Paris.

Αλλιώς την βιώνεις την ευτυχία στα 20, αλλιώς στα 25, αλλιώς στα 30.

Φαντάζομαι, αλλιώς και στα 40 και πάει λέγοντας.

Υποθέτω, η ευτυχία είναι καθαρά υποκειμενική, ανάλογα με τα θέλω και τις ανάγκες που έχεις μια δεδομένη φάση της ζωής σου.

Ναι, αν ήμουν τώρα πριν 5 χρόνια, αλλιώς θα το αισθανόμουνα αυτό.

Αλλά τώρα, right now, είναι ... διαφορετικό.

Πολύ γήινο.

Γειωμένο.

Ασφαλές.

Τόσο, που μου δίνει τη δύναμη να πετάξω χωρίς να φοβάμαι, χωρίς αυτήν την ασφυχτική ανασφάλεια να με καταπίνει.

Είναι τόσο διαφορετικό που μου είναι ξένο.

Και παράλληλα, τόσο επιθυμητό που μου είναι γνώριμο.

Και το οξύμωρο της κατάστασης με εκπλήσσει γιατί, εκεί που νιώθεις ότι τα έχεις δει όλα, τσουπ, σου έρχεται νέο επεισόδιο.

Και είναι... ενδιαφέρον... το λιγότερο που μπορώ να πω.