The young and the (not) restless

Παλιά έγραφα πιο συχνά.

Σκέφτομαι γιατί δεν το κάνω πια. Γιατί δεν μου βγαίνει τόσο συχνά. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: επειδή βαθιά μέσα μου, είμαι καλά. Ήρεμη.

Η ψυχή μου είναι ήρεμη.

Και νιώθω γειωμένη. Ότι τα συναισθήματα μου είναι "συγυρισμένα", δεν είμαι πια έρμαιο τους. Η εσωτερική αναπουμπούλα κόπασε κι έδωσε την θέση της σε κάτι πιο όμορφο, πιο υγιές, πιο ήρεμο.

Απορίες έχω πολλές ακόμα. Και σκέψεις, ανησυχίες ακόμα και φοβίες για το μέλλον.

Αλλά όχι πια αυτό το συνεχές σιχαμένο συναίσθημα του restlessness.

Ακόμα και στο ημερολόγιο μου, πολύ αραιά και που γράφω πια.

Και πέταξα όλα τα προηγούμενα.

Που ασφυκτιούσαν από άγχος, ανησυχίες και πόνο ετών.

Δεν είμαι πια αυτή.

And it felt liberating.

Και είναι ωραία.

Η μπαλκονόπορτα είναι ορθάνοιχτη.

Η γάτα κοιμάται στα πόδια μου.

Κρασάκι και τραγούδια που αγαπώ.