(Εκτός από τα παπούτσια μου ίσως, αλλά αυτά δεν μετράνε).
Αλλά ναι, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο με πράγματα. Πίστευα πάντα πως τα πράγματα είναι αναλώσιμα, είναι για να μας εξυπηρετούν, είναι για να χρησιμοποιούμε και οι άνθρωποι είναι για να τους αγαπάμε.
Παίζει να είμαι το μοναδικό πλάσμα του πλανήτη που δεν είχε αγαπημένο αρκουδάκι ως μωρό.
Τόσο αδιάφορα για μένα τα πράγματα. Κι αυτό γιατί έβρισκα πάντα ουσία, χαρά και βαρύτητα αλλού: στις σχέσεις μου, στους ανθρώπους μου, στη δουλειά μου, στις καταστάσεις και το περιβάλλον μου.
Τελευταία όμως. ίσως τελικά να έχει αλλάξει και αυτό. Απόψε το σκέφτηκα, όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο να αποχωριστώ ένα πράγμα μου.
Και με πλήγωσε σε ανεξήγητο βαθμό, με έκανε να νιώσω αφόρητα ευάλωτη και ανασφαλή, λες και γύρισε ανάποδα το σύμπαν και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ.
Και τώρα που πίνω το κρασάκι μου και το σκέφτομαι λίγο το σκηνικό, δεν με αδικώ που ένιωσα έτσι: γιατί τελευταία διαταράχθηκαν οι πιο σταθερές μου σχέσεις, το περιβάλλον μου άλλαξε, όπως επίσης και οι καταστάσεις μου που θεωρούσα 'normal', κάποιοι άνθρωποι έδειξαν άλλα πρόσωπα, και ανακάλυψα άλλα τόσα δικά μου στην εξέλιξη των καταστάσεων.
Καταστάσεις που ήταν μη αμφισβητήσιμες, έγιναν αμφίβολες. Άνθρωποι που ήταν δικοί μου, έγιναν ξένοι.
Και χωρίς να το καταλάβω, κάπου βαθιά μέσα μου, υποσυνείδητα, ψάχνω να βρω μια σταθερότητα, μια ασφάλεια. Α sense of normality. Την οποία σαφώς και δεν ποντάρω στα πράγματα, αλλά στο ενδεχόμενο και μόνο να αποχωριστώ κάτι, με πιάνει αυτό το σφίξιμο που παλεύω να πνίξω τόσο καιρό, για τόσα άλλα.
Βασικά, επειδή νιώθω -και βιώνω- πόσο έχουν αλλάξει κάποια πράγματα γύρω μου, έχω τρομερή ανάγκη να μην αλλάζουν τα υπόλοιπα.
Έστω κι αν μιλάμε για ένα χαζόπραγμα.
Η θέση του ήταν εκεί.
Και με ενοχλεί που πρέπει να αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου