Doubt

Για το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρη, είναι το πόσο όμορφο είναι το Παρίσι. Ειδικά από ψηλά. Ειδικά το βράδυ. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπό αμφισβήτηση.

Doubt. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από την αμφιβολία. It can eat you inside out. Αυτή η μόνιμη αμφισβήτηση για τα πάντα. Να μην ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι. Πού ξεκινούν τα facts και πού αρχίζει η μαλακία. Να μην μπορείς να διακρίνεις τι στέκει και τι όχι. Μια μόνιμη θολούρα. Η αμφιβολία είναι σαν την ομίχλη: βλέπεις, αλλά στο περίπου. Προχωράς, αλλά στο περίπου. Περπατάς, δεν βλέπεις καλά και υποθέτεις ότι πας σωστά. Ή μηπώς όχι?

Δεν είναι γκόμενα. Or so he says. He's not sleeping with anyone else. Or so he says. Τον κάνω χαρούμενο. Or so he says. Πώς μπορώ να πιστέψω ότι θα μου έκανε κάτι τέτοιο. Or so he says.

Everything has a god damned "or so he says" attached to it now.

Είδα οικειότητα. Για αυτό είμαι σίγουρη. Τίποτα ενοχοποιητικό. Αλλά, και τίποτα ελαφρυντικό.

Μετά το αρχικό σοκ -και το χοντρό hangover μου- πέρασα από στάδια. Που συνεχίζω να τα περνάω, μην νομίζεις ότι είμαι καλά. Έβλεπα ένα μολύβι στην δουλειά και το σκεφτόμουν καρφωμένο στο μάτι του (κατσαβίδι right in his heart, κουζινομάχαιρο στην πλάτη, a chainsaw, οι παραλλαγές του σεναρίου δεν έχουν τελειωμό!). Και μετά ήμουν στο πάτωμα της κουζίνας. Motionless. Then I was angry again. Πάνω κάτω πάνω κάτω στο σαλόνι. Και μετά στο πάτωμα να κοιτάω τον τοίχο.

Σκέφτηκα να κάνω μιμηθώ την Samantha, και για να δεις ότι είμαι στον πυρήνα μου καλό πλάσμα, I even picked a nice picture. Αλλά πάλι δεν έκανα τίποτα.

Όταν μιλήσαμε, το μόνο που άλλαξε ήταν ότι δεν έκανα πια visualize μολύβια καρφωμένα στο μάτι του. Γεγονός, δεν τον έχω για κωλόπαιδο. Τον ξέρω πολλά χρόνια και δεν τον έχω για μαλάκα. Αλλά μπορείς ποτέ να ξέρεις πόσο twisted είναι μέσα στο μυαλό του κάποιος? Μπορείς να είσαι σίγουρος about it τελικά? Κι ό,τι κι αν λέχθηκε, καταλήγω πάλι στο ίδιο θέμα: who is that person and why didn't I know about her? Μου απάντησε και στα δύο ερωτήματα, αλλά how can I take his word for it? Should I take his word for it?

See? I don't know. I have doubts.

Μου είπε ότι I made life look beautiful again. Αλλά το είπε after things got ugly. Άρα, στέκει το statement? Ή όχι?

Έγραψα τα highlights της συνομιλίας μας σε ένα χαρτί, γιατί ήξερα ότι σε κάποια φάση θα αρχίσω να αμφιβάλλω και για αυτό. Αν θυμάμαι καλά.  Αν όντως είπε αυτό, εκείνο και το άλλο ή αν το φαντάστηκα.

Ι have doubts. And I'm confused. I don't know. Sometimes I feel hurt and then I think that I'm hurt over something that I doubt is even real. Which makes me even more confused. And it really sucks.

Time. I just need some time.

It Was What It Was

Τις μέρες που σε σημαδεύουν -for better or for worse- somehow τις θυμάσαι από κάτι άσχετο που έγινε στη μέρα. Well, κάτι άσχετο και μικρό, πριν γίνει εκείνο το μεγάλο πράγμα που θα χαράξει την ημερομηνία ανεξίτηλα στο μυαλό σου.

I cried that morning. Άνοιξα τα μάτια μου και ήδη έκλαιγα. Το βρήκα πολύ περίεργο, "bloody hormones" σκέφτηκα. Μέχρι την ώρα που σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο να πλύνω τα δόντια μου, they were gone.

Ο Ταύρος, όντας Ταύρος, είχε γενέθλια αυτές τις μέρες. Του είχα πάρει ένα πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό δώρο, first edition copy of a book he loves -which was close to impossible to find, αλλά τα κατάφερα- και μια custom made κάρτα. Φτιαγμένη στο χέρι, με πολύ λεπτομέρεια και ακόμα περισσότερη αγάπη.

I wanted to surprise him.

Guess who got surprised.

Παρκάρω έξω από την πολυκατοικία του, ίσα που προλαβαίνω να τραβήξω το χειρόφρενο και τον βλέπω να βγαίνει. Με κάποια. Αγκαλιά. Body language that cannot be misinterpreted. Αυτό το "Δεν είναι αυτό που νομίζεις" είναι πάντα αυτό που νομίζεις και κάτι παραπάνω.

Δεν με είδε. Αλλά εγώ τα είδα όλα. My blood ran cold. Έτρεξε μόνο ένα δάκρυ, από το δεξί μου μάτι. A big fat tear that ran all the way down my face. Αλλά αυτό ήταν. Μόνο.

Είχα χρόνια να νιώσω τόσο σκάρτη. Χρόνια να νιώσω τόσο κορόιδο, τόσο χώμα, τόσο μικρή. Ένιωσα τόσο ηλίθια. Τα έβαλα μαζί μου. That the one time, after so many years, I let my guard down, I let someone in and he fucks me over.

This person came in my house, looked me in the eye, and lied to me? He was with me and had another at the same time? Or was I the little dirty secret? How sick is he? We've known each other for years, how could he be so heartless? How could he do this to me? How could he lie? Why did he lie?

Το άξιζα αυτό? Έκανα κάτι, του έκανα κάτι που να το άξιζα αυτό? Δεν είπε κάτι, δεν είπε τίποτα, τίποτα που να μπορούσε να άφηνε κάποιο υπονοούμενο, κάτι που να μου βάλει ψύλλους στα αυτιά. How could I be so foolish? How could he do this to me?

I'm so emotionally exhausted, I cannot even cry. My tears, they ran out. Years ago. I've given so many pieces of myself over the years, it's amazing how I'm still here.

Τον αποφεύγω. Του είπα ότι θα λείπω εκτός πόλης το weekend. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν θέλω να τον αντιμετωπίσω ακόμα. Είμαι τόσο κουρασμένη, που δεν είμαι καν θυμωμένη. Ούτε λυπημένη. Τίποτα. Δεν νιώθω τίποτα. Πήρα τον κολλητό μου και ήρθε από το σπίτι και έγινα λιώμα από τα cocktails. Ah! The amazing feeling of numbness! The unbelievable relief of disconnect from reality!

Κοιτάω το δώρο του, την κάρτα του, και νιώθω τόσο ηλίθια. Maybe I'm not made for love. Maybe it's not for me. Δε μου βγαίνει. Μου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα. And a hole in my heart. Ίσως πρέπει να γίνω κωλόπαιδο, να λέω ψέματα, να βγαίνω με 100 ταυτόχρονα και να μην με ενδιαφέρει κανένας τους.

*sigh*

I don't know. Θα την βρω την άκρη. Someday. Somehow. Hopefully.

That's so 90s

Σας έτυχε ποτέ, ενώ είστε καλά καλούλικα (λέμε τώρα) εν έτη 2013, στο σήμερα, για μια στιγμή, τόσο δα στιγμούλα, να νιώσετε ότι είστε σε μια παλιότερη εποχή? Λες και διακτινίζεσαι στο παρελθόν. Λες και παίζει παιχνίδια το μυαλό σου, γιατί για εκείνη ακριβώς την στιγμή, εκείνη την δα στιγμούλα, πραγματικά νιώθει το μυαλό σου και πιστεύει ότι είναι στο 'τότε'.

It's so weird! It feels so real κι αυτό είναι που το κάνει τόσο weird.

Just for a moment, a split second, πήγα πίσω. Και λέω second γιατί τόσο σου παίρνει να καταλάβεις ότι αυτό δεν είναι δυνατόν, ότι το τώρα είναι 2013 κι όχι 2000, 1995 ή 1990. Αλλά για μια στιγμή, είναι το πιο αληθινό feeling που έχεις νιώσει.

Νιώθεις συναισθήματα που ένιωθες τότε, σκέψεις που έκανες τότε είναι στο προσκήνιο. For a split second, you are actually there.

Boy I missed the 90s.

My κρίκο. My ego.

Ένας άνδρας, οδηγούσε το αυτοκίνητο του ένα βράδυ σε ένα μακρύ σκοτεινό δρόμο σε μια απομακρυσμένη περιοχή. Ξαφνικά του σκάει το λάστιχο. Είναι μόνος, δεν έχει τηλέφωνο και είναι βράδυ. Βλέπει καπου στον ορίζοντα ένα μικρό φωτάκι. Ένα σπίτι. Ξεκινάει με τα πόδια να πάει σε αυτό να ζητήσει βοήθεια. Μέχρι να φτάσει όμως περνάνε χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό του. 'Θα αναστατώσω τους ανθρώπους νυχτιάτικα', 'Αν δεν μπορούν να με βοηθήσουν?', 'Αν δεν είναι κανένας στο σπίτι?', 'Αν είναι κανένας αγρίκος και μπλέξω?', 'Αν νομίσουν ότι είμαι επικίνδυνος?', 'Αν δεν έχουν κρίκο?', 'Που πάω να μπλέξω, θα με βρίσουν που τους αναστώνω'. Φτάνει το σπίτι, χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει ένας γλυκός κύριος ρωτώντας ευγενικά 'Τι συμβαίνει καλέ μου άνθρωπε?'

Και ο άνδρας του απαντά 'Α γαμήσου κι εσύ και ο κρίκος σου'.

"Είσαι η ιστορία του κρίκου προσωποποιημένη" μου είπε προχτές ο κολλητός μου. Κάπου μεταξύ reality και cloudiness, βλέπε 2ου και 3ου cocktail. And the sad thing is, he is absolutely right.

Κάνω σενάρια μες το μυαλό μου πολλές φορές και τρώγομαι μόνη μου. Λυσσάω μόνη μου. Και ξεσπώ out of nowhere, βάση των δικών μου υποθέσεων. It's a slippery slope; είναι πολύ tricky. Πρέπει να το αντιληφθείς ότι το κάνεις για να αρχίσεις να αποκτάς λίιιιιιγο τον έλεγχο των ειρμών σου.

I'm a doer. And for my size, I have many opinions which I need to voice. Don't get me wrong, άμα έχω κάτι να πω, το λέω γιατί αλλιώς θα σκάσω. Εκφράζομαι ανοιχτά, ειλικρινά, με πάθος και χωρίς φόβο σε όλους τους τομείς εκτός από ένα: in my love life. Κι αυτό γιατί είμαι εγωίστρια. Και damaged και vulnerable αλλά ουσιαστικά όλα πηγάζουν από εγωισμό. Και η περηφάνεια είναι εγωισμός. I'm proud, too proud πολλές φορές να δείξω ότι είμαι vulnerable. Δείχνω ότι έχω πάντα τον έλεγχο, ακόμα κι όταν χάνομαι μέσα μου. Φοβάμαι πολλές να δείξω στον άλλο ότι πονάω κι εγώ, ότι όχι, δεν είμαι τόσο δυνατή όσο δείχνω. Φοβάμαι να δείξω στον άλλο ότι τον έχω ανάγκη, ειδικά όταν τον έχω ανάγκη. Να μην φανώ μικρή, αδύναμη. Vulnerable.

Έτσι, δεν έπαιρνα ποτέ την πρωτοβουλία να πω στον άνθρωπο μου, πόσο σημαντικός μου είναι και πόσο τον έχω ανάγκη. Του λέω ότι μου αρέσει και τον θέλω, αλλά δεν του λέω πως τον έχω ανάγκη. Άφηνα τον άλλο να το πει πρώτα, να νιώσω safe και μετά να ανοιχτώ κι εγώ. Λάθος, σωστό, αυτό έκανα. Και δεν το καταλάβαινα τότε, τώρα πρόσφατα μετά από αρκετό soul searching και life coaching το αντιλήφθηκα.

I don't want to be that person anymore.

Πράγμα easier said than done.

Δεν κοιμάμαι καλά τελευταία. Και βλέπω κάτι όνειρα.... Ότι έχω κομμάτια από γυαλί στο στόμα μου και είναι μπροστά μου ο Ταύρος. Κι ενώ ξέρω πως αν τα καταπιώ θα πεθάνω, δεν τολμώ να τα φτύσω μπροστά του γιατί δεν θέλω να με δει να φτύνω.

Αυτό έλεγα στον κολλητό μου. Κι έτσι απέκτησα το trademark του 'κρίκου'. Γιατί υποθέτω και προδικάζω ότι θα με βρει ο άλλος αδύναμη. Προδικάζω και υποθέτω ότι θα με απορρίψει. Κάνω σενάρια, υποθέσεις, από φόβο, εγωισμό, αφέλεια και ανασφάλεια. Και πνίγομαι μέσα σε αυτό και δεν λέω τίποτα. Και τρώγομαι μόνη μου. Και τα κάνω θάλασσα.

I don't want to be that person anymore.

So this time, I decided to say it. Να διεκδικήσω. Να μιλήσω. Να εκφραστώ. Πρώτη.

Δεν ήταν εύκολο. Ούτε ξέρω αν είναι για καλό ή όχι ακόμα. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ξαλάφρωσα. Και ότι με εκτίμησα λίγο παραπάνω. Ότι, αφού θέλω κάτι κι έχω ανάγκη κάτι, οφείλω να το ζητήσω. Voice it. Say it out loud.

Μου το χρωστούσα. Χρόνια τώρα.

Do You Believe?

Once upon a time, I was young and innocent.

Then shit happened.

Οι τελευταίες ημέρες μου φάνηκαν ότι είχαν στόχο να τεστάρουν τα νεύρα την πίστη μου. Την γενικώς πίστη μου. In my gut, in my capabilities, in God, in my man. You name it, δοκιμάστηκε η πίστη μου, όσο δεν πίστευα.

Πέρασα τρεις μέρες talking to noone, seeing noone. Πέρασα τρεις μέρες εγώ, οι 4 τοίχοι και η πίστη μου (μέσα).

And a few glasses of wine.

And way too many cigarettes.

Νοουμένου ότι τα έγραφα το καλοκαίρι του 2011 στο blog εδώ για τα χάλια που βιώνουμε τώρα το 2013, θα μπορούσα να πω ότι I really should trust my gut. Που I do, απλώς καμιά φορά μου κάνει παράσιτα η λογική και μου θολώνει το τοπίο.

Επομένως, (a lot of) shit has now hit the fan and there is (a lot of) shit e v e r y w h e r e. Τώρα τι κάνουμε Tinks? Τρεις μέρες, αυτή η βασανιστική ερώτηση έψαχνε επίμονα απάντηση. Πολλοί μου λένε 'Αν ήμουν στη θέση σου θα έφευγα'. Yeah, because it's so easy right?! Παίρνεις το αεροπλάνο και φεύγεις, tadaaah!

Και πες φεύγεις. To go where? To do what? Where am I going to live? What about my house here? Do I sell? Rent? Κι αν δεν φύγεις, μένεις. To what? For how long? Is it worth it?

I could go on for h o u r s.

Αυτό ακριβώς έκανα για τρεις μέρες. Σε βαθμό εμμονής.

Παλιά, που ήμουν μικρή, naive και undamaged, πίστευα. Στα πάντα. Χωρίς ίχνος αμφιβολίας. Εμπιστευόμουν εύκολα και πίστευα ευκολότερα. Τώρα που είμαι μεγαλύτερη, κυνική και damaged δεν πιστεύω. Ή τουλάχιστον, δεν πιστεύω τόσο εύκολα. Ούτε εμπιστεύομαι. Εύκολα, τουλάχιστον. I needed a sign. I needed proof. I needed something.

My gut was telling me. But still, I was incapable of believing. The rational and damaged part of me was getting the best of me. So I asked for that sign λοιπόν. Ι looked up at the sky and asked for a sign.

I couldn't believe it. But there is was.

A sign.

So tonight, I looked up at the sky again. And I said 'Thank you'.

Δεν ξέρω ακόμα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. But I believe that it's gonna be okay.

Καλή Ανάσταση.


.