Do You Believe?

Once upon a time, I was young and innocent.

Then shit happened.

Οι τελευταίες ημέρες μου φάνηκαν ότι είχαν στόχο να τεστάρουν τα νεύρα την πίστη μου. Την γενικώς πίστη μου. In my gut, in my capabilities, in God, in my man. You name it, δοκιμάστηκε η πίστη μου, όσο δεν πίστευα.

Πέρασα τρεις μέρες talking to noone, seeing noone. Πέρασα τρεις μέρες εγώ, οι 4 τοίχοι και η πίστη μου (μέσα).

And a few glasses of wine.

And way too many cigarettes.

Νοουμένου ότι τα έγραφα το καλοκαίρι του 2011 στο blog εδώ για τα χάλια που βιώνουμε τώρα το 2013, θα μπορούσα να πω ότι I really should trust my gut. Που I do, απλώς καμιά φορά μου κάνει παράσιτα η λογική και μου θολώνει το τοπίο.

Επομένως, (a lot of) shit has now hit the fan and there is (a lot of) shit e v e r y w h e r e. Τώρα τι κάνουμε Tinks? Τρεις μέρες, αυτή η βασανιστική ερώτηση έψαχνε επίμονα απάντηση. Πολλοί μου λένε 'Αν ήμουν στη θέση σου θα έφευγα'. Yeah, because it's so easy right?! Παίρνεις το αεροπλάνο και φεύγεις, tadaaah!

Και πες φεύγεις. To go where? To do what? Where am I going to live? What about my house here? Do I sell? Rent? Κι αν δεν φύγεις, μένεις. To what? For how long? Is it worth it?

I could go on for h o u r s.

Αυτό ακριβώς έκανα για τρεις μέρες. Σε βαθμό εμμονής.

Παλιά, που ήμουν μικρή, naive και undamaged, πίστευα. Στα πάντα. Χωρίς ίχνος αμφιβολίας. Εμπιστευόμουν εύκολα και πίστευα ευκολότερα. Τώρα που είμαι μεγαλύτερη, κυνική και damaged δεν πιστεύω. Ή τουλάχιστον, δεν πιστεύω τόσο εύκολα. Ούτε εμπιστεύομαι. Εύκολα, τουλάχιστον. I needed a sign. I needed proof. I needed something.

My gut was telling me. But still, I was incapable of believing. The rational and damaged part of me was getting the best of me. So I asked for that sign λοιπόν. Ι looked up at the sky and asked for a sign.

I couldn't believe it. But there is was.

A sign.

So tonight, I looked up at the sky again. And I said 'Thank you'.

Δεν ξέρω ακόμα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. But I believe that it's gonna be okay.

Καλή Ανάσταση.


.