Ψέματα δεν θα πω.. δεν θα αποχαιρετήσω το 2022 κουνώντας το μαντήλι μου βουρκωμένη από συγκίνηση.
Μάλλον κάπως έτσι θα αποχωριστώ αυτή τη χρονιά.
Το μυρίστηκα από την αρχή ότι κάτι δεν θα μας πήγαινε καλά φέτος, αλλά πού να φανταστείς καμιά φορά τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Γιατί, συχνά δεν σου δίνει προειδοποιητικά σημάδια, δεν είναι σαν τα γκρι σύννεφα στον ουρανό που μαζεύονται σιγά σιγά και σκέφτεσαι 'α θα βρέξει, ας πάρω ομπρέλα'. Όχι, τσααακ από την μια στιγμή στην άλλη.
Έχεις τη ρουτίνα σου, το πρόγραμμα της μέρας, δουλειά, να πας σουπερμάρκετ, να μαγειρέψεις και ξαφνικά τίποτα τίποτα από ολα αυτά δεν θα γίνει, αφήνεις το γραφείο ούτε καν κλείνεις την πόρτα, δεν λες τίποτα σε κανένα και τρέχεις. Μετά από ένα τηλεφώνημα.
Ακόμα δεν μου φαίνεται αληθινό.
Εκείνες οι 8 fucking βδομάδες βγαλμένες από εφιάλτη, γεμάτες αγωνία, φόβο, γεμάτες απορίες και το άγνωστο. Και να ξέρεις ότι είσαι αβοήθητος μπροστά στις καταστάσεις γιατί δεν. είναι. τίποτα. στο. χέρι. σου.
Δε θυμάμαι να προσευχήθηκα. Αν αναζήτησα κάτι πέρα από μένα. Απλώς θυμάμαι να κλείνομαι στον πόνο μου και να μην αφήνω κανένα να δει. Να με δει. Να με δει έτσι. Ούτε καν τον άντρα μου. Να κάθομαι στο μπαλκόνι και να πνίγω λυγμούς και να απορώ πότε θα ξανανιώσω 'νορμάλ'. Να αναρωτιέμαι τι θα είναι το 'νορμάλ' από δω και μπρος και αν θα είναι οκ.
Το άκουγα αυτό στο repeat εκείνες τις μέρες. Οι υπέροχες εκείνες ζεστές ηλιόλουστες μέρες που τόσο αγαπώ, ήταν μαύρες για μένα φέτος. Ήθελα να κρυφτώ μες την πιο βαθιά σκοτεινή τρύπα και να βγω όταν νιώσω καλύτερα.
Αλλά, δεν είχα αυτά τα περιθώρια. Έπρεπε να σταθώ στο ύψος μου, να φανώ δυνατή για τους άλλους. Και αυτό έκανα.
Αλλά μέσα σε όοολο αυτό τον κυκεώνα, έγινε ένα τεράστιο -και ουσιαστικό- shift μέσα μου. Σαν να κλίκαρε αλλιώς το μυαλό μου. Δεν μπορείς να μην αναθεωρήσεις δεδομένα, καταστάσεις, ακόμα και ανθρώπους και σχέσεις.
Εννοείται η δουλειά θα ήταν ο πρώτος τομέας που θα επηρέαζε αυτή η new-found φιλοσοφία μου. Είπα όχι σε δυο μεγάλα πρότζεκτ, μείωσα τις ώρες μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, εξάντλησα όλη μου την άδεια. Γιατί -όσο κι αν λατρεύω τη δουλειά μου- ξέρω πως αν αύριο κάτι μου συμβεί, αργά ή γρήγορα θα με αντικαταστήσουν -μάλλον με 2-3 άτομα, αλλά πάλι θα πρέπει να βρουν αντικαταστάτη. Αλλά εγώ είμαι μία. Με όνειρα. Και επιθυμίες. Και όλο αναβάλλω πράγματα για 'μια μέρα ίσως' ή 'μόλις ξεμπερδέψω με αυτό'. Ενώ το μόνο που έχουμε σίγουρο, είναι το τώρα. Άρα?
Έκανα υπέροχα ταξίδια φέτος. Γεμάτα συγκίνηση, γέλιο, χαρά, να ξυπνάω στις 6 το πρωί για να δω την ανατολή του ήλιου σε τοπία που δεν έχω ξαναδεί, να κάνω σβούρες γύρω από τον εαυτό μου σε άδειες πλατείες τα ξημερώματα, να βρέχει και να μην με νοιάζει αν θα χαλάσουν τα μαλλιά μου ενώ γελάω ευτυχισμένη με την ψυχή μου, να κατεβαίνω σε δρομάκια στις 2 το πρωί για τσιγάρο και να χαζεύω τον κόσμο, και να σκέφτομαι, πόσο όμορφος είναι ο κόσμος τελικά when you let go of all the bullshit?
Και δεν σκοπεύω να σταματήσω.
Μετά τα όσα έγιναν φέτος, κατανοώ αλλιώς αυτούς που χωρίζουν για 'αγεφύρωτες διαφορές'. Καμιά φορά η ζωή σε φέρνει σε σταυροδρόμια, και η ευτυχία του ενός είναι σε άλλη κατεύθυνση από τον άλλο. Για μας, όλο αυτό μας έφερε πιο κοντά. Σαν να ρίζωσε πιο βαθιά η αγάπη μας φέτος με αυτό που μας συνέβη. Μου κρατά το χέρι, και νιώθω ότι με κρατά πιο σφιχτά. Τον παίρνω αγκαλιά και νιώθω ότι τον άντρα αυτόν που ερωτεύτηκα, μόλις τον αγάπησα λίγο παραπάνω.
Δεν θα ευχηθώ πολλά για τη νέα χρονιά που έρχεται. Απλώς να είμαστε καλά. Να μας βρει με όσους αγαπάμε. Να την περάσουμε με όσους αγαπάμε. Υγεία και καλή καρδιά.
Άντε και λίγα λεφτά παραπάνω για τα ταξίδια που λέγαμε!
Αν πάρω ακόμα ένα μήνυμα ή email με 'προσφορές' για Black -f*cking- Friday, θα βάλω τις φωνές.
Ειλικρινά.
----
Σε άλλα νέα, έβαλα τις φωνές από χαρά, για κάποια καλά αποτελέσματα. Φωνές και δάκρυα χαρούμενα. Γιατί το να είσαι actually καλά, δεν είναι δεδομένο σε κάποιες περιπτώσεις.
----
Φωναξα -εσωτερικά- με ενθουσιασμό γιατί κατάφερα επιτέλους, να πω αυτό που ήθελα, εκεί και όταν έπρεπε, χωρίς το φίλτρο κυρίας. Και ήταν μια μικρή νίκη για μένα. Σαν να με εκτίμησα λίγο παραπάνω, γιατί επιτέλους I got over my bullshit και κοίταξα τον άλλο στα μάτια και του είπα αυτό ακριβώς που έπρεπε να ειπωθεί. Χωρίς νεύρα. Χωρίς φόβο. Without even caring για το μετά.
----
*μεγάλη ανάσα*
Για τα τόσα ανείπωτα.
Για μια παλαιότερη εκδοχή του εαυτού μου που πια δεν υφίσταται.
Για το δρόμο που έχουμε διανύσει.
----
Scream.
Με δύναμη.
Με πίστη.
Απόγνωση. Εκτόνωση,
Και άγρια χαρά.
Γιατί όλα, είναι στο τώρα. Το χτες είναι αέρας και το αύριο, ψευδαίσθηση.
Ήμουν στο φανάρι τις προάλλες, και αγχωνόμουν για κάτι και με έπνιγαν λίγο οι σκέψεις. Μέχρι που διέκοψε τον -αγχωτικό- συνειρμό μου μια άλλη σκέψη.
Ότι σε κάποια χρόνια, δεν θα είσαι πια εδώ και αυτό που σε αγχώνει τώρα won't matter anymore.
Κι ενώ αυτή η σκέψη θα με πλημμύριζε κανονικά με υπαρξιακά στο μέγεθος της Κορέας, κάτι κλίκαρε αλλιώς μες το μυαλό μου και σκέφτηκα, ότι ναι είναι πολύ ηλίθιο να αγχώνομαι για αυτό το πράγμα που με τρώει αυτή τη στιγμή: είχα απλώς μια ανθρώπινη στιγμή και η ζωή είναι όμορφη.
Οφείλω να μου την κάνω όμορφη.
Επομένως πήρα μια βαθιά ανάσα και μου θύμησα πως μου υποσχέθηκα πρόσφατα να με προσέχω περισσότερο. Να με τροφοδοτώ με καλής ποιότητας πράγματα και ερεθίσματα: σκέψεις, συναισθήματα, ανθρώπους, βιβλία, στιγμές, φαγητό.
Που σημαίνει αναμέσα σε άλλα, να μην με αναλώνω σε μαλακίες.
Σκοτεινιάζει πριν τις 8 πια. Άλλο ένα καλοκαίρι fades away κι ενώ αυτό θα μου προκαλούσε μελαγχολία, τώρα αδημονώ για το φθινόπωρο. Αρκεί να είμαστε καλά. Και εδώ. Όλοι.
Είναι ανούσιο να στεναχωριέσαι που τελειώνει μια εποχή. Ή οτιδήποτε άλλο. You can't stop time. Αλλά αν την χάρηκες αυτήν την εποχή (ή οτιδήποτε άλλο) όπως ήθελες και είχες ανάγκη, τότε δεν χωράει στεναχώρια, ακόμα κι αν τελειώνει.
Κοιτάς πίσω, μερικά χρόνια πριν και σκέφτεσαι πόσο έχεις προχωρήσει, πόσο έχεις αλλάξει, βελτιωθεί ίσως?
Πόσα έχεις μάθει μετά από χρόνια. Και πόσο διαφορετικός είσαι πια. Πιο ώριμος hopefully.
Κάποτε αυτή η ετεροχρονισμένη 'σοφία', η γνώση, και οι συνειδητοποιήσεις έρχονται μαζεμένες σε μικρό χρονικό διάστημα. Συνήθως ως μικρή συνοδεία μετά από ένα μεγάλο σοκ.
Ήταν δύσκολο δίμηνο.
Όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή.
Κι απλώς θυμήθηκα αυτό, και είναι ό,τι χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή.
*Note to self on highlights of the past few months...*
"No good deed goes unpunished"
Ήταν πάντα τόσο θυμωμένος ο κόσμος? Τα νεύρα ήταν πάντα τόσο τσίτα?
Λίγο η πανδημία, τώρα ο πόλεμος, νιώθω ότι βγάζουμε πρώτα τα χειρότερα κομμάτια του εαυτού μας πια, τα οποία απλόχερα εκδηλώνουμε με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και στο δρόμο, πάμε σαν τους παλαβούς και τους αγριεμένους.
Και ενώ πας να κάνεις ένα καλό, βρίσκεις τον μπελά σου. Απλώς γιατί κάποιος έχει ανεξέλεγκτα νεύρα, και πυροβολεί πριν καν κάνει τις απαραίτητες ερωτήσεις.
Εννοείται δεν θα σου απολογηθεί μετά. Or ever.
"The grass is greener where you water it"
Σου λέει ο άλλος πως ό,τι σπείρεις αυτό θα θερίσεις. Πάντα υπάρχει κάτι 'άλλο' εκεί έξω. Καλύτερο, χειρότερο, δεν έχει τόση σημασία. Όμως, εσύ τι θέλεις? Εσένα τι σε κάνει καλά και ευτυχισμένο? Τι σου προσφέρει ηρεμία?
Εστιάσου σε αυτό. Δεν μπορείς να κοιτάς έξω από τον εαυτό σου και να περιμένεις να δεις πρόοδο ή αλλαγές. Aν είσαι μίζερος, εννοείται θα μουχλιάσεις μες τη μιζέρια.
"The oldest, shortest words - yes and no - are those which require the most thought'
Ο παρορμητισμός μου με οδήγησε σε πολλές περιπτώσεις στα μεγαλύτερα μαθήματα μου, χωρίς όμως να είναι απαραίτητα και οι πιο λαμπρές στιγμές μου. Εκτιμώ το 'ναι', που δεν το λέω πια με ευκολία, και έχω συμφιλιωθεί με το 'όχι' χωρίς να νιώθω ενοχές.
Και σέβομαι τον άλλο, όταν μου λέει ένα από τα δύο. Γιατί πια, καταλαβαίνω κι εγώ.
"Sometimes you just have to pee in the sink"
Ναι, κάποτε πρέπει να βγεις από τη βολή σου για να γίνει η δουλειά σου.
Ή να σκεφτείς νέους τρόπους για να πετύχεις κάτι. Ή να δεις μια κατάσταση από άλλη οπτική γωνία.
Προσαρμοστικότητα. Μεγάλη υπόθεση τελικά.
"Life is short. Eat the cake. Buy the shoes"
Δουλεύεις πολύ σκληρά. Και χωρίς να το θέλεις, χωρίς καν να το καταλάβεις, γίνεσαι λίγο το ρουτινιασμένο ρομποτάκι της καθημερινότητας σου. Δώσε σου χαρά. Κάνε την 'αταξία' σου.
