Υπήρξα Δειλή και Γελοία

**και όχι, δεν είναι του Μενέλαου Λουντέμη αυτό το εξαιρετικά heartbreaking κείμενο, αλλά ανήκει σε μια ψυχούλα που μια κάποια στιγμή άνοιξε την καρδιά στην μπλογκόσφαιρα. Το μπλογκ της είναι εδώ και είναι πραγματικά υπέροχο**

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. 
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. 
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. 
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. 
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι. 
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ. 
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου. 
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το) 
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας. 
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες. 
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. 
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι. 
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη. 
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι. Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς. 
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου. 
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει. 
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει. 
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας 
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους. 
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο. 
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου. 
Να μάθεις να φεύγεις. 
Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. 
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. 
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά.

Πράγματα

Δεν δενόμουν ποτέ με πράγματα.

(Εκτός από τα παπούτσια μου ίσως, αλλά αυτά δεν μετράνε).

Αλλά ναι, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο με πράγματα. Πίστευα πάντα πως τα πράγματα είναι αναλώσιμα, είναι για να μας εξυπηρετούν, είναι για να χρησιμοποιούμε και οι άνθρωποι είναι για να τους αγαπάμε.

Παίζει να είμαι το μοναδικό πλάσμα του πλανήτη που δεν είχε αγαπημένο αρκουδάκι ως μωρό.

Τόσο αδιάφορα για μένα τα πράγματα. Κι αυτό γιατί έβρισκα πάντα ουσία, χαρά και βαρύτητα αλλού: στις σχέσεις μου, στους ανθρώπους μου, στη δουλειά μου, στις καταστάσεις και το περιβάλλον μου.

Τελευταία όμως. ίσως τελικά να έχει αλλάξει και αυτό. Απόψε το σκέφτηκα, όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο να αποχωριστώ ένα πράγμα μου.

Και με πλήγωσε σε ανεξήγητο βαθμό, με έκανε να νιώσω αφόρητα ευάλωτη και ανασφαλή, λες και γύρισε ανάποδα το σύμπαν και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ.

Και τώρα που πίνω το κρασάκι μου και το σκέφτομαι λίγο το σκηνικό, δεν με αδικώ που ένιωσα έτσι: γιατί τελευταία διαταράχθηκαν οι πιο σταθερές μου σχέσεις, το περιβάλλον μου άλλαξε, όπως επίσης και οι καταστάσεις μου που θεωρούσα 'normal', κάποιοι άνθρωποι έδειξαν άλλα πρόσωπα, και ανακάλυψα άλλα τόσα δικά μου στην εξέλιξη των καταστάσεων.

Καταστάσεις που ήταν μη αμφισβητήσιμες, έγιναν αμφίβολες. Άνθρωποι που ήταν δικοί μου, έγιναν ξένοι.

Και χωρίς να το καταλάβω, κάπου βαθιά μέσα μου, υποσυνείδητα, ψάχνω να βρω μια σταθερότητα, μια ασφάλεια. Α sense of normality. Την οποία σαφώς και δεν ποντάρω στα πράγματα, αλλά στο ενδεχόμενο και μόνο να αποχωριστώ κάτι, με πιάνει αυτό το σφίξιμο που παλεύω να πνίξω τόσο καιρό, για τόσα άλλα.

Βασικά, επειδή νιώθω -και βιώνω- πόσο έχουν αλλάξει κάποια πράγματα γύρω μου, έχω τρομερή ανάγκη να μην αλλάζουν τα υπόλοιπα.

Έστω κι αν μιλάμε για ένα χαζόπραγμα.

Η θέση του ήταν εκεί.

Και με ενοχλεί που πρέπει να αλλάξει.

Fool Me Once

It's been a year of tremendous, and in many cases unexpected, change.

New territories.

Which bring new possibilities.

Which bring new realities.

Some are exciting.

Others are scary.

And others yet, are simply different.

Therefore, I am different.

They say, fool me once, shame on you, fool me twice shame on me.

No. I disagree.

I hate that phrase. It's engulfed in self pity, raising your hands in vain, throwing the blame away.

Fool me one, shame on you, fool me twice, shame on you again.

Because, if I consciously decide to give you another chance, it means I believe in the goodness in you, in your remorse, I choose to give you another chance to prove that you are or have become better,

I believe in the goodness in people. It's there; in all of us and I really believe in it. And I believe in second chances. Thirds even.

So, for a person to shit on that for a second time, it has nothing to do with me: it's all on them. Second time round, it becomes a choice. We all make mistakes of course, it's how we learn. People may not change per-se, but they are capable of learning. And learning brings growth, it evolves us. Where as change, is just a switch without basis or boundaries, or a good solid core.

So yes, shame on you if you fool me once, but fool me twice? It's still all on you. For deceiving yourself and denying yourself the goodness you have in you.

So here I am, on this otherwise slow idle Monday night, trusting in the goodness is you. And hoping you are believing in the goodness in me.

We've come a long long way together and I wouldn't be here if I didn't believe, if I didn't care, if I hadn't evolved in the way you see that I have evolved,

I consciously choose to believe that you too have evolved.

And with that, I'm going to bed.

That Day In Macy's

It came out of nowhere.

Exactly how those seamless thoughts are designed to function.

It's been years since that day.

And yet... tonight it just hit me, out of nowhere, I remembered.

So I made a mental note to myself to ask you next time I see you.

"Whatever happened to that scarf I got for you from Macy's?"

Sometimes

Sometimes, you gotta just do it.

Just say it.

In that moment.

With no fear or expectations.

Why fear your truth?

And why fear the outcome of the truth?

Sometimes, you just gotta see what happens.

Let go and see what happens.

It's out there.

Thoughts and concerns and fears are clogging my brain to the point of dysfunction.

But my soul and conscience are eerily calm and I'm too tired to even look into it right now.

So yeah, sometimes you just gotta put it out there.

Who knows?

Sometimes you might even surprise yourself.

And sometimes, you might be surprised yourself.

Dirty Vegas

You.

Still a whisper on my lips.