Where Have You Been My Queen?

Είναι να μην με πιάσουν τα ψυχολογικά μου εμένα. Γιατί μετά, δεν με αφήνουν κατάλαβες?

Δεν σου λέω ότι τώρα είμαι καλά. Δεν είμαι. Δεν σου λέω όμως ούτε ότι δεν είμαι καλά. Νομίζω είμαι κάπου in between. Νομίζω βρήκα ένα 'healthy' balance ανάμεσα στην λογική και την απελπισία μου ώστε να μην μου στρίψει. Κάπου εκεί θα με βρεις.

Νομίζω.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που νιώθω τόσο... χαμένη. Γιατί πάντα είχα στόχους και πάντα δούλευα να τους πετύχω και να τους εκπληρώσω. Και αντιλαμβάνομαι ότι, πέτυχα αυτούς τους πέντε στόχους που είχα και τους ζω και τους απολαμβάνω, αλλά ξέχασα να βάλω καινούργιους. Maybe I was preoccupied. Maybe I didn't even notice. Αλλά αντιλήφθηκα ξαφνικά πως είμαι σαν το ξεφούσκωτο το μπαλόνι μετά από ένα χαρούμενο πάρτυ γενεθλίων, ξεχασμένο στην γωνία, που ούτε καν το πρόσεξε κανείς για να το πετάξει.

Ok, too dramatic.

Αλλά fuck it, I'm a drama queen and it's my party and I'll be a ξεφούσκωτο μπαλόνι if I want to.

Το 'healthy' balance που λέγαμε?

Ήμουν πάντα over achiever. Maybe I did too much too soon? Απλώς ξαφνικά, αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω στόχο, επόμενο στόχο και δεν ξέρω ούτε τι θέλω να κάνω, ούτε πού θέλω να πάω, ούτε πού να καταλήξω. Περνάω δεύτερη εφηβεία? Γιατί συνομήλικοι φίλοι μου είναι τώρα εκεί που ήμουν πριν μια πενταετία και βρίσκω τον εαυτό μου, εκεί που ήταν αυτοί πριν 5 χρόνια. Πάω πίσω πίσω δηλαδή?

Δεν ξέρω. Πραγματικά, δεν ξέρω τίποτε. Και επειδή σε γενικές γραμμές ήξερα πάντα τι μου γινόταν και τι ήθελα, αυτή η φάση με προβληματίζει εως και με φρικάρει. Ήμουν πάντα queen of myself και έφτασα να νιώθω πιόνι.

Μέεεγα πλήγμα.

I cannot see the big picture, ούτε βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Και από τη στιγμή που δεν ξέρω τι θέλω, είναι αδύνατο να βάλω μεγάλους μακροπρόθεσμους στόχους. Έτσι, είπα one day at a time. Literally. One day at a time. Βάζω ένα μικρό στόχο κάθε μέρα. Όσο μικρός και μαλακία να είναι, τον βάζω. Και προσπαθώ να τον εκπληρώνω. Δεν σκέφτομαι το αύριο: στην φάση που είμαι μου προκαλεί τρομακτικό άγχος και δυσφορία το αύριο όταν δεν ξέρω μέχρι το βράδυ πως θα είμαι. Έτσι, I take one day at a time. Little, tiny baby steps. Μέχρι να δω τι μου γίνεται. Μέχρι να καταλάβω τι θέλω. Until the other shoe drops αν θες.

Μέσα στο ψυχοπλάκωμα των τελευταίων εβδομάδων, είχα δύο 'καλές' μέρες in a row όπου ένιωθα πιο ήρεμη and I hope I manage to keep it up.

Δε θέλω να είμαι πιόνι. I want to be a queen.