The Badness in Being Good

My mother always told me, no matter what I do, I should do it gracefully. Maybe it's those Disney cartoon movies I grew up with, maybe I'm lacking the rude-gene, but that phrase stuck to me. So I grew up to be probably one of the most polite adults you'll ever know.

Don't get me wrong; I'm not a good person. Or at least, I could be a better one. I have my vices. But being rude, is not one of them. Hands down.

Ακόμα κι όταν αδικηθώ, ακόμα κι όταν πρέπει να πω 'Fuck you', δεν ξέρω πως τα καταφέρνω, αλλά λέω αυτό που νιώθω με τόσο λεπτό και κομψό τρόπο, που νευριάζω μαζί μου. Γιατί κάποτε, you have to say 'Fuck you' and leave it to that. Για να καταλάβεις, μπόρεσα να πω 'fuck you' to a freaking surveillance camera, μόνο και μόνο γιατί είναι άψυχη. I cannot seem to bring myself to be impolite. Δεν μου αρέσει να φέρνω τον άλλο σε δύσκολη θέση, ακόμα κι αν με έχει κάνει κομμάτια.

Δεν θεωρώ ότι είναι ανωτερώτητα; είναι η αδυναμία μου to believe that I deserve better. Being graceful is really not what it's cut out to be mum.

Με τον Peter Pan χωρίσαμε όταν μου είπε κάτι που είχε κάνει. Κι αντί να τον διαολοστείλω και να τα κάνω όλα πουτάνα, ήμουν κυρία και μιλήσαμε. Έχει να το λέει μέχρι σήμερα πόσο 'large φάνηκα στα μάτια του'. Ο Κριός μετακόμησε στην άλλη άκρη του κόσμου, κάτι που μας έχει φέρει ανεξήγητα κοντά -well, αυτό και το FaceTime- και μου είπε τις προάλλες 'πόσο βλάκας ήταν και πόσο με αγαπάει'.

Ακόμα και το πρώην αφεντικό μου, που με απέλυσε ένα καλό απόγευμα πριν χρόνια, έχει να πει πόσο  'κυρία ήμουν και πόσο μικρός ένιωσε από τον τρόπο που το χειρίστηκα'.

Looking back, δεν θα άλλαζα τίποτα από τις αντιδράσεις μου. Έστω κι αν έπρεπε να παράξω ατελείωτα fuck-yous σε αυτές τις περιπτώσεις. Και μετά από καιρό, έρχεται ο άλλος και σε δικαιώνει. Αλλά το παράπονο μου, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι αλλού: why does it have to hurt so much? Γιατί πρέπει να περάσεις αυτήν την επίπονη διαδικασία, εσύ που ήσουν εντάξει, για να έρθει μια μέρα ο άλλος -που δεν ήταν εντάξει- και να σου το αναγνωρίσει? Why can't they get it right from the beginning?

Και η ειρωνεία είναι ότι, it's usually too late when they do realize. Γιατί εγώ άμα φεύγω, κλείνω την πόρτα, την κλειδώνω και πετάω τα κλειδιά. There is no turning back. Έτσι μου φαίνεται λίγο ironic να έρθει κάποιος που με πλήγωσε και να μου πει I'm sorry or whatever. Simply because it no longer matters to me.

So here I am, a very polite yet emotionally exhausted adult. A happy person, yet so tired. I'm an emotional traffic accident. Κάποτε εύχομαι να μπορούσα να είμαι πιο αναίσθητη, πιο brutal, πιο bitch. Ίσως να ήταν αλλιώς κάποια πράγματα. Ίσως να με αγαπούσαν περισσότερο. Ίσως να με εκτιμούσαν περισσότερο. Ίσως να άξιζα περισσότερο.

Η συνείδηση μου είναι καθαρή. Αλλά sometimes, it's no consolation. Not when your heart is aching and your mind is turning. Η φάση με τον Ταύρο has been a lovely journey with small unexpected beautiful surprises so far. Και κάποτε αναρωτιέμαι when all this will blow up in smoke. Πότε θα δει πόσο ηλίθια καλοσυνάτη είμαι και θα φύγει γιατί "it's too good to be true". Γιατί I'm too nice επομένως it won't matter.

Δεν ξέρω πως μου ήρθε όλο αυτό σήμερα. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτό το ποστ and I feel so exposed. Ίσως γιατί ο Ταύρος μου είπε τις προάλλες ότι 'I'm too good for this world' and all these mental alarms went off in my head. Ίσως γιατί άρχισα να νιώθω πολύ όμορφα πράγματα για αυτόν. Ίσως γιατί κουράστηκα να ονειρεύομαι και να απογοητεύομαι. Ίσως γιατί I'm tired of being graceful and having it exploding in my pretty little face.

*sigh*

I'm done with the badness in being good; I want the goodness in being good to soak me silly. I want the goodness in being good to fuck me up in the most beautiful and graceful way.