Μικροανασκόπηση 2020

Boy did we not see this one coming!

Κάπως έτσι πρέπει να μπήκε η ανθρωπότητα στο 2020. 

Ξεκίνησε σαν τριτοτέταρτο θέμα στις ειδήσεις για μια επιδημία σε μια πόλη της Κίνας που δεν είχαμε ξανακούσει, ακούγαμε lockdown και κοιτάγαμε με περιέργεια αλλά και σχετική αδιαφορία γιατί, σιγά, τι μας νοιάζει εμάς, είναι τόσο μακριά.

Χα. Xα.

Κι ενώ συνεχίζαμε κανονικά τις ζωές μας και ο κάθε ένας από εμάς σχεδίαζε το αύριο, ήρθε και μας βρήκε. Και η καθημερινότητα μας μεταμορφώθηκε σε μια αλληλουχία από....

.... και...

.... και...

Τα σχέδια μας μπήκαν στον πάγο, το 'θα δούμε' ήταν η ατάκα της κάθε ημέρας και το κάθετι είχε ένα 'αν' μπροστά του.

Εγώ το πήρα ψύχραιμα το όλο lockdown, μην σου πω μου άρεσε κιόλας.

Κι ενώ συνέχιζα να δουλεύω κανονικά, η καραντίνα ήταν κι ένας τρόπος για να κάτσω λίγο επιτέλους και να ηρεμήσω. Και πέρασα ωραία! Δεν σκοτώθηκα ούτε και μια φορά με το σύζυγο...

... έκανα το spring cleaning του αιώνα....

(έχετε κι εσείς τις ντουλάπες με τα ρούχα τακτοποιημένα ανά χρώμα και όλα τα βιβλία ταξινομημένα σε αλφαβητική σειρά?!?)

Και οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το work-from-home concept είναι τέλειο! Γιατί δουλεύεις - χωρίς να ξυπνάς πιο νωρίς, να τρέχεις στους δρόμους, να κολλάς στην κίνηση, να σκοτώνεσαι να βρεις parking - και βάζεις και κανένα πλυντήριο ταυτόχρονα. Loved it!

Εννοείται δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την απύθμενη όπως φαίνεται ανθρώπινη βλακεία και την έκταση των θεωριών συνωμοσίας που μπορεί να γεννήσει ένας νους. Παιθκιά, κουλάρετε λίγο και ανοίξτε ένα βιβλίο και διαβάστε λίγη ιστορία, για τους κύκλους άλλων πανδημιών ας πούμε. Noone wants to change your fucking DNA!!

Τι μασώνους, τι 5G, ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ έχω ακούσει / διαβάσει / υποστεί αυτόν τον χρόνο δεν μπορώ να περιγράψω. Ευτυχώς, υπάρχει το unfollow, block και το social distancing.

(Αλλά σε περίπτωση που παίζει το σενάριο με το DNA, μπορώ να έχω την μύτη της Jolie?)

Επομένως ναι, νιώθω ότι ήταν αναπόφευκτο η χρονιά σε προσωπικό επίπεδο να χρωματιστεί από αυτό το παγκόσμιο γεγονός, με αποτέλεσμα να φαντάζει λίγο φλατ μες το μυαλό μου.΄Ούτε κατάλαβα πότε ήρθαν οι γιορτές. Μια χρονιά που η κάθε μέρα της ήταν on loop.

Μέσα στην καραντίνα βρήκα χρόνο να δω σειρές και ταινίες που ήθελα, αλλά επίσης ξαναεπισκέφτηκα αγαπημένες ταινίες από τα παλιά. Και μια από αυτές ήταν το "Forrest Gump". Και πραγματικά μου έχει μείνει αυτή η ταινία φέτος, γιατί όντως, life IS a box of chocolates, and you never know what you're gonna get.

Επομένως, αν μου έμαθε κάτι αυτή η χρονιά είναι να παίρνεις τα πράγματα όπως έρχονται, και να είσαι ευγνώμων, no matter what. Να έχεις καλή καρδιά, ακόμα και σε αυτούς που φαινομενικά δεν τους αξίζει, γιατί συνήθως είναι αυτοί που το έχουν περισσότερο ανάγκη.

Να λες στους δικούς σου, πόσο σημαντικοί είναι, ακόμα κι αν το ξέρουν, γιατί δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που μπορείς να τους το πεις. 'Ή να τους δεις. Ή να τους αγκαλιάσεις. Κι αυτό είναι ασήκωτο βάρος και μεγάλη πίκρα.

Θα πιω στην υγεία μας και φέτος...

... μακάρι το 2021 να μας βρει με όσους αγαπάμε και να είναι λίγο πιο εύκολο και ευχάριστο από τη χρονιά που φεύγει.

Μακάρι να είναι η χρονιά που θα κάνουμε όλα τα ταξίδια -μεταφορικά και κυριολεκτικά- που έμειναν πίσω και να μας δώσει όμορφες εμπειρίες από τις οποίες θα βγούμε καλύτεροι, δυνατότεροι και πιο σοφοί.

*Βαθιά ανάσα*

Και πάμε!

Καλή χρονιά!

Stop Crying Your Heart Out

Ξέρω. H κάθε συνεργασία έχει τα πάνω και τα κάτω της... 

Αλλά αυτή έχει μόνο θόρυβο.

Έχω κουραστεί.

Αρχικά, έχω συζητήσει. Πολλές φορές.

Υποτίθεται, έχω συνεννοηθεί. Εξίσου πολλές φορές.

Και τούμπαλιν.

Να ζω το ίδιο σενάριο κάθε βδομάδα.

Έχω νευριάσει. Τύπου, πήρα ανάποδες και δε συμμαζεύεται. 

Με αποτέλεσμα, να έχω φωνάξει. Λίγες φορές, αλλά έγινε και αυτό.

Και έχω σ κ ε φ τ ε ί. Πολύ. Πάρα πολύ. Και από την καλή, και από την ανάποδη.

Μπορώ να ζυγίζω υπέρ και κατά για ώρες.

Κάτι, που επίσης έκανα.

Αλλά στο τέλος της μέρας, η ερώτηση που οφείλω να μου κάνω είναι μια. Και είναι πολύ απλή. 

Όπως επίσης απλή πρέπει να είναι και η απάντηση.

Επομένως, here I go....

"Is it really worth it Tinks?"

.....

.....

.....

Όχι.

Αγγούρι.

 

Οι τελευταίες ημέρες έχουν διογκώσει ορισμένες φοβίες μου. Οι συνειρμικές σκέψεις μου δεν είναι ευχάριστες. 

Σκεφτόμουν αυτά τα δύο παιδιά στη Σάμο που πέθαναν στο σεισμό, ενώ παράλληλα σήμερα βρέθηκε μετά από τόσες μέρες ζωντανό ένα κοριτσάκι στα χαλάσματα στην Τουρκία. Με τρομάζει το randomness της ζωής, του σύμπαντος, της στιγμής. Μου προκαλεί από άγχος και δυσφορία μέχρι τρόμο.

Και τι στο καλό με όλα αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα?? Guys, τι στο καλό γίνεται??

Συνειρμικά σκέφτομαι, πώς φέρνει κανείς παιδί σε ένα τέτοιο κόσμο? Και μου κάνω αυτήν την ερώτηση πολύ συχνά. Και δεν έχω να μου δώσω απαντήσεις. Κάτι που επίσης μου προκαλεί άγχος και δυσφορία.

Και γιατί έχει κόσμο που ακόμα θέλει να σου κάνει χειραψία? Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πανδημίας, γιατί, γιατί επιμένουν μερικοί να μην εννοούν να καταλάβουν τι στο καλό συμβαίνει?

Θέλω να σώσω όλα τα ζώα. Αυτό. Μόνο τα ζώα μου δίνουν χαρά τελευταία. Θέλω μόνο να προσφέρω στα ζώα. Η ανθρωπότητα με τρομάζει και με έχει απογοητεύσει. 

Ένα κερί.

Απορώ, πραγματικά σας το λέω απορώ, πώς γίνεται ένα τόσο μικρό μέρος, να χωράει τόση ξεφτίλα, διαφθορά και ανωμαλία.

Ένα κράτος που αποδίδει προεδρική χάρη σε παιδεραστή, όπου η εκκκλησία κάνει κουμάντο και είναι υπεράνω του νόμου, με ένα τόσο βρώμικο πολιτικό σύστημα που ούτε κατσαρίδα δεν θα έμπαινε, απορώ πραγματικά γιατί μου κάνουν εντύπωση τα όσα ακούμε πλέον.

Τι εννοείς είναι 'παιδιά' όσοι έκλεψαν, παγίδευσαν σε σακούλες για ένα βράδυ ζώα, με σκοπό να τα πετάξουν από τα μπαλκόνια του σχολείου? Τι 'έθιμο' τάχα? Αρρώστησα όταν το είδα. Και στο δικό μου μυαλό, φαντάζει ηλίθιο το ότι συζητάμε - χτυπώντας το στήθος μας και διαρρηγνύοντας τα ιμάτια μας εννοείται - για τους πίνακες κάποιου καθηγητή ότι μας προσβάλλει το ήθος και την αισθητική, ενώ έχουμε μουντζώσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κοινή λογική εδώ και χρόνια!

Φτάνει πια με την κάθε κομπλεξική νοοτροπία. Ό,τι μας θίγει το θεαθήναι το καίμε στο πυρ το εξώτερον ενώ τελικά είναι ο καθρέφτης που μας δείχνει τι ακριβώς είμαστε. Και δεν το αντέχουμε. 

Δεν θέλω αυτά τα 'παιδιά' να φάνε πρόστιμο. Ούτε να πάνε φυλακή. Βάλτε τους παραδειγματικά, να κάνουν κοινωνική εργασία. Σε φιλοζωικές οργανώσεις ας πούμε. Να κάνουν κάτι με ουσία και σκοπό, να τους γίνει μάθημα. Να τους ξυπνήσει μέσα τους κάτι, κάτι ουσιαστικό.

Ενσυναίσθηση. Ας τη βάλουμε επιτέλους στη ζωή μας. Στα σχολεία μας. Στην νοοτροπία μας. Στην πολιτική και την νομοθεσία μας. 

Αρρώστησα με όσα είδα. Δεν θέλω να συνυπάρχω με αυτά εδώ. 

Να ανάψω ένα κερί? 

Μα με τα χάλια μας, θα ντραπεί πρώτα αυτό και θα σβήσει.

Είμαι Εκείνη η Περίεργη

Είμαι εκείνη η περίεργη που φοράει μάσκα στους 40 βαθμούς. Ναι, είναι uncomfortable, ναι νιώθω λίγο ούφο, αλλά έχουμε π α ν δ η μ ί α  and I'm not taking my chances.

Όχι μόνο για μένα, πάντα σκέφτομαι τους δικούς μου. Ειδικά τους γονείς μου. Καλώς ή κακώς στο πλαίσιο της δουλειάς μου συναντώ κόσμο, πώς θα ένιωθα αν -άθελα μου και χωρίς να το ξέρω- μεταδώσω κάτι στους γονείς μου που και λόγω ηλικίας είναι πιο ευπαθείς? 

Ναι, είμαι εκείνη η περίεργη που φοράει μάσκα στο φούρνο και το σουπερμάρκετ.

Ναι, η περίεργη που σε κοιτά περίεργα όταν στην ουρά κολλάς πάνω μου λες και δεν υπάρχει αύριο.

Είμαι εκείνη η περίεργη που σου προσφέρει αντισηπτικό για να χέρια, όχι γιατί είσαι βρώμικος αλλά γιατί με τις συνθήκες που έχουμε και βιώνουμε it's the nice and considerate thing to do.

Απολογούμαι που δεν σου πιάνω το χέρι για χειραψία, είμαι σίγουρη όμως ότι διαβάζεις τις ειδήσεις. Θα κάνω πλάκα όμως και θα γελάσουμε όταν σου προσφέρω τον αγκώνα μου ή το πέλμα μου. 

Δεν είμαι διατεθημένη να πάρω οποιοδήποτε ρίσκο, απλώς για να μην κατεβάσει τα μούτρα του κάποιος. 

"Γιατί, έσhιες τίποτε κορωνοϊό?" ρωτάνε τόσο αυθάδικα. 

Κι αν έχω? Θέλεις ακόμα να είσαι μέσα στα μούτρα μου να μου μιλάς? Και χωρίς μάσκα?

Would you take the chance?

Επομένως, ναι, ας είμαι εκείνη η περίεργη αρκεί να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και κυρίως, τους δικούς μου καλά.

This Funny Little Thursday

Πώς ξέρεις αν μια απόφαση που πήρες ήταν η σωστή?

Ή αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να επιχειρήσεις κάτι?

Κι ενώ πιστεύω πως ό,τι δίνεις παίρνεις σε αυτή τη ζωή, κάποτε σκέφτομαι -με τα όσα βλέπω να γίνονται γύρω μας- ότι είναι τελικά χάος το σύμπαν και δεν υπάρχει καμία λογική συνοχή ή εξήγηση για πολλά.

Guarantee? Δεν υπάρχει. Εκτός κι αν αγοράζεις ψυγείο.

Άρα?

You take a leap of faith.

Κοιτάς τον ουρανό, κλείνεις το μάτι, βάζεις ένα ποτήρι κρασί κι αυτό στο repeat.

Άνοιξη

Πόσο όμορφες οι τελευταίες ημέρες..! Κάπου ανάμεσα στο lockdown και τον ιό μας βρήκε η άνοιξη. Τόσο όμορφη αυτή η εποχή.

Να πω την αμαρτία μου  α π ό λ α υ σ α  το lockdown. Πραγματικά βρήκα την ηρεμία μου. Ηρέμησε η μούρη μου, κοιμάμαι τόσο ήσυχα.

Μέσα σε όλα αυτά συνειδητοποίησα πολλά πράγματα. Μοναδικό δώρο ο χρόνος.. Κι ας λένε ότι time is money. Μαλακίες.... Time is precious.

Κυρίως όμως συνειδητοποίησα ότι I am exactly where I want to be at this given moment. Και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.

Δεν ξέρω τι μας περιμένει, τι μας ξημερώνει, πώς θα είναι το καλοκαίρι και πως θα διαμορφωθεί η νέα κανονικότητα μας, αλλά right here, right now, με το απογευματινό φως και τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές, είμαι καλά και χαρούμενη.

Αλοίμονο σε αυτόν που θα επιχειρήσει να ταράξει το νεοσύστατο μου inner zen.

Υ.Γ. Τα blues ακούγονται εξίσου απολαυστικά κι όταν είσαι καλά

Stay Home Stay Safe Day 4

Δεν υποβαθμίζω την σοβαρότητα της όλης κατάστασης. Γιατί τα πράγματα είναι σοβαρά. Και είμαι σίγουρη ότι μάλλον έχετε εντοπίσει ήδη τις δυσκολίες που έχει αυτό το "stay home". Όπως κι εγώ.

Αλλά είμαι αισιόδοξη από την φύση μου επομένως επιλέγω να φοκάρω στα θετικά.

* Δουλεύω από το σπίτι και ήδη έχω κερδίσει 45 λεπτά ύπνου. Καθημερινά.

* Έχω χρόνο να βάλω πλυντήριο πριν αδειάσουν οι ντουλάπες.

* BRA-LESS DAYS!!!!

* Αποφεύγεις με προεδρικό διάταγμα όσους δεν γουστάρεις να βλέπεις.

* It took a virus αλλά επιτέλους οι Κυπραίοι έμαθαν και τηρούν το personal space.

* More time with my cats.

* Και έχω χρόνο να ηρεμήσω, να σκεφτώ, να νιώσω.

It Mattered.

Λίγα πράγματα με πληγώνουν τόσο βαθιά όσο να βλέπω ζώα να υποφέρουν.

Δεν θυμάμαι να έχω πάει κάπου στο εξωτερικό και να δω πεθαμένο ζώο στο δρόμο. Οι δικοί μας δρόμοι είναι γεμάτοι κουφάρια.

Και στα πάρκα, καταφύγια, Facebook, βουνά, τρανές αποδείξεις εγκατάλειψης.

Ουφ, δυσανασχετώ και μόνο που το γράφω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα μας.

Πιστεύω ότι ένα κράτος χαρακτηρίζεται κυρίως από το τι κάνει ή προσφέρει στους λιγότερο τυχερούς και από το πώς συμπεριφέρεται στα ζώα. Δυστυχώς στην πλειοψηφία, το κράτος είναι αντανάκλαση των πολιτών του. Ή μήπως το ανάποδο?

Ξέρω, είναι αφελής σκέψη αλλά θα ήθελα αν μπορούσα να σώσω όλα τα ζώα.

Πονώ να το βλέπω πατημένο στο δρόμο.

Και πες πάει αυτό, τέλειωσε.

Πονώ να βλέπω ζώα που τα έχουν εγκαταλείψει. Δηλαδή, του είχες δώσει ένα σπίτι, μια οικογένεια, με τι καρδιά το αφήνεις μετά μόνο του όπου να'ναι και ξεμπέρδεψες? What the fuck is wrong with you ας πούμε?

Τι έλλειψη κουλτούρας δέρνει αυτόν τον τόπο?

Τον κύριο από τον Δήμο τον έχω στο speed dial πια. Δεν το κάνει η καρδιά μου να το αφήσω εκεί μες τη μέση του δρόμου. Το πιάνω για να το βάλω στην άκρη του δρόμου, προσεχτικά, ναι ξέρω, δεν πονάει, είναι νεκρό, αλλά οφείλω, έστω και τώρα, να του δείξω λίγο σεβασμό. Cause it mattered. Cause it existed για όσο and it mattered.

Έρχομαι σπίτι και πιάνω τα μικρά μου σφιχτή αγκαλιά, τόσο που τα εκνευρίζω, και κλείνω τα μάτια μου θέλοντας να κρατήσω έξω την ασχήμια και τους heartless μαλάκες που δεν σέβονται τα ζώα.

Ας μην τα αγαπάς. Οφείλεις όμως να τα σέβεσαι.