I stay there for a while. I like it here. I actually close my eyes and feel -for the first time in a really long time- at peace.
I love the roof.
So I sit of the sill and I blow my cigarette smoke towards the waning moon creating little clouds around it.
Makes it more dramatic I guess.
I remember all the nights we spent up here. Literally, and with you simply crystallizing from my thoughts and yet, it's probably the first time I don't want you here.
An unfamiliar time.
I feel better on my own tonight.
I feel disconnected.
From you. Us. The world.
It's another sleepless night, and I can't put my finger on what's keeping me up again.
My finger isn't that big afterall.
So I enjoy my cigarette on the roof in complete mental silence.
And. It. Is. Awesome.
I throw my cigarette butt down the busy street below and jump off the sill and back to safety.
Next thing I know, I'm in my kitchen, burning old diaries in Pyrex bowls in my underwear, doors and windows wide open to get the smoke out, while sipping white wine and listening to my Ray Charles record until everything is gone, burnt to ashes.
It's actually funny when you think of it.
I think I actually have a little chuckle with myself.
Imagine the neighbors call the fire department and they barge in my house with their hoses and helmets only to find me having a little "clearout".
But not, it's funny really.
It's so you. So us.
Graspless.
How that pile of pages upon pages of emotions once felt, are nothing but a black stack of something, and once you try to grab it, let alone touch it, it falls apart into nothing.
I don't know how to handle myself on sleepless nights.
Ναι, δεν αντιλέγω, πέρασα κι εγώ εκείνη τη φάση που μετράς αντίστροφα τις μέρες και τις ώρες που θα σταματήσεις να υπάρχεις μέσα στην τυπική συνηθισμένη ρουτίνα σου και θα κάτσεις να πνάσεις όσες μέρες μπορείς.
Ανυπομονούσα φοβερά φέτος για τις διακοπές.
Ένιωθα ότι είχα ανάγκη να ξεκουραστώ.
Και όταν επιτέλους φτάνουν, αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικά έχεις ανάγκη να τις βιώσεις.
Φέτος.
Με τα δεδομένα του τώρα και του σήμερα.
Ακόμα δεν κατάφερα να διαχωρίσω τον κυνισμό από την ωριμότητα but it really doesn't matter.
What matters is, your current situation, και να μπορείς να αποδεχτείς αυτό το current situation, όποιο κι αν είναι αυτό.
Μόλις έσβησα τις μηχανές και πέρασαν μια-δυο μέρες, μου βγήκε μια σωματική και πνευματική (μην σου πω και ψυχική) εξάντληση που ούτε καν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να βιώσω σε αυτή τη φάση και ηλικία.
What the fuck little fairy?!
Επομένως, ενώ άλλα ήθελα και νόμιζα ότι είχα ανάγκη για τις φετινές μου διακοπές, αυτό που κατάλαβα είναι ότι έχω ανάγκη να αποκοπώ: από τη ρουτίνα μου, το drama των άλλων, την κούραση και την πίεση.
Hell, να αποκοπώ και από το ίδιο μου το μυαλό, να ξεκουραστώ και να επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου like the mean lean, bad-ass machine I am.
Αλλά μέσα από την κατά τα άλλα αποχαύνωση και απόλυτη χαλάρωση δεν-κάνω-τίποτα-άστε-με-όλοι-ήσυχη φάση που περνάω, έκανα και κάτι που, ούτε το είχα προγραματίσει αλλά και που ούτε μου είχα το θάρρος να το πραγματοποιήσω.
Ίσως μαζί με τα υπόλοιπα, πρέπει να αποκοπώ και από κάποιους φόβους μου.
Χμ...
Ίσως.
Right now, I'm too tired to even fight against it.
