Μάρτης

Θυμάμαι ο Μάρτης πέρσι με βρήκε λυπημένη. Αλλά in a split second σχεδόν, άλλαξε. Εντελώς ξαφνικά, it made me happy. Έφερε φως.

Δεν έχω την ψευσδαίσθηση ότι έτσι θα πάει και φέτος, ή ότι, είναι μαγικός μήνας και δεν μπορεί, it's bound to get better aaaany second now.

Να πα να γαμηθεί ο Μάρτης. Και ο περσινός και ο φετινός.

Sorry, I just felt like writing that down.

Ήταν τριήμερο, δεν είχα δουλειά and I had too much time to think τελικά.

Και βγήκα και κοινωνικοποιήθηκα και ξενύχτησα και ήπια και γέλασα και είπαμε και 5 μαλακίες και γελάσαμε περισσότερο. Αλλά το θέμα παραμένει: I feel dead inside. Mostly sad actually.

Και δε μου αρέσει που το γράφω και το ξαναγράφω αλλά συνειδητοποιώ ότι it's exactly how I'm feeling and it's scaring me because it's so not like me. Or at least, how I remember me.

Πιστεύετε στο ένστικτο? Ή στο ότι μπορούμε να πιάσουμε, δεν ξέρω, τα vibes ίσως του άλλου? Ή μιας κατάστασης? Και να νιώθετε, να ξέρετε κάτι πριν καν συμβεί? Προχτές ξύπνησα απότομα από τον ύπνο μου το πρωί and he was on my mind. Καλά, συνήθως είναι, αλλά αυτό το πρωί ήταν ανεξήγητα έντονα στο μυαλό μου. It almost felt as if he had something to say to me. Και δεν πέρασε ένα λεπτό και μου έρχεται μήνυμα. And I just knew it was from him.

Και ήταν.

Να πα να γαμηθεί ο Μάρτης.

*sigh*

Με κοιτάω στον καθρέφτη και λέω 'Με έναν αναστεναγμό στο στόμα είσαι Tinks. Τι θα γίνει?'

Και δεν έχω απάντηση. Γιατί κατά τα άλλα, το ένστικτο μου δεν λειτουργεί κατά παραγγελία. So I sigh and try to keep my faith.

Κι ενώ έχω βγει, έχω κοινωνικοποιηθεί, έχω ξενυχτήσει, έχω πιει, έχω γελάσει, έχω πει και 5 μαλακίες και έχω γελάσει περισσότερο, έρχομαι σπίτι, κι ακούω αυτό το υπέροχο jazzy version and I feel like home.