Δια(πο)κοπές

Ναι, δεν αντιλέγω, πέρασα κι εγώ εκείνη τη φάση που μετράς αντίστροφα τις μέρες και τις ώρες που θα σταματήσεις να υπάρχεις μέσα στην τυπική συνηθισμένη ρουτίνα σου και θα κάτσεις να πνάσεις όσες μέρες μπορείς.

Ανυπομονούσα φοβερά φέτος για τις διακοπές.

Ένιωθα ότι είχα ανάγκη να ξεκουραστώ.

Και όταν επιτέλους φτάνουν, αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικά έχεις ανάγκη να τις βιώσεις.

Φέτος.

Με τα δεδομένα του τώρα και του σήμερα.

Ακόμα δεν κατάφερα να διαχωρίσω τον κυνισμό από την ωριμότητα but it really doesn't matter.

What matters is, your current situation, και να μπορείς να αποδεχτείς αυτό το current situation, όποιο κι αν είναι αυτό.

Μόλις έσβησα τις μηχανές και πέρασαν μια-δυο μέρες, μου βγήκε μια σωματική και πνευματική (μην σου πω και ψυχική) εξάντληση που ούτε καν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να βιώσω σε αυτή τη φάση και ηλικία.

What the fuck little fairy?!

Επομένως, ενώ άλλα ήθελα και νόμιζα ότι είχα ανάγκη για τις φετινές μου διακοπές, αυτό που κατάλαβα είναι ότι έχω ανάγκη να αποκοπώ: από τη ρουτίνα μου, το drama των άλλων, την κούραση και την πίεση.

Hell, να αποκοπώ και από το ίδιο μου το μυαλό, να ξεκουραστώ και να επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου like the mean lean, bad-ass machine I am.

Αλλά μέσα από την κατά τα άλλα αποχαύνωση και απόλυτη χαλάρωση δεν-κάνω-τίποτα-άστε-με-όλοι-ήσυχη φάση που περνάω, έκανα και κάτι που, ούτε το είχα προγραματίσει αλλά και που ούτε μου είχα το θάρρος να το πραγματοποιήσω.

Ίσως μαζί με τα υπόλοιπα, πρέπει να αποκοπώ και από κάποιους φόβους μου.

Χμ...

Ίσως.

Right now, I'm too tired to even fight against it.

Καλές διακοπές guys and gals!