Μικροανασκόπηση 2024

 Oh, it was a year. 

Αποσυνδέθηκα από όλα και φόκαρα μόνο σε αυτό. Το μεγάλο "αυτό" ας το ονομάσουμε για την ώρα. Αυτό, που με κατάπιε. 

Η χρονιά ήταν γεμάτη νέες εμπειρίες, αλλά αυτό, θέλοντας και μη, ήταν εκεί. Πρωταγωνιστής.

Με πήγε στο πάτωμα.

Αλλά δεν υπήρξα ποτέ μόνη. Δεν με άφησαν ποτέ μόνη.

Και για αυτούς τους 4 ανθρώπους, θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Με πίστεψαν από την πρώτη στιγμή, μου στάθηκαν, με ανέχτηκαν στην παράνοια και τα ξεσπάσματα μου -και δεν ήταν λίγα. Σε αντίθεση με άλλους, δεν μου είπαν ποτέ 'let it go'. 

Έχω θυμό μέσα μου. Αδικήθηκα. Αποτάθηκα εκεί που έπρεπε για να διορθωθεί το λάθος. Και βρήκα πόρτες κλειστές, αυτιά κλειστά, μάτια κλειστά, μυαλά αλλού. Έτσι, πήγα εκτός. Δεν θα γίνω συνένοχος στο έγκλημα τους και δεν. πρόκειται. να. το. αφήσω. ποτέ.

Μέχρι να γίνει το σωστό. 

Κάποτε φοβάμαι. Κάποτε νιώθω πολύ μικρή. Συμμάχος μου μόνο η αλήθεια, αλλά ξέρουμε πόσο μετράει αυτή μέσα σε συστήματα και κυκλώματα. Κοιτάω γύρω μου κάποτε και απελπίζομαι. Δεν έχω γνωριμίες, φιλίες ή πλάτες. Έχω μόνο δίκιο. Και την αλήθεια. Σαν να κρατάω ένα τόσο δα κεράκι μέσα στο αβυσσαλέο σκοτάδι. 

Ένα τόσο δα κεράκι όμως, μπορεί να κάψει ολόκληρο δάσος, δεν είναι?

Αυτό σκέφτομαι και βρίσκω ξανά κουράγιο. Αν δεν ξανάγινε, ας είμαι η πρώτη που θα το κάνει. Αν δεν συνηθίζεται, ας εντάξουμε νέες συνήθειες. Αν μέχρι τώρα ξέφευγε, ήρθε η ώρα που δεν.

Το κάνω για μένα. Και για όσους.. δεν τα κατάφεραν. Ή δεν ήξεραν. Ή φοβήθηκαν. 

Ακόμα κι όταν κάποτε φοβάμαι, μου λέω 'Do it scared'.

Καλή χρονιά! 

I'm here.

I'm here.

I'm okay.

I'm handling it.

***

Μου είπαν να το αφήσω. Μου είπαν ότι δε θα βρω το δίκιο μου. 

Μου είπαν ότι είναι δύσκολο.

Αυτά ακούω, και είναι σαν να μου πετάς κηροζίνη. 

Fan my flames darling. 

***

Τι ήταν αυτοί οι τελευταίοι 14 μήνες? 

Λες, δεν έχει τελείωσει ακόμα τίποτα.

Συμφωνώ. 

Κι εγώ τώρα αρχιζω.

***

Τώρα που βγαίνω πάλι προς το φως, ξεσκονίζω τα γόνατα μου και θέλω να βάλω τα γέλια.

Είμαι ναι, πια τόσο δυνατή. 

Για πόσα κιλά ηλίθιους μας έχετε? Πόση η υπεροψία σας?

Και πόσο ωραία είναι να σας κερδίζει τελικά μια τόσο δα νεραϊδα. 

Ça ira

Δεν είναι τυχαία αυτός ο αγαπημένος μου πίνακας. 

Σκάβω σκάβω σκάβω. Ξεθάβω.

Ανακαλύπτω. 

Ζητώ απαντήσεις. Βασικά, τις ξέρω.

Επομένως θέτω ερωτήσεις. Επίμονα. 

Ακούω μισόλογα, πατρονάροντάς με. Νομίζουν ότι θα βαρεθώ και θα σταματήσω.

Αμ δε.

Πήρα τα πράγματα στα χέρια μου, γιατί μόνο έτσι ξέρω πως θα γίνει η δουλειά μου. Βηματάκι βηματάκι, χούφτα χώμα χούφτα χώμα, σιγά σιγά ξεσκεπάζω ένα πελώριο χάος.

Και στην καρδιά αυτού, το δίκιο μου. 

Για το άδικο που μου έκαναν, με τις ευλογίες ανεπαρκών υπηρεσιών και οργανισμών. Για συμφέρον. Για χρήματα. Για ένας θεός ξέρει τι. 

Την τύχη μου μέσα σε αυτόν τον τόπο.

Ένιωσα ότι πέρασα από Συμπληγάδες τους τελευταίους μήνες. Εδώ διάθεση για βοήθεια δεν βρήκα καμία. 

Ομερτά.

Αλλού όμως, έξω, κάποιοι ακόμα έχουν φιλότιμο. Έχουν κράτος. Ακεραίοτητα. Τον ελάχιστο επαγγελματισμό.

Νόμιζαν ότι θα βαρεθώ και θα τα παραιτήσω γιατί (παρα)είναι δύσκολο.

Αμ δε.

Μη Χειρότερα

Από πότε πρέπει να είσαι ευγνώμων για κάτι, απλώς και μόνο επειδή κάποιος θα μπορούσε να σε σακατέψει χειρότερα? 

Και γιατί δηλαδή να πρέπει να σου είναι παρήγορο το γεγονός ότι δεν εξελίχθηκε το χειρότερο σενάριο, μετά από το λάθος/ παράλειψη/ αδιαφορία κάποιου? 

Γιατί δεν επιτρέπεται να θυμώσεις με το αρχικό γεγονός απλώς και μόνο γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα?

"Ξέχνα το" άκουσα. "Βάλτο πίσω σου και προχώρα" πρόσθεσαν.

"Πώς κάνεις έτσι, δεν είσαι καλά?"

Σηκώνω τα μανίκια πάνω να τους δείξω τις πληγές και τις ουλές μου. Το πώς, όχι κύριοι, δεν είμαι και τόσο καλά. Μα πώς να τους πείσω, πώς να το αποδείξω όταν αυτές οι πληγές δεν φαίνονται. Κι αφού δεν φαίνονται, δεν μετράνε... σαν να μην υπάρχουν. Προχώρα μου λένε, ξέχνα το, είσαι δυνατή, θα το ξεπεράσεις.

Κάθομαι σε ένα καναπέ και ζω ξανά και ξανά αυτήν την αδικία και προσπαθώ να βρω λογική. Ή την άκρη. Σε αυτήν την απαράδεχτη ομερτά. Που τάχθηκαν τόσο στο loyalty και τον όρκο σιωπής για να μην καεί και η δική τους η γούνα μια μέρα, παρά να σηκωθούν έξαλλοι πάνω στο αδιανόητο άδικο.

Να προσπαθώ επί μήνες να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας.

Ότι να, ορίστε κύριοι, να τον τεράστιο ροζ ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο, γιατί δεν μιλάτε? Γιατί δεν κάνετε κάτι? Κατ'ιδίαν μου παραδέχονται ότι τον είδαν. Μου τον περιγράφουν με μελανά χρώματα και απίστευτη λεπτομέρεια. Μα, δε θα το πουν δυνατά. Και δεν ντρέπονται γι'αυτό.

Ούτε, όταν μου λένε "ξέχνα το... δε θα βρεις το δίκιο σου".

Μη χειρότερα.