Μια μικρή νίκη σε ένα κατά τα άλλα χαώδες και εξαντλητικό σκηνικό.
Είναι ωραίο να ακούγεται και να γίνεται το σωστό. Σαν να επαναφέρεται η ισορροπία στο σύμπαν.
***
Ένα τραύμα που ακόμα αναβλύζει αλλά δεν το αφήνω, το δουλεύω, το παλεύω και δεν μουρμουρώ.
Θέλω να φύγει, θέλω να μην γινότανε ποτέ.
Αφελές, το ξέρω, αλλά είναι η απλούστερη αλήθεια μου.
Τι μου έχει μάθει, πολύτιμο, αλλά και τι δεν θα έδινα να μην συνέβαινε ποτέ.
***
Κι αναρωτιέμαι, από τι ύλη είμαστε φτιαγμένοι τελικά: να είσαι τόσο ευάλωτος και πιο δυνατός ταυτόχρονα, πώς γίνεται?
Πώς γίνεται να έχεις μεγαλύτερη ηρεμία μέσα στην τρικυμία?
Και μεγαλύτερη ενσυναίσθηση ενώ θέτεις πιο ξεκάθαρα και απόλυτα όρια?
***
Η γη συνεχίζει να γυρίζει.
Το νερό είναι άπιαστο.
Και μια μέρα όλα αυτά δεν θα έχουν καμία απολύτως σημασία.
Αλλά αυτή τη μικρή νίκη, για μια στιγμούλα μόνο, την ένιωσα στο πετσί μου.
