Ήμουν στο τηλέφωνο με ένα φίλο νωρίτερα σήμερα όταν -ανάμεσα στην κουβέντα μας- μου πέταξε την ατάκα "πέθανε η τραγουδίστρια των Cranberries".
"Μα η Dolores?" του είπα, λες και μιλούσα για μια συμμαθήτρια μας, μια γνωστή, ένα οικείο μας πρόσωπο.
Γιατί έτσι ακριβώς το ένιωσα. Έχει λίγες ώρες τώρα που παραμιλάω, μα η Dolores?! Και δυσκολεύομαι ακόμα να το χωνέψω.
Το "Dreams" το άκουγα όταν ετοιμαζόμουν να βγω για το πρώτο μου date με τον έρωτα του λυκείου.
Το "Animal Instinct" ήταν από τα τραγούδια που άκουγα τότε στο ραδιόφωνο και δεν κατάφερνα ποτέ να πιάσω τον τίτλο ή το συγκρότημα. Προ YouTube και Shazam εποχές, αντιλαμβάνεσαι. Και όταν επιτέλους έμαθα λεπτομέρειες για το κομμάτι που τόσο αγαπούσα αλλά δεν ήξερα, μου ήταν αδύνατο να τις ξεχάσω.
Ο Peter Pan πριν χρόνια μου αφιέρωνε ασταμάτητα το "Ordinary Day", beautiful girl με ανέβαζε, beautiful girl με κατέβαζε, κι έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ένιωθα αυτό το κομμάτι κι αυτή τη φωνή, δική μου, δικά μου, προσωπικά μου.
Κι όταν χωρίσαμε, είχα λιώσει και εγώ και το "Linger" στο repeat.
Επείραξεν με που έφυγε τόσο ξαφνικά. Ήταν αναμφισβήτητα μία και μοναδική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου