τρέχεις. Μετά από ένα τηλεφώνημα.
Ακόμα δεν μου φαίνεται αληθινό.
Εκείνες οι 8 fucking βδομάδες βγαλμένες από εφιάλτη, γεμάτες αγωνία, φόβο, γεμάτες απορίες και το άγνωστο. Και να ξέρεις ότι είσαι αβοήθητος μπροστά στις καταστάσεις γιατί δεν. είναι. τίποτα. στο. χέρι. σου.
Δε θυμάμαι να προσευχήθηκα. Αν αναζήτησα κάτι πέρα από μένα. Απλώς θυμάμαι να κλείνομαι στον πόνο μου και να μην αφήνω κανένα να δει. Να με δει. Να με δει έτσι. Ούτε καν τον άντρα μου. Να κάθομαι στο μπαλκόνι και να πνίγω λυγμούς και να απορώ πότε θα ξανανιώσω 'νορμάλ'. Να αναρωτιέμαι τι θα είναι το 'νορμάλ' από δω και μπρος και αν θα είναι οκ.
Το άκουγα αυτό στο repeat εκείνες τις μέρες. Οι υπέροχες εκείνες ζεστές ηλιόλουστες μέρες που τόσο αγαπώ, ήταν μαύρες για μένα φέτος. Ήθελα να κρυφτώ μες την πιο βαθιά σκοτεινή τρύπα και να βγω όταν νιώσω καλύτερα.
Αλλά, δεν είχα αυτά τα περιθώρια. Έπρεπε να σταθώ στο ύψος μου, να φανώ δυνατή για τους άλλους. Και αυτό έκανα.
Αλλά μέσα σε όοολο αυτό τον κυκεώνα, έγινε ένα τεράστιο -και ουσιαστικό- shift μέσα μου. Σαν να κλίκαρε αλλιώς το μυαλό μου. Δεν μπορείς να μην αναθεωρήσεις δεδομένα, καταστάσεις, ακόμα και ανθρώπους και σχέσεις.
Εννοείται η δουλειά θα ήταν ο πρώτος τομέας που θα επηρέαζε αυτή η new-found φιλοσοφία μου. Είπα όχι σε δυο μεγάλα πρότζεκτ, μείωσα τις ώρες μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, εξάντλησα όλη μου την άδεια. Γιατί -όσο κι αν λατρεύω τη δουλειά μου- ξέρω πως αν αύριο κάτι μου συμβεί, αργά ή γρήγορα θα με αντικαταστήσουν -μάλλον με 2-3 άτομα, αλλά πάλι θα πρέπει να βρουν αντικαταστάτη. Αλλά εγώ είμαι μία. Με όνειρα. Και επιθυμίες. Και όλο αναβάλλω πράγματα για 'μια μέρα ίσως' ή 'μόλις ξεμπερδέψω με αυτό'. Ενώ το μόνο που έχουμε σίγουρο, είναι το τώρα. Άρα?
Έκανα υπέροχα ταξίδια φέτος. Γεμάτα συγκίνηση, γέλιο, χαρά, να ξυπνάω στις 6 το πρωί για να δω την ανατολή του ήλιου σε τοπία που δεν έχω ξαναδεί, να κάνω σβούρες γύρω από τον εαυτό μου σε άδειες πλατείες τα ξημερώματα, να βρέχει και να μην με νοιάζει αν θα χαλάσουν τα μαλλιά μου ενώ γελάω ευτυχισμένη με την ψυχή μου, να κατεβαίνω σε δρομάκια στις 2 το πρωί για τσιγάρο και να χαζεύω τον κόσμο, και να σκέφτομαι, πόσο όμορφος είναι ο κόσμος τελικά when you let go of all the bullshit?
Και δεν σκοπεύω να σταματήσω.
Μετά τα όσα έγιναν φέτος, κατανοώ αλλιώς αυτούς που χωρίζουν για 'αγεφύρωτες διαφορές'. Καμιά φορά η ζωή σε φέρνει σε σταυροδρόμια, και η ευτυχία του ενός είναι σε άλλη κατεύθυνση από τον άλλο. Για μας, όλο αυτό μας έφερε πιο κοντά. Σαν να ρίζωσε πιο βαθιά η αγάπη μας φέτος με αυτό που μας συνέβη. Μου κρατά το χέρι, και νιώθω ότι με κρατά πιο σφιχτά. Τον παίρνω αγκαλιά και νιώθω ότι τον άντρα αυτόν που ερωτεύτηκα, μόλις τον αγάπησα λίγο παραπάνω.
Δεν θα ευχηθώ πολλά για τη νέα χρονιά που έρχεται. Απλώς να είμαστε καλά. Να μας βρει με όσους αγαπάμε. Να την περάσουμε με όσους αγαπάμε. Υγεία και καλή καρδιά.
Άντε και λίγα λεφτά παραπάνω για τα ταξίδια που λέγαμε!
