Let the music play

                              

Έχω φάει τρελή απογοήτευση από ανθρώπους και καταστάσεις σε αυτόν τον τόπο. Πού πας για να βρεις το δίκιο σου, όταν αυτοί που υποτίθεται είναι εκεί για αυτό τον σκοπό, είναι στην -καλύτερη- ανεπαρκείς? Δεν νιώθουν το βάρος της ευθύνης της θέσης τους? Ή την ευθύνη του θεσμού / οργανισμού που αντιπροσωπεύουν? Μόνο εγώ ταλαιπωρούμαι από το υπαρξιακό άγχος της ευθύνης? Να μην απογοητεύω αυτούς που βασίζονται πάνω μου? Σκατά.

Αλλά το βλέπω και γενικά... θέλει κάποιος κάτι, βοηθάς, αλλά δεν τους αρκεί, δεν θέλουν να βγουν από τη βολή τους, στην συντριπτική πλειοψηφία. Και μετά μουρμουράνε. Και είναι εξαντλητικό.

Εγώ έμαθα στη ζωή μου να κάνω deliver. No matter what. Τέλος.

Σκέφτομαι πολύ το θάνατο τελευταία. 

Τα τελευταία χρόνια βασικά, αλλά τελευταία ειδικά, είναι πολύ έντονο. Σαν να νιώθω ένα χνώτο στο σβέρκο. It's creepy, it's scary and I am not ready για αυτό. 

Ίσως είμαι επηρεασμένη από γεγονότα και κουβέντες πρόσφατα, αλλά πραγματικά είμαι ΤΟΣΟ ανέτοιμη για εκείνη τη μέρα που θα ξυπνήσω με γονείς και θα παώ για ύπνο ορφανή. Και δεν ξέρω πως το διαχειρίζεσαι ή πως προετοιμάζεσαι, ή αν μπορείς ποτέ να ξανανιώσεις like yourself. 

Στιγμιαία, θέλω είτε να κλείσω εισιτήριο ή να διακτινιστώ σε μια άλλη εποχή, σε ένα γλυκόπικρο 'τότε', ίσα απλώς για να ξανανιώσω όπως ένιωσα κάποτε, εκείνη την άγνοια κινδύνου, έστω για μια στιγμή. Food for the soul.

Αλλά αφού δεν είναι εφικτό, βάζω αυτό δυνατά και χορεύω ξυπόλυτη στο σαλόνι και ονειρεύομαι μια χαρούμενη άνοιξη. Ελπίζω να είναι κοντά.