It Mattered.

Λίγα πράγματα με πληγώνουν τόσο βαθιά όσο να βλέπω ζώα να υποφέρουν.

Δεν θυμάμαι να έχω πάει κάπου στο εξωτερικό και να δω πεθαμένο ζώο στο δρόμο. Οι δικοί μας δρόμοι είναι γεμάτοι κουφάρια.

Και στα πάρκα, καταφύγια, Facebook, βουνά, τρανές αποδείξεις εγκατάλειψης.

Ουφ, δυσανασχετώ και μόνο που το γράφω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα μας.

Πιστεύω ότι ένα κράτος χαρακτηρίζεται κυρίως από το τι κάνει ή προσφέρει στους λιγότερο τυχερούς και από το πώς συμπεριφέρεται στα ζώα. Δυστυχώς στην πλειοψηφία, το κράτος είναι αντανάκλαση των πολιτών του. Ή μήπως το ανάποδο?

Ξέρω, είναι αφελής σκέψη αλλά θα ήθελα αν μπορούσα να σώσω όλα τα ζώα.

Πονώ να το βλέπω πατημένο στο δρόμο.

Και πες πάει αυτό, τέλειωσε.

Πονώ να βλέπω ζώα που τα έχουν εγκαταλείψει. Δηλαδή, του είχες δώσει ένα σπίτι, μια οικογένεια, με τι καρδιά το αφήνεις μετά μόνο του όπου να'ναι και ξεμπέρδεψες? What the fuck is wrong with you ας πούμε?

Τι έλλειψη κουλτούρας δέρνει αυτόν τον τόπο?

Τον κύριο από τον Δήμο τον έχω στο speed dial πια. Δεν το κάνει η καρδιά μου να το αφήσω εκεί μες τη μέση του δρόμου. Το πιάνω για να το βάλω στην άκρη του δρόμου, προσεχτικά, ναι ξέρω, δεν πονάει, είναι νεκρό, αλλά οφείλω, έστω και τώρα, να του δείξω λίγο σεβασμό. Cause it mattered. Cause it existed για όσο and it mattered.

Έρχομαι σπίτι και πιάνω τα μικρά μου σφιχτή αγκαλιά, τόσο που τα εκνευρίζω, και κλείνω τα μάτια μου θέλοντας να κρατήσω έξω την ασχήμια και τους heartless μαλάκες που δεν σέβονται τα ζώα.

Ας μην τα αγαπάς. Οφείλεις όμως να τα σέβεσαι.