A Night With Frankie

Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις κι ας μην σε καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Αυτό σκέφτομαι βασικά.

Πώς να το κάνουμε δηλαδή? Τάχα επειδή φεύγει μια χρονιά κι έρχεται η άλλη, πρέπει να μπω σε φιλοσοφικό mood και να βρω κάτι βαθύ να πω? Μπα..

Trust me, δεν αλλάζει κάτι. Θα πάμε για ύπνο στο ίδιο κρεβάτι, θα ξυπνήσουμε στο ίδιο κρεβάτι με τις ίδιες πυτζάμες κι απλώς θα έχει αλλάξει το νούμερο στην ημερομηνία, no big deal. Δεν αλλάζει κάτι στην ουσία.

Εκτός κι αν το θες εσύ.

Ίσως η πρωτοχρονιά να είναι απλώς μια αφορμή.

Δεν λυπάμαι που φεύγει αυτή η χρονιά ούτε κάνω ανασκόπηση ούτε ανυπομονώ για αυτήν που θα ξημερώνει σε ένα 24ωρο. Όπως και πέρσι τέτοια μέρα -και ακόμα παραπάνω φέτος- δεν έχω κανένα expectation για τη νέα χρονιά. Στόχους, όνειρα και τα συγγενικά, τα έχω μηδενίσει εδώ και καιρό. Η μόνη διαφορά, το πως νιώθω πιο...'ok' with it. Ότι το χειρίζομαι καλύτερα. And it's alright.

Εμείς να είμαστε καλά and we'll figure it out σωστά?

Και για τα υπόλοιπα, there's always Sinatra.


Happy New Year kiddos xx

Moment Of Truth

Μην με παρεξηγείς που σκοτεινιάζω καμιά φορά.

Είμαι ηλίθια. Και ανασφαλής. Κάνω σενάρια στο μυαλό μου και τα πιστεύω για αληθινά.

Επειδή δεν πιστεύω ότι αξίζω. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να με αγαπήσει. Δεν έμαθα να κερδίζω.

Φοβάμαι ότι θα φάω τα μούτρα μου.

Ότι αν με δεις προσεκτικά, θα δεις πόσο άχρωμη και άδεια είμαι.

Ή πόσο πιστεύω ότι είμαι.

Και πια δεν μου έμειναν αντοχές, ψυχικές, συναισθηματικές και πνευματικές για να κάνω handle κάτι, επομένως σε παρακαλώ μη με γαμήσεις.

Ιt's not that I don't wanna be in love ever again. I just don't want to be handicapped by that feeling, ever again.

Με πιάνεις?

Αυτό βασικά. Μπορούμε να πιούμε τώρα?

I Like Your Hair

I say "I like your hair."

But what I really mean is:



Με αφορμή το θάνατο του εξαιρετικού Joe Cocker.

And your smile.

Brainwash

Ξέρεις, λένε ότι καμιά φορά πρέπει απλώς να κλικάρεις. Να έρθει εκείνη η κατάλληλη στιγμή που γίνεται ένα switch μες το μυαλό σου, έτσι στο άσχετο, εντελώς απρογραμμάτιστα, χωρίς καν να το περιμένεις.

Και συνήθως συμβαίνει αυτό κάτω από εντελώς άκυρες συνθήκες.

Σήμερα το πρωί. Πιάνω την τσιμπίδα μου. Που είναι 1) το απαραίτητο μου αξεσουάρ ever και 2) είναι η αγαπημένη μου τσιμπίδα που την έχω χρόνια.

Εντελώς άκυρα μου φεύγει από το χέρι και καρφώνεται -εξίσου εντελώς άκυρα- μεταξύ του τοίχου και της πλάτης της τουαλέτας. 2 λεπτά αργότερα με πετυχαίνεις με το chopstick να προσπαθώ να την ξεφρακάρω, μου φεύγει και το chopstick και σφηνώνεται και αυτό -εντελώς άκυρα- μεταξύ του τοίχου και της πλάτης της τουαλέτας.

Fuck. Fuck. FUUUUUUUCK!!!!

Και με πιάνει ένα νευρικό γέλιο και αισθάνομαι τόσο ηλίθια γιατί είναι τόσο ηλίθιο και άκυρο αυτό που συμβαίνει. And then it hits me; this is my life.

Lovable things.

Stuck.

Unapproachable.

Gone.

So fuck it. Find humor in things again. In life. In people and situations. Stop dwelling on your failures and setbacks. Feel challenged again, not just beaten. Focus on the good, your talents, even look at your disadvantages as awesome qualities and areas to grow.

Shine again for fucks sake woman, you know you have it in you!

And yes, it's been dark but you know what? It takes some amount of darkness to see the stars.

And for them to shine.

So yeah, αυτό θα κάνω. Brainwash myself.

Για την ώρα όμως, πάω να πάρω καινούργια τσιμπίδα.

I Write My Brightest At My Darkest

Maybe I fit in better at the dark side.

That's where my mind and soul receive an uncontrollable adrenaline rush, work in overdrive and burst open to the essence of my truth.

Because how deep can you go when your life and your viewpoints are all about unicorns and rainbows, right?

Maybe I forgot how it is to be.... undamaged. Yeah, that's exactly it; I forgot how it feels to be completely undamaged, unbroken and unflawed.

And I understand that I will never be the girl I once was. But it isn't necessarily a bad thing as it had to happen in order to become the woman I am. Or trying to be.

I can live with that.

With a couple of cocktails.

It's just hard for me now to genuinely expect and believe that something lovely will happen, without it exploding in my face or falling apart and shredding me to endless pieces of disappointment. I'm always wondering now "What's the catch?".

I think I write my brightest at my darkest.

"What do you mean?" you ask.

That if you break my heart again I'll shoot you right in the head and probably get a best seller out of it.

*dark side grin*

How Was Your 2014?

So, how was 2014 for you?

Off From The Cutting Room Floor

Μπήκα στο "drafts" folder του blog μου σήμερα.

Παίζει να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ίδιο το blog τελικά.

Μια σειρά από λεκτικές φωτογραφίες κάποιας φάσης, στιγμής και συναισθηματικού κρεσέντου.

Σκέψεις αμοντάριστες, αυθόρμητες, ανολοκλήρωτες.

Ανεκπλήρωτες.

Κάτι σαν τη ζωή και τους χαζούς μας έρωτες.

My Scar

I needed this.

This.

All of this shit.

I didn't want it, but I needed it. I've learned from it. I've bloomed from it. It took me places I had never dared to go.

It wrote a new chapter.

All over me.

It scarred me.

It will always be with me now.

This.

This scar, this lesson, this experience.

These feelings, these thoughts, these insecurities.

This fear.

I didn't ask for it, hell I even tried to avoid it, but I needed it. It evolved me into something...else. I was inertia in human form and this, all this shit, was needed. It cost, but I earned stuff out of it. It broke my heart but it jump-started my brain.

I have a big ugly scar. It used to be big and swollen and sore and red. Touching it hurt. Touching it alone would make it burst and hot red blood would shoot out, running down on my skin. Eventually it got smaller. I had to scratch it to get the blood out. And smaller and smaller it became with time, the redness of it gradually fading away into the pale pinkish color of normal skin.

At first it scared me. I hated that scar but it also gave me comfort knowing it was there. Touching it, feeling it, hurting it, scratching and bursting it open gave me comfort. When it started getting smaller, I panicked. What would I do without my scar? What would life be without my scar? It couldn't be the same. And although it wasn't making me happy, I didn't like it, I had gotten used to it as part of myself.

And then one day my scar couldn't be called that anymore; it had gotten so small, so tiny, so...healed almost. I didn't know what to do. There was new skin, pretty undamaged skin and my scar was nothing but a teeny tiny dot; you probably wouldn't even know it was there.

And I started scratching. Then harder. And then even harder yet. Then I got a pencil. Stuck it through my newly healed flesh, to get it out, come on, there has to be blood in there come on let it rush out.

Nothing.

I dash to the kitchen, violently open the drawer and grab a knife. I look at my reflection in it. It almost brings the sense back to me.

What the hell am I doing?

Why am I so compelled to dig out a bloody hole in me again?

And who can guarantee me that there is any blood left to come out of that hole?

I go back to bed. Get under the warm covers and curl up in a small ball.

Your lips on my shoulder almost scare the hell out of me.

You turn me over and put me in your arms, kissing my forehead as I rest my head in your neck and my arm on your chest.

That comfortable silence,

Your fingers go up and down my arm, that intimate familiar gesture I always loved about you.

You stop. Your finger resting on my scar.

You feel it.

You can feel it.

You know it's there.

"Where did you get this from?" you ask me.

And I feel like barging into the kitchen, grabbing that knife and sticking it into your heart.

Don't. Ask. Me. About. That.

You. Don't. Ask. Me. About. That.

And while I'm staring into the nothingness of the dark room, motionless, maybe emotionless even, I cannot think of a decent answer to give you that will not break your comfort. Your serenity. Your bubble. Your ego.

Your heart.

"Leave it alone" I eventually say. "It happened a long time ago."

And it has your name written all over it.

Bedtime Stories

Μου αρέσει αυτό που κάνουμε.

Δεν θυμάμαι αν στο είπα ποτέ. Αλλά μου αρέσει. Είναι λίγο σκανδαλιάρικο. Ίσως για αυτό μου αρέσει.

Δίνουμε στον εαυτό μας μια καλή δικαιολογία να ξαναγίνουμε παιδιά. Αυτά τα παιδιά που τρώνες κρυφά από τη μαμά τις σοκολάτες. Που τις κρύβει βαθιά στο ψηλότερο ντουλάπι της κουζίνας, ενώ την κρυφοκοιτάμε από την πόρτα χωρίς να ξέρει ότι γνωρίζουμε την γλυκιά κρυψώνα της.

Κι όταν φύγει, πιάνουμε σιγά σιγά την καρέκλα, την σηκώνουμε για να μην τρίξει στο πάτωμα και ανεβαίνουμε για να πάρουμε μια σοκολάτα. Μια παραπάνω από ότι δικαιούμαστε. Μπορεί και να μην την θέλουμε στα αλήθεια, αλλά ο πειρασμός της είναι τόσο μεγάλος και τόσο γλυκός που μας κάνει να την θέλουμε παραπάνω.

Αυτό κάνουμε. Εξαφανιζόμαστε μια στο τόσο από όλους και όλα και τρώμε κρυφά σοκολάτες. Παίρνουμε το αυτοκίνητο, πάμε κάπου ψηλά και ήσυχα, ξαπλώνουμε στο καπό και κοιτάμε τα αστέρια.

Δεν είμαστε σαν τους άλλους εμείς: εμείς δεν μεγαλώσαμε. Μπορεί να ψηλώσαμε, να παχύναμε, να χόντρυνε η φωνή μας αλλά μείναμε παιδιά. Σε αυτό το καβούκι του ενήλικα, κρύψαμε καλά το παιδί μας, σαν εκείνη την γλυκιά ντουλάπα της κουζίνας, που έκρυβε ένα τόσο γλυκό και νόστιμο κόσμο, αλλά δεν το ήξερε κανείς.

Μου αρέσει αυτό που κάνουμε. Που κάνουμε ακόμα σκανδαλιές. Κοιτιόμαστε στα μάτια και χαμογελάμε πονηρά γιατί έχουμε ένα μυστικό. Κανείς δεν ξέρει ότι παραμείναμε παιδιά. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει αυτά με τα οποία γελάμε και διασκεδάζουμε εμείς. Νομίζουν ότι είμαστε κι εμείς στα αλήθεια ενήλικες, αλλά δεν είμαστε; παραμείναμε ονειροπόλοι, ρομαντικοί και όμορφοι. Παραμείναμε παιδιά, και δεν το ξέρουνε.

Κι εκεί, πάνω στο καπό, μακριά από όλους, εκεί που είμαστε ασφαλείς, μου λες ιστορίες. Και τις λες τόσο ωραία, τόσο παραστατικά. Λάμπουν τα μάτια σου κι όταν χαμογελάς, λάμπεις ολόκληρος. Κοιτάμε τα αστέρια και με ταξιδεύεις σε όλα αυτά που έχεις δει. Κι επειδή τα λες τόσο όμορφα, τόσο αληθινά και τόσο χαρούμενα, νιώθω πως τα είδα και τα έζησα κι εγώ.

Κι ενώ κοιτάμε τον ουρανό και μετράμε τα αστέρια, έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή που σωπαίνουμε. Η στιγμή που έχουμε μετρήσει πια όλα τα αστέρια και που ξέρουμε ότι σε λίγο θα πρέπει να ξυπνήσουμε τον ενήλικα μας.

Είναι η ώρα που αρχίζει να φυσάει λίγο πριν ξημερώσει. Και με παίρνεις αγκαλιά και μου φιλάς τα μαλλιά κάτω από τα αστέρια, ενώ εγώ κουρνιάζω -έστω για λίγο ακόμα- βαθιά στην αγκαλιά σου, χώνοντας τη μούρη μου στο λαιμό σου.

Και είναι τόσο ωραία. Σαν την πιο νόστιμη, χορταστική, γλυκιά σοκολάτα.

"Για μένα θα είσαι πάντα Αύγουστος" μου λες.

Χαμογελάω και δεν το βλέπεις έτσι όπως είμαι κρυμμένη στην αγκαλιά σου. Αλλά το καταλαβαίνεις ότι μου αρέσει. Σε γαργαλάει η ανάσα μου, και χαμογελάς κι εσύ.

"Εσύ θα είσαι πάντα το μικρό μου δακτυλάκι, αυτό στο δεξί μου πόδι" σου απαντώ.

Αυτό που πάντα το χτυπάω σε γωνίες, τραπέζια και παπούτσια, αυτό που υποφέρει από την φόρα και την βιασύνη μου, αυτό που με γονατίζει από τον πόνο. Αυτό το τόσο μικρό μέρος του σώματός μου, που μου δίνει όμως ισορροπία. Αυτό το μικρό κομματάκι, που με κάνει όμως πλήρη.

Αυτό που ενώ έχει χτυπηθεί τόσες φορές, που με έχει τσακίσει από τον πόνο άλλες τόσες, κι όμως παραμένει δυνατό, ανθεκτικό και στη θέση του.

"Πες μου ακόμα μια ιστορία πριν φύγουμε" σου λέω.

Κι ενώ αρχίζει να χαράζει, και οι πλάτες μας έχουν κρυώσει στο κρύο μέταλλο του αυτοκινήτου, η φωνή σου με ταξιδεύει σε μέρη και πράγματα που δεν έχω δει, κι όμως αισθάνομαι πως τα έχω κιόλας ζήσει.

The Blinking Line

I'm sitting on the edge of the building. Lighting a cigarette, blowing my smoke into the clear moonless night.

My feet are dangling above the noisy street below, as I watch cars go by, people go by, blowing them my cigarette smoke and they have no idea that they're being watched.

Nothing is holding me but the weight of my own body on my butt sitting on that ledge. My feet are dangling, I'm not holding on. And peculiarly, I'm not afraid.

I always wondered though, what it would be like to fall from up there. Sure, it won't last long, but what would it feel like?

Always makes me wonder.

I guess I'm not too keen to find out. If I were, I would have jumped a long long time ago.

And then I hear footsteps coming from behind me. I don't bother to turn around; my attention is still down below on the passing cars and people, wondering where they're coming from, where they're going and who they're going home to.

The footsteps grow louder eventually and this figure looks over the ledge where I'm sitting. With one acrobatic jump, the figure is next to me, feet dangling over the nothingness below.

"It took you a while" I say throwing my cigarette butt, trying to get it as far as possible to amuse my otherwise worried mind.

I light another, take a long pleasurable drag and offer it to you. You take it in silence, look at it for a moment and then you take a drag yourself, coughing lightly as you blow out the smoke. I look out to the dark sky, a million thoughts rushing through my mind. And yet I can't make anything out of it. I feel that I've got so much to say and yet I'm lost for words.

You give me the cigarette back as I'm banging my heels into the wall below, trying to conceal my perplexity. After all this unending, ceaseless and excruciating thinking, my brain went blank. Just like a computer, a blinking line expecting you to say something, write something, continue the thought process, my mind has been reduced to nothing but a blinking line on a white clear page.

*blink blink blink*

Nope. Still nothing.

Your voice breaks the silence that has fallen between us "It's so dark".

I finally turn around and look at your face. Study it for a moment. Taking a mental picture of the moment, the feeling, the sense of it. And then, still holding the cigarette, I reach out and touch your face. You smile; that little smile of mild embarrassment of the intimacy of such a gesture and that little smile of pleasure, for exactly the same reason.

"What happens if we slip and fall?" I ask you.

"We die" you say.

A moment. Then... you lean... I mirror your movement. And you kiss me.

And all of a sudden, like some rush of panic has washed over me, I grab onto the ledge with both my hands, holding on for dear life oh-so-tightly.

And the blinking line abruptly vanishes.