Είναι παράξενο τώρα που το σκέφτομαι. Δε μου συμβαίνει εδώ.
Δεν μου έχει συμβεί ποτέ, εδώ.
Και αυτό είναι το παράλογο.
Γιατί, αν το πάρουμε λογικά, εδώ θα συνέβαινε.
Ή ακόμα και με μαθηματικές πιθανότητες, εδώ θα ήταν αναμενόμενο να συμβεί, κι όχι κάπου αλλού.
Εννοώ, είσαι εδώ. Ζεις εδώ. Εδώ παίζει να σε δώ. Όχι κάπου αλλού.
And yet, βλέπω τη μούρη σου σε τεράστια πλήθη σε δρόμους άγνωστους. Ναι, ξέρω ότι δεν είσαι εσύ, αλλά γαμώτο I actually do a double take γιατί με σοκάρει τόσο πολύ.
Πρωτάρχισε τότε, όταν πρωτοέφυγα στον μεγάλο μου περίπατο. Και στανταράκι σε "έβλεπα" μια φορά τη βδομάδα -κάποτε συχνότερα κιόλας- να περπατάς κι εσύ στους δρόμους που περπατούσα κι εγώ. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, κι ενώ ήξερα ότι ήταν παράλογο ή μαθηματικά απίθανο να είσαι εσύ, I always did a double take.
Και αυτό συνέβη κάθε φορά που ήμουν μακριά. Για κάποιο λόγο, I could swear I saw you in the crowd.
Κι εδώ, ποτέ.
Ποτέ όμως.
Που ξέρω ότι εδώ είναι πιθανό να πέσω επάνω σου και να σε δω, ποτέ, μα ποτέ όμως, δεν χρειάστηκε να κάνω αυτό το ηλίθιο double take γιατί δεν σε είδα -ή νόμισα ότι σε είδα- ανάμεσα στο πλήθος.
Δεν είναι αστείο?
Ακόμα και τις γιορτές, σε εκείνους τους κρύους πολυσύχναστους δρόμους, σε είδα.
Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι, ή αν είναι μαλακίες του μυαλού μας. αλλά damn it can fuck you up for a moment there.
Οδηγώ το βράδυ να έρθω σπίτι, βρέχει -γαμώ τη βροχή μου που καλόμαθα τις τελευταίες μέρες λιακάδα και ζέστη- βρέχει που λες και νιώθω...
...καλά.
Content κατακρίβεια.
Και μια όμορφη ζεστασιά να αναβλήζει από μέσα μου, απ' αυτές που νιώθαμε παιδιά μετά από ένα χαρούμενο πάρτυ γενεθλίων.
Έχω να το λέω ότι ο Θεός, κάποιος εκεί πάνω τελοσπάντων είχε την έννοια μου όταν πριν λίγο καιρό έφερε συγκεκριμένους ανθρώπους και καταστάσεις στη ζωή μου. Someone was looking out for me and I feel eternally blessed for that.
Οδηγώ που λες και βρέχει και σκέφτομαι πόσο μικρή και χωρίς guarantee είναι η ζωή μας και ότι ναι, αυτή τη στιγμή νιώθω καλά και όμορφα, και πέρασα ένα βράδυ με όμορφους ανθρώπους που αγαπώ και σέβομαι, what more is there to this thing we call life anyway?!
Και τις προάλλες... Με καλούς φίλους, αγαπημένους ανθρώπους και τους γονείς μου. Ειδικά τον πατέρα μου, τον χάρηκα τόσο πολύ που ήταν εκεί, που ήταν τόσο ευδιάθετος, τόσο χαρούμενος..
Δεν πάει πολύς καιρός που έλεγα στον αδερφό μου, ένα -πολύ- κρύο βράδυ σε ένα τυχαίο πολυσύχναστο δρόμο, εμένα να προσπαθώ να τον εμπψυχώσω, να τον κάνω να καταλάβει, να δει, να νιώσει, "μπορούσαμε να μην είχαμε daddy αυτή τη στιγμή, το καταλαβαίνεις?"
So ναι, το να ήταν εκεί μαζί μου εκείνη τη νύχτα ήταν big deal και πηγή χαράς και αισιοδοξίας.
Είμαι κουρασμένη, ναι, δεν το κρύβω, αλλά άρχισα να μαθαίνω να αντλώ δύναμη από αυτά τα μικρά, αλλά τόσο ουσιαστικά πράγματα που μας χαρίζει η ζωή και δε θέλω να ακουστώ διδακτική ή δεσποτική, απλώς, damn it, ρίξε ένα βλέμμα γύρω σου, δεν είναι όλα τόσο μαύρα, είναι?
Κι εμένα μου λείπουν κάποιοι, σίγουρα θα ήθελα κάποια πράγματα να είναι αλλιώς, σαφώς θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν είχα κι εκείνο, αλλά....
....κι έτσι, it's not so bad.
Dare I say, it's even okay.
Above average okay.
Απλώς να χαίρεσαι αυτά που έχεις, να συνεχίσεις να προσπαθείς με αγάπη για τα υπόλοιτα, να ανάβεις ένα τσιγάρο -ναι γαμώτο, καπνίζω, άστε με- να πίνεις λίγο κρασάκι και αν ακούς μουσική που σου αρέσει.
"Just one of those days. You wake up and feel... different. Good different. It comes from somewhere deep inside of you, but it's all over you and it feels so warm and great. And you. Yes you! It's all you! Spring is right around the corner, I can feel it! It's the first warm day in a really long time and we're on the phone this morning. And as we're talking I lay on the hood of my car, looking up to the bluest sky, I can literally hear "Wonderful World" playing from somewhere around, it was a little breezy but we're on the phone and we're talking and I'm telling him all about it and... ...it feels great! And I tell him "I haven't done this in years" and I giggle, and it's contagious and he giggles with me and I feel so happy and light. Maybe spring is just around the corner afterall.."
Sometimes I wonder what I'm not over: you?
Or the way it happened?
Your ghost is still here. And I don't know what to do with it.
And yes, it did feel like a wonderful world that day.
Ένα από τα κυριότερα πράγματα που έμαθα στο life coaching είναι ότι, οι άνθρωποι σου φέρονται με τρόπο που τους επιτρέπεις να σου φέρονται.
Επομένως, το πράγμα γυρίζει κι έρχεται πάνω σου, πάνω κάτω 100%.
Σε πρώτη φάση, είσαι σε πλήρη άρνηση, προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα γεγονότα, τους άλλους και τον εαυτό σου. Αλλά αν καταφέρεις να βουλώσεις τον καταραμένο τον εγωισμό σου, καταλαβαίνεις ότι ναι γαμώτο, αυτός ο μαλάκας έχει απόλυτο δίκιο.
Πολύ δύσκολα παραδεχόμαστε στον εαυτό μας -πόσο μάλλον στους άλλους- πως, ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, ιδιαίτερα όταν αφορά interaction με άλλους, είναι αποτέλεσμα δικών μας κινήσεων, επιλογών και συμπεριφορών.
Στο πλαίσιο του coaching μου πήγα πίσω, αρκετά πίσω και βλέπω τον εαυτό μου τότε κι όχι θέλω να με μουντζώσω, να μου χώσω μπουνιά θέλω. Να με βγάλω knock-out και μόλις συνέλθω να με ξαναβαρέσω.
Αλλά what's done is done, το παρελθόν ανήκει ακριβώς εκεί και το θέμα είναι τι κάνεις τώρα. Επομένως, μπήκα στην -μεγάλη- διαδικασία ανάλυσης, κατάρρευσης, συνειδητοποίησης και ελπίζω εκτέλεσης, της νέας τάξης πραγμάτων. Η οποία πηγάζει και ριζώνεται σε δύο πολύ βασικά σημεία: ποια είμαι εγώ η Tinkerbell, δηλαδή, τι μου αρέσει, τι με κάνει ευτυχισμένη, πώς είμαι ήρεμη και αυτό που λέμε "καλά" και δεύτερο, πού θέλω να πάω στη ζωή μου.
Και αν το αναλύσεις το πράγμα σε βαθύτερο επίπεδο, αναδύονται άλλα θέματα, κυρίως θέματα/ τραύματα που έχουν να κάνουν με την τωρινή σου ψυχοσύνθεση. Κι αυτό που εντόπισα είναι ότι έχω θέμα με την αξία μου. Νιώθω ή τουλάχιστον ένιωθα, ότι δεν είχα καμία απολύτως αξία. Πως, ό,τι κι αν κάνω, δεν θα μετρήσει πουθενά, κανένας δε θα με εκτιμήσει/ αγαπήσει/ σεβαστεί. Και κάνω καθημερινά πολλή δουλειά σε αυτό. Αλλά το θέμα, το πρώτο βήμα είναι, το μπορέσεις να το αναγνωρίσεις.
Πώς μου ήρθε και τα γράφω αυτά απόψε? Ίσως γιατί άρχισα να βλέπω μια διαφορά -ίσως βελτίωση τελικά- στη ζωή μου. Με μικρές διαφοροποιήσεις, κυρίως στο mentality μου, είδα τον κόσμο γύρω μου να αλλάζει.
Επομένως, αν αυτός ο μαλάκας είχε δίκιο και ότι όντως οι άνθρωποι μας φέρονται με τον τρόπο που τους επιτρέπουμε να μας φέρονται, το ερώτημα είναι ένα: πώς θέλω να μου φέρονται? Και η "στρατηγική" απλή: be able to walk away and mean it.
