Still Have It In Me

Συνέβη κάτι περίεργο τις προάλλες. I felt I wanted to be in love.

Ναι, ότι μου έλειψε αυτό το γούτσου-γούτσου χωρίς να υπάρχει λόγος ή άνθρωπος που να μου ξύπνησε αυτήν την ανάγκη. Κι ενώ δεν κράτησε πολύ, μου έκανε εντύπωση γιατί πρώτον, as my best friend says, I'm dead inside και δεύτερον, γιατί anything love-related makes me cry.

So there I was, all of a sudden, out of the blue, longing for that feeling. Ότι μου έλειψε. Και απολογούμαι προς τις φεμινίστριες αλλά γαμώτο, μόνο όταν είμαι in love νιώθω 100% θηλυκό.

So yeah, I missed having someone hug me from behind την ώρα που φτιάχνω καφέ. Ή να μου λέει καλημέρα με την γλυκειά βραχνάδα του πρωινού στη φωνή. Ή να βρίσκω με το πόδι μου το πόδι του άλλου στο κρεβάτι, πριν το τυλίξει γύρω μου και με πάρει αγκαλιά.

Και ναι γαμώτο πεθύμησα κάποιος to kiss me senseless until my lips are sore.

It was lovely for as long as it lasted.

That feeling I mean.

Δεν κράτησε πολύ, αλλά ναι, μετά από πολύ καιρό, ένιωσα επιτέλους αυτό το πράγμα, που μάλλον σημαίνει ότι I'm not 100% dead inside.

Έτυχε να δείτε τον εαυτό σας μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου? Ή την ανάμνηση του εαυτού σας? Μετά από κάποια χρόνια βρέθηκα με ένα άτομο που με ήξερε από πολύ παλιά. Και μου μίλησε για το passion μου, τον δυναμισμό μου, τον ερωτισμό μου, κυρίως το passion που έχω (είχα?) με ό,τι καταπιανόμουν. I remember myself that way... I just don't know if I can relate to that anymore. Maybe? Do I still have it in me? Am I finally waking up? Or am I gone? That me, that version of me.

And I know it's cheesy, but this is the best I can come up with right now.