Εν Θέλω.

Εν θέλω να τελειώσει το καλοκαίρι.

Ναι, με πιάνει αυτό το πράγμα κάθε χρόνο όταν πάει 20 φεύγα ο Αύγουστος, αλλά φέτος το νιώθω πολύ έντονα και πολύ διαφορετικά.

Σαν ένα βιβλίο που σε τράβηξε τόσο πολύ στον κόσμο του, που χάθηκες στις σελίδες του κι όταν το τέλειωσες, ένιωσες μια μικρή απώλεια.

Something like that.

Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω.

Αυτό το καλοκαίρι ήταν όμορφο. Χαρούμενο. Λαμπερό. Ήταν.. πραγματικά όμορφο.

Έχω πράγματα που έρχονται το φθινόπωρο για να ανυπομονώ να πάω παρακάτω, αλλά θέλω λίγο ακόμα να το νιώσω αυτό το καλοκαίρι.

Αυτό, το τόσο διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα. Αυτό που μου έφερε νέα πράγματα, που με πήγε σε νέες εμπειρίες, αυτό που με βρήκε αλλού, αλλιώς και καλά.

Maybe I'm allowed to get a little happy greedy δεν είναι?

We Are Going Places

Και Τι Έγινε

Ήταν πολύ έντονο το περσινό καλοκαίρι.

Και είναι αναπόφευκτο να μην γίνουν συγκρίσεις μικρές. έστω φευγαλέες ή και στιγμιαίες ακόμα με το φέτος, με το τώρα.

Νιώθω κάποτε ότι το 'τότε' έγινε χιλιάδες χρόνια πριν. Τόσο μακρινό μου φαίνεται. Τόσο ξένο πια. Μάλλον κι αδιάφορο πια.

Και κατ' επέκταση, κι εγώ νιώθω άλλος άνθρωπος. Νιώθω να είμαι αυτή που ήμουνα κάποτε, πριν πάααρα πολλά χρόνια, έχω να το λέω τελευταία ότι "I feel brand new".

But with a shitload of experience πια!

Κάθομαι που λες σε ένα μπαρ αυτό το βράδυ και νιώθω καλά, είμαι καλά, έχω πάει σε άλλο επίπεδο και σίγουρα αυτό δε θα γινόταν αν δεν πέρναγα από τις δικές σου συμπληγάδες.

Και κατά ένα περίεργο τρόπο -εδώ είναι η ειρωνεία- θα έλεγα ότι σου είμαι ευγνώμων.

Αλλά αυτό είναι αποκλειστικά και μόνο δικό μου. Γιατί μπορεί εσύ να με ταλαιπώρησες, εγώ όμως πάλεψα για να βγει το κεφάλι μου πάνω από τα κύμματα.

Κι ενώ κάθομαι σε αυτό το μπαρ σκέφτομαι, αυτή τη μέρα πέρσι, εμένα τότε, εσένα γενικά κι αόριστα και νιώθω... ε, και τι έγινε.

And it's alright.