Idle Friday

Sitting on my porch... How come I never thought of placing the light like that? I like it like this. It's better, more practical.

Cocktail. Candles. Cigarette. And Massive Attack on repeat.

Just an another day. An idle Friday night.

I slept with my window open last night; it was breezy.

Had my teeth cleaned. And I still can't get over how dentists insist on talking to you, trying to make 'conversation', when you have your mouth wide open.

Just another day?

I hugged my pillow so tight last night because I realized I won't be sleeping in my bed for some time. I love my bed. I'm emotionally attached to it.

I'm sitting on my porch because I won't do that for a while.

I hate August's last weekend; even though this summer passed like a breeze, a sad one, but a breeze nonetheless, I can't think of September without breaking into a cold sweat.

I looked at some pictures. There it was; that little thing in my eye. I could fool you if you don't know me very well; I could fool you so easily. There it was; the sadness. Blink and you'll miss it. Blink and you'll see me smiling again, shining like a new penny. You wouldn't even know. You couldn't. I wouldn't let you. But for a split second, I can't help it, keep it in and twinkle twinkle, there it is.

Idle Friday?

A friend becomes someone that you (thought) you used to know. And another, is just a frenemy. Is it arrogant to think that you're above it all, that you can handle it? That you can manage to keep the appropriate distance? Or plain stupid?

Who am I? What do I want and where do I want to go? Is it silly of me that I'm not as ambitious as I used to be? Maybe I'm too scared nowadays? Persuaded myself that I wouldn't make it anyway? I don't want to make it big, make shitloads of money. I want to be loved. I want a home, not a house.

Would you sacrifice your dreams for the one you love?

A simple text message, a few sentences. Straight from the heart. In all simple honesty. It's not about winning or losing; it's about letting a person know how alive they make you feel. How much at home. At peace. Like, when it's cold outside, your shoes get wet from the rain and your toes are so cold you can't feel them. And then, you come home, you take off your shoes and put on warm socks. That kind of warmth.

Cocktail. Candles. Cigarette. And Massive Attack on repeat.

Just an another day.

Sitting on my porch.

An idle Friday night.

It Takes One Song....

Τις τελευταίες μέρες με απασχολεί αρκετά μια σκέψη: υπάρχει τελικά αυτό που λέμε 'ένστικτο'? Ή μήπως αυτοπροκαλούμε πράγματα στον εαυτό μας?

Πιστεύω πολύ στο ένστικτο. Probably God's way of saying sorry for making us live in such a crummy world. Our gut. Απίστευτο όπλο, defense mechanism, κινητήριος δύναμη θα έλεγα ακόμα.

Κι αν στέκει το concept 'ένστικτο', τότε ακυρώνεται το 'law of attraction'? Ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα, μελετώντας το όμως από διαφορετική οπτική γωνιά?

I saw you and I just knew.

Δεν σας έτυχε ποτέ, απλώς να ξέρετε κάτι, να σας το λέει κάτι μέσα σας? Και μετά να γίνει? Άρα, ήταν το ένστικτο μας? Ή μήπως το προκαλέσαμε εμείς στον εαυτό μας, το ελκύσαμε?

Ή μήπως τελικά είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα, τα οποία λειτουργούν κάτω από διαφορετικές συνθήκες? Το σκέφτομαι, γιατί they feel awfully similar sometimes και είναι δύσκολο να τα διαχωρίσεις: πότε όντως νιώθεις κάτι και πότε απλώς τριπάρεις.

I trust my gut. I love my gut. Ακόμα κι όταν το μήνυμα που μου δίνει δεν είναι αυτό που θέλω, δε με έχει βγάλει ψεύτρα και το αγαπώ for that.

I saw you years ago and I just knew. And now, I understand. I couldn't even imagine back then, but somehow, I knew.

Now, I look at you and I just know again. Or am I just hoping?

I guess we'll have to just wait....and see....and maybe understand again.

It takes only one song, to bring back a thousand memories.

Καλή βδομάδα.

Did You Get To See The Light, Child?

Ήταν πολύ και μεγάλο το soul searching των ημερών. Οι συζητήσεις με φίλους δεν με κάλυπταν. Οι προσωπικές μου σκέψεις και αναλύσεις δεν ήταν αρκετές. I needed something else.

Έτυχε ποτέ, να βρεθείτε κάπου άσχετα, να πιάσετε small talk με κάποιον άγνωστο και να σας λύσει όλες σας τις απορίες χωρίς καν να ρωτήσετε? It happened to me twice αυτές τις μέρες. Και ήταν αυτό ακριβώς που είχα ανάγκη.

Ξέρετε πόση δυστυχία προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας? Μέσα από το άγχος και το self doubt? Θα γίνει αυτό? Θα έρθει εκείνο? Τι θα κάνω αν δεν γίνει το άλλο? Γιατί δεν συμβαίνει αυτό? Fuck, λες και με το να αγχωνόμαστε θα αλλάξει κάτι. Λες και με την εμμονή μας σε αυτό που μας απασχολεί, will change it or make it happen.

It all comes down to believing: believing that things will work out. Μπορεί όχι ακριβώς όπως θα θέλαμε, αλλά σίγουρα για το καλό μας. Αυτό είναι το θέμα μας, νομίζουμε πολλές φορές ότι ξέρουμε τι θέλουμε, τι θα είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους και αναλωνόμαστε μέσα σε αυτό το στενό πεδίο εγκεφαλικής βολής. Things happen for a reason δεν λένε? Και είναι και κλισέ? Συμβαίνει όμως και το ανάποδο: things don't happen for a reason too.

Αυτό που δυσκολευόμαστε πολλές φορές να αντιληφθούμε -ή να δεχτούμε ακόμα- είναι πως, we don't always know how things will work out. Κάνουμε ένα σενάριο στο μυαλό μας, κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος. Ίσως να μην μπορούμε κιόλας να δούμε το δάσος. Δεν σας έτυχε ποτέ, to look back at one point in your life, που μπορεί να συνέβη κάτι δυσάρεστο ή κάτι που δεν περιμένατε, και μετά από καιρό να καταλάβατε το γιατί?

Επομένως, αποφάσισα ότι δεν θέλω να βάζω τον εαυτό μου σε -περισσότερες- ψυχοφθόρες διαδικασίες, only to realize later that whatever happened, happened for a reason, and most probably, a good reason. I'll take things as they come. And feel blessed with what I already have.

Που είναι δύσκολο κάποτε, είμαι χοντρά control freak αλλά right now, I need to sit back, and hope that things work out for the best. Δεν σου λέω να γίνεις couch potato και αντιδραστικά άβουλος, απλώς I had a lot of trouble believing. Believing that things will work out for the best.

Φεύγω σύντομα. And God knows how much stress I feel. Αυτό το άγνωστο, πόσο με αγχώνει, πόσο με τρομάζει, σε βαθμό που λέω κάποτε 'Tinks, κάτσε δω, είναι μίζερα μεν, αλλά you know what to expect'. Αλλά για να έρθει αυτό το 'ναι', πάει να πει ότι έχω κάτι να μάθω, ίσως κάτι να κερδίσω από αυτήν την διαδικασία. Το θέμα είναι, πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω? Πιστεύω ότι το αξίζω αυτό που συνέβη?

Αυτό ήταν το θέμα μου. Am I worth it?

Ζήτησα συγνώμη. Είπα ευχαριστώ. Είπα I'm happy for you. I made my peace with many many things. Καθάρισα. I gave myself, the best birthday present. And then, interesting things started happening. Things that made me happy and hopeful. Things I longed for, but didn't quite believe that would happen. Not to me.

So I started to see the light. I still do see the dark corners in my mind sometimes -miracles don't happen over night!- but I think I'm on the right track.