Ήμουν στο φανάρι τις προάλλες, και αγχωνόμουν για κάτι και με έπνιγαν λίγο οι σκέψεις. Μέχρι που διέκοψε τον -αγχωτικό- συνειρμό μου μια άλλη σκέψη.
Ότι σε κάποια χρόνια, δεν θα είσαι πια εδώ και αυτό που σε αγχώνει τώρα won't matter anymore.
Κι ενώ αυτή η σκέψη θα με πλημμύριζε κανονικά με υπαρξιακά στο μέγεθος της Κορέας, κάτι κλίκαρε αλλιώς μες το μυαλό μου και σκέφτηκα, ότι ναι είναι πολύ ηλίθιο να αγχώνομαι για αυτό το πράγμα που με τρώει αυτή τη στιγμή: είχα απλώς μια ανθρώπινη στιγμή και η ζωή είναι όμορφη.
Οφείλω να μου την κάνω όμορφη.
Επομένως πήρα μια βαθιά ανάσα και μου θύμησα πως μου υποσχέθηκα πρόσφατα να με προσέχω περισσότερο. Να με τροφοδοτώ με καλής ποιότητας πράγματα και ερεθίσματα: σκέψεις, συναισθήματα, ανθρώπους, βιβλία, στιγμές, φαγητό.
Που σημαίνει αναμέσα σε άλλα, να μην με αναλώνω σε μαλακίες.
Σκοτεινιάζει πριν τις 8 πια. Άλλο ένα καλοκαίρι fades away κι ενώ αυτό θα μου προκαλούσε μελαγχολία, τώρα αδημονώ για το φθινόπωρο. Αρκεί να είμαστε καλά. Και εδώ. Όλοι.
Είναι ανούσιο να στεναχωριέσαι που τελειώνει μια εποχή. Ή οτιδήποτε άλλο. You can't stop time. Αλλά αν την χάρηκες αυτήν την εποχή (ή οτιδήποτε άλλο) όπως ήθελες και είχες ανάγκη, τότε δεν χωράει στεναχώρια, ακόμα κι αν τελειώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου