Double Take

Είναι παράξενο τώρα που το σκέφτομαι. Δε μου συμβαίνει εδώ.

Δεν μου έχει συμβεί ποτέ, εδώ.

Και αυτό είναι το παράλογο.

Γιατί, αν το πάρουμε λογικά, εδώ θα συνέβαινε.

Ή ακόμα και με μαθηματικές πιθανότητες, εδώ θα ήταν αναμενόμενο να συμβεί, κι όχι κάπου αλλού.

Εννοώ, είσαι εδώ. Ζεις εδώ.

Εδώ παίζει να σε δώ. Όχι κάπου αλλού.

And yet, βλέπω τη μούρη σου σε τεράστια πλήθη σε δρόμους άγνωστους. Ναι, ξέρω ότι δεν είσαι εσύ, αλλά γαμώτο I actually do a double take γιατί με σοκάρει τόσο πολύ.

Πρωτάρχισε τότε, όταν πρωτοέφυγα στον μεγάλο μου περίπατο. Και στανταράκι σε "έβλεπα" μια φορά τη βδομάδα -κάποτε συχνότερα κιόλας- να περπατάς κι εσύ στους δρόμους που περπατούσα κι εγώ. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, κι ενώ ήξερα ότι ήταν παράλογο ή μαθηματικά απίθανο να είσαι εσύ, I always did a double take.

Και αυτό συνέβη κάθε φορά που ήμουν μακριά. Για κάποιο λόγο, I could swear I saw you in the crowd.

Κι εδώ, ποτέ.

Ποτέ όμως.

Που ξέρω ότι εδώ είναι πιθανό να πέσω επάνω σου και να σε δω, ποτέ, μα ποτέ όμως, δεν χρειάστηκε να κάνω αυτό το ηλίθιο double take γιατί δεν σε είδα -ή νόμισα ότι σε είδα- ανάμεσα στο πλήθος.

Δεν είναι αστείο?

Ακόμα και τις γιορτές, σε εκείνους τους κρύους πολυσύχναστους δρόμους, σε είδα.

Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι, ή αν είναι μαλακίες του μυαλού μας. αλλά damn it can fuck you up for a moment there.

Δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτό απόψε.