Και βάλαμε μια ολόκληρη ζωή σε κουτιά.
Αυτά τα κρατάμε. Αυτά τα δωρίζουμε. Αυτά να πετάμε.
Χωρίζουν οι άνθρωποι, μετακομίζουν και φεύγουν και μαζευόμαστε οι υπόλοιποι να βοηθήσουμε να μαζέψουμε αυτή τη ζωή σε κουτιά.
Η τραπεζαρία που φιλοξένησε άπειρα βράδια γέλιου, δωρίζεται.
Το σαλόνι που άκουσε τις μεγαλύτερες χαρές και λύπες μας, είναι άδειο.
Ένα ζευγάρι που μου στάθηκε όσο κανένας σε μια εποχή που ήμουν πραγματικά μόνη και χαμένη. Τους έλεγα πάντα ότι είναι σαν να με είχαν υιοθετήσει.
Και σήμερα τους βοήθησα να κλείσουν ένα δικό τους κεφάλαιο.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά σκέφτηκα τι τρομερό, και ευλογία συνάμα, να ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά.
Δεν τα πάω καλά με τα απότομα και τα ξαφνικά.
Κοίτα να δεις, που αυτή η αγαπημένη, γνώριμη σταθερά δεν υπάρχει πια.
Δεν μένει πια εδώ.
Κι αν δεν είχα την συναισθηματική ωριμότητα που έχω δουλέψει πολύ, ίσως και να δάκρυζα όπως έστριβα στο στενό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου