Άφησα τα ρούχα να πέσουν στο πάτωμα και μπήκα κάτω από το καυτό νερό του ντους και το άφησα να τρέξει ώρα πάνω μου χωρίς καν να κουνηθώ.
Ίσως και να κρατούσα την αναπνοή μου.
Βράχηκαν τα μαλλιά μου, κι εγώ ως το κόκκαλο.
Γιατί αυτό το βράδυ που όλοι φοράνε μάσκες και στολές, εγώ έχω ανάγκη να ρίξω τις μάσκες μου και να σου πω την αλήθεια μου.
Μου λείπει ο αδερφός μου. Αυτός που ήταν, αυτό που ήμασταν. Μου λείπει η οικογένεια μου, αυτό που δεν είχα αμφισβητήσει ποτέ, τον τελευταίο χρόνο νιώθω να το χάνω μέσα από σκοτεινές χαραμάδες και να μου μένει στα χέρια στάχτη.
Με κοιτάνε 3 ζευγάρια μάτια πελαγωμένα από την άρνηση και την απελπισία και δεν ξέρω πώς να σηκώσω αυτό το βάρος χωρίς βοήθεια.
Μου λείπει ο Ταύρος, τότε που με κοίταγε στα μάτια κι έλιωνε. Τώρα νιώθω ότι με κοιτάει αλλά δε με βλέπει καν. Και πονάει η συνειδητοποίηση ότι love is not enough.
Κοιτάω γύρω μου, κόσμο, χαμό, μιλάνε όλοι, κάτι λένε, είναι ωραία, απλώς κάποτε νιώθω ότι βγαίνω από το σώμα μου και επιπλέω πάνω από τα κεφάλια μας και μας κοιτάω αποστασιοποιημένα και φαινόμαστε τελικά τόσο μικροί και αστείοι.
Κι αναρωτιέμαι πώς και πότε έγινα τόσο resilient, ίσως από αναισθησία? Ή μήπως από ανάγκη? Είναι αυτό που λένε ωρίμανση? Ή μήπως ακρωτηρίασα τελικά το συναισθηματικό μου κέντρο?
Ξέρω ότι οι καταστάσεις και το timing δεν με παίρνουν να λυγίσω.
Ίσως τελικά να'ναι απλώς το βάρος της ευθύνης.
Ποιος ξέρει στην τελική?
Και τι σημασία έχει εδώ που τα λέμε το γιατί.
Απλώς παίρνεις τα facts και προχωράς ανάλογα.
Έτσι, κάτω από το ζεστό νερό του μπάνιου, κλείνω τα μάτια, και νιώθω να αγκαλιάζει αυτή η αίσθηση του ζεστού νερού ευχάριστα το σώμα μου, την ψυχή μου ακόμα, και παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι ότι it's Halloween and of course I can't help but think of things, people, circumstances, feelings even, that have come and gone.
And for a moment there, it feels kinda sad.
But I'm no longer handicapped by it.
I acknowledge it.
Embrace it even.
And go to bed with my mind and soul at peace.
