It Takes One Song....

Τις τελευταίες μέρες με απασχολεί αρκετά μια σκέψη: υπάρχει τελικά αυτό που λέμε 'ένστικτο'? Ή μήπως αυτοπροκαλούμε πράγματα στον εαυτό μας?

Πιστεύω πολύ στο ένστικτο. Probably God's way of saying sorry for making us live in such a crummy world. Our gut. Απίστευτο όπλο, defense mechanism, κινητήριος δύναμη θα έλεγα ακόμα.

Κι αν στέκει το concept 'ένστικτο', τότε ακυρώνεται το 'law of attraction'? Ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα, μελετώντας το όμως από διαφορετική οπτική γωνιά?

I saw you and I just knew.

Δεν σας έτυχε ποτέ, απλώς να ξέρετε κάτι, να σας το λέει κάτι μέσα σας? Και μετά να γίνει? Άρα, ήταν το ένστικτο μας? Ή μήπως το προκαλέσαμε εμείς στον εαυτό μας, το ελκύσαμε?

Ή μήπως τελικά είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα, τα οποία λειτουργούν κάτω από διαφορετικές συνθήκες? Το σκέφτομαι, γιατί they feel awfully similar sometimes και είναι δύσκολο να τα διαχωρίσεις: πότε όντως νιώθεις κάτι και πότε απλώς τριπάρεις.

I trust my gut. I love my gut. Ακόμα κι όταν το μήνυμα που μου δίνει δεν είναι αυτό που θέλω, δε με έχει βγάλει ψεύτρα και το αγαπώ for that.

I saw you years ago and I just knew. And now, I understand. I couldn't even imagine back then, but somehow, I knew.

Now, I look at you and I just know again. Or am I just hoping?

I guess we'll have to just wait....and see....and maybe understand again.

It takes only one song, to bring back a thousand memories.

Καλή βδομάδα.