Επιχειρώ.

Παίζει να'ναι το πρώτο post που επιχειρώ να γράψω χωρίς τσιγάρο.

Ναι. Προσπαθώ να το κόψω.

Μεγάλη πίκρα. Δυσκολάκι. Αλλά μου βγήκε ένα πρωινό, ότι δε θέλω πια να καπνίζω τσιγάρα. Να είναι η ζωή μου συνώνυμο με αυτό.

Μεγάλη όμως η δοκιμασία.

Κάτι έχω πάθει τελευταία, το έχεις προσέξει δεν είναι?

Λίγες μέρες πριν τις γιορτές. Οι οποίες δεν θα είναι όπως τις άλλες. Θα είναι διαφορετικές αυτές, δε γίνεται αλλιώς και δεν είναι στο χέρι μου.

Κοίτα να δεις, που πριν φύγει το 2015 θα μου αλλάξει τα φώτα.

Δεν το λέω παραπονιάρικα.

Αντιθέτως.

Έπαιξε πολύ ωρίμανση φέτος.

Ακάλεστη. Αλλά καλοδεχούμενη.

*θέλω τσιγάρο*

Καπνίζω αυτή τη μαλακία, το ηλεκτρονικό, που έχει καλύτερη γεύση και δε βρωμάει, αλλά γαμώτο, καμιά φορά το πεθυμώ τόσο πολύ.

Κυρίως αυτό το feeling, αυτό το pleasure που μου πρόσφερε.

Κάποτε.

Γιατί τελευταία, ούτε αυτό δεν το πετύχαινε.

Τι λέω τόσο καιρό? Για πράγματα, feelings και καταστάσεις που δεν είναι πια τα ίδια και δεν σου προσφέρουν πια την ίδια απόλαυση?

Ναι, αυτό είναι. Αυτή είναι η λέξη: απόλαυση.

Τι απολαμβάνεις? Τι χαίρεσαι? Και τι σου δίνει πια τόση μεγάλη χαρά?

Έχεις απαντήσεις σε αυτά?

Ή ακόμα καλύτερα, τα έχεις αυτά?

Και κυρίως, κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια?

Επιχειρώ να δίνω καταφατικές απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Προσπαθώ να βρώ το δρόμο μου. Τη χαρά μου. Τρόπους να διατηρώ την ηρεμία μου και να βελτιώσω τη ποιότητα της ζωής μου.

The race is long.

Αλλά δε φοβάμαι.

Καλή βδομάδα σας εύχομαι. Και να είστε καλά όπου κι αν σας πετυχαίνω.