Posidonia

Είμαι.... Είμαι εδώ. Κάποτε νιώθω ότι πνίγομαι κι άλλες φορές ότι σπάω ολυμπιακά ρεκόρ στο πρόσθιο.

Αυτά είναι τα δεδομένα μου τελευταίως: incredible highs and desperate lows. Νομίζω πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι τόσο κυκλοθυμική.

Είμαι καλά. Κουρασμένη μεν, αλλά καλά. Emotionally exhausted μεν, αλλά I think I have it under control.

Έγιναν 1-2 πράγματα που με ανανέωσαν πολύ ψυχολογικά. Αλλά έγιναν 5-6 πράγματα που έκαναν κομμάτια in the first place.

Ίσως γι' αυτό είμαι λίγο detached; δεν επιτρέπω στον συναισθηματικό μου κόσμο να έρθει σε επαφή με τον συνειδητό μου κόσμο γιατί I cannot afford to break down.

Παράλληλα, έχει γίνει τόσο έντονο το ένστικτο μου... Σχεδόν μυρίζομαι τα πράγματα. Η διαίσθηση μου είναι ανεξήγητα ισχυρή σε βαθμό που νομίζω ότι ή μου έστριψε ή απλώς έχω ανέβει σε άλλο mental state.

Και χτες το βράδυ συνειδητοποίησα, ένιωσα, ότι so many of us are emotional wrecks. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Μας βλέπεις όμορφα ντυμένους, να γελάμε δυνατά αλλά αν προσέξεις, there is a shadow in the eye. Δεν θέλει 20/20 όραση, δεν θέλει ψυχανάλυση. Θέλει μόνο ευαισθησία. Ίσως και λίγη συμπόνια. Και θα το δεις. So many of us. It's heartbreaking.

Η αλήθεια είναι ότι I'm disappointed. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να κάνεις μια συζήτηση ουσίας με κάποιον. Να ρίξεις λίγο το τείχος σου. Να επιτρέψεις σε κάποιον να μπει στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου. Να του δείξεις who you are at heart. Να τσαλακώσεις το όμορφο περιτύλιγμα και να του δείξεις τα σημάδια σου.

So yes, I'm confused. And I'm confusing. Κινούμαι κάπου μεταξύ ονείρου και ψευδαίσθησης. Είμαι θύμα αλλά και θύτης. Κυριώς όμως, νιώθω πως είμαι μια απογοητευμένη ιδεαλίστρια, trapped in a very harsh reality.

Ανάβω τσιγάρο.

*inhale*

*exhale*

Και ακούω στο repeat αυτό.