Just Asking

Να με κρατάς αγκαλιά. Όλη νύχτα. Να νιώθω τα χέρια σου πάνω μου. Την καρδιά σου να χτυπά και την ανάσα σου στα μαλλιά μου.

Μπορείς?

Να παίρνεις το κεφάλι μου στα δυο σου χέρια, να με κοιτάς στα μάτια και να σκύβεις να με φιλήσεις. Να κλείνεις τα μάτια ενώ με φιλάς, κλείνεις απέξω τον κόσμο και για εκείνα τα δευτερόλεπτα είμαι μόνο εγώ κι εσύ, με ενωμένες τις ανάσες.

Μπορείς?

Όπως μιλάμε στο άσχετο και είμαστε σε κόσμο, με παρέα, να μου χαιδεύεις τα μαλλιά, τα βάζεις πίσω από το αυτί μου, να με παίρνεις αγκαλιά και να με φιλάς στο μέτωπο, μπορείς?

Να παίρνεις τις βαριές τσάντες ενώ σου λέω ότι είναι οκ και μπορώ, μπορείς?

Να μου χαιδεύεις το πόδι, το χέρι, εμένα, έτσι στο άσχετο, μπορείς?

Να με κοιτάς στα μάτια, τόσο που να νιώθω ότι κοκκινίζω και κοιτάω αλλού μπορείς?

Όταν ξυπνάς, και με παίρνεις τηλέφωνο, με λες 'μωρό μου' με εκείνη την βραχνάδα του πριωνού.

Μπορείς?

Just asking..

There Are No Voices In The Dark

Δε θυμάμαι αν το είχα γράψει, αλλά a few months ago, μου είχε κάνει ερωτική εξομολόγηση ένας τύπος. Και ήρθα σπίτι κι έκατσα στην βεράντα μου κι έκλαιγα. Don't ask why, έτσι μου βγήκε.

Τις προάλλες συνέβη ένα παρόμοιο περιστατικό: και η εξομολόγηση και το crying. Απλώς αυτή τη φορά έγινε στην κουζίνα μου -the crying- κι όχι στο μπαλκόνι.

Μετά από αρκετά βράδια, χτες ξύπνησα μέσα στη νύχτα, μετά από ένα πολύ disturbing όνειρο. And I just lay there, δεν έβλεπα τίποτα, δεν άκουγα τίποτα, δεν ένιωθα τίποτα. Θα μπορούσα να είμαι στην εκμηδένιση του χρόνου και του κόσμου and you wouldn't know the difference. There was nothing.

I don't think I know how to love anymore. I don't know how to love, how to accept love, how this shit even works. I'm not even sure I can feel love, that kind of love. Γι'αυτό μου έκανε εντύπωση last week που μετά από μήνες, στιγμιαία έστω, ένιωσα αυτό το κάτι. I almost forgot what it's like. But the thing is, even if it came and slapped me across the face, I don't think I know how to recognize it or handle it anymore. And although I believe in love, all consuming blah blah blah love, I don't think it's there for me. I used to believe, but not anymore. Κι αυτό είναι το saddest part αν με ρωτάς.

And I'm scared.

Έχω αλλάξει, χωρίς να είναι απαραίτητα κακό, αλλά μου είναι τόσο άγνωστο το τοπίο που δεν ξέρω πού πατάω. Πού πάω. Ή πώς να το χειριστώ. Όχι πως κάνω και τίποτα, I just take it as it comes. I've sunk myself into work; keeps me from thinking too much. But yeah, when I think about it... I don't wanna think about it.

Κι αναρωτιέμαι καμιά φορά if this is just a big (very big) bad dream κι αν μια μέρα θα είναι απλώς μια ανάμνηση. Συναισθηματικά είμαι ράκος. Numb. Και ίσως είναι μαλακία μου και αλαζονεία μου να το θεωρώ θέμα, αλλά damn it νιώθω ακρωτηριασμένη κάποτε. Non- functional. Because I'm young and I haven't felt older or heavier in my life.

Still Have It In Me

Συνέβη κάτι περίεργο τις προάλλες. I felt I wanted to be in love.

Ναι, ότι μου έλειψε αυτό το γούτσου-γούτσου χωρίς να υπάρχει λόγος ή άνθρωπος που να μου ξύπνησε αυτήν την ανάγκη. Κι ενώ δεν κράτησε πολύ, μου έκανε εντύπωση γιατί πρώτον, as my best friend says, I'm dead inside και δεύτερον, γιατί anything love-related makes me cry.

So there I was, all of a sudden, out of the blue, longing for that feeling. Ότι μου έλειψε. Και απολογούμαι προς τις φεμινίστριες αλλά γαμώτο, μόνο όταν είμαι in love νιώθω 100% θηλυκό.

So yeah, I missed having someone hug me from behind την ώρα που φτιάχνω καφέ. Ή να μου λέει καλημέρα με την γλυκειά βραχνάδα του πρωινού στη φωνή. Ή να βρίσκω με το πόδι μου το πόδι του άλλου στο κρεβάτι, πριν το τυλίξει γύρω μου και με πάρει αγκαλιά.

Και ναι γαμώτο πεθύμησα κάποιος to kiss me senseless until my lips are sore.

It was lovely for as long as it lasted.

That feeling I mean.

Δεν κράτησε πολύ, αλλά ναι, μετά από πολύ καιρό, ένιωσα επιτέλους αυτό το πράγμα, που μάλλον σημαίνει ότι I'm not 100% dead inside.

Έτυχε να δείτε τον εαυτό σας μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου? Ή την ανάμνηση του εαυτού σας? Μετά από κάποια χρόνια βρέθηκα με ένα άτομο που με ήξερε από πολύ παλιά. Και μου μίλησε για το passion μου, τον δυναμισμό μου, τον ερωτισμό μου, κυρίως το passion που έχω (είχα?) με ό,τι καταπιανόμουν. I remember myself that way... I just don't know if I can relate to that anymore. Maybe? Do I still have it in me? Am I finally waking up? Or am I gone? That me, that version of me.

And I know it's cheesy, but this is the best I can come up with right now.