Ήθελα Να Με Αγαπάς

So many nights, I keep having these weird dreams. Weird and vivid. Με παράξενη πλοκή, έντονα χρώματα και παρά το σουρεάλ σκηνικό που εκτυλίσσεται, εγώ είμαι ψύχραιμη εως και καλά. Κάποτε ξυπνάω μες τη νύχτα. Άλλες φορές, ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι 'That was messed up'.

And I see your face every time.

Η πληγή δεν είναι ανοιχτή; είναι όμως νωπή, φρέσκια, ευαίσθητη. Είναι εκεί. Και παρά τα παράξενα όνειρα, I get up and go about, κάνω τη δουλειά μου, βγαίνω, αλλά σε ανύποπτο χρόνο και στιγμή, κάτι με πιάνει, λες και το ξαναζώ όλο από την αρχή και παραλύω.

Literally, κλαίω με λυγμούς λες και μόλις έχει γίνει.

Και πάντα χωρίς να το περιμένω και χωρίς κάποιο trigger. It just happens. And it's weird. Weirder than my weird dreams. Έτσι, αναγκάστηκα να σκεφτώ τι συμβαίνει, τι ακριβώς μου το προκαλεί. I thought it had to do with forgiving. Αλλά τελικά μάλλον έχει να κάνει με το understanding. Δεν ρωτάω 'γιατί'; ρωτάω όμως 'πώς'. How? How could he? Μες τους λυγμούς αυτό βγαίνει κάθε φορά; How. Could. He.

Not why; how.

Δεν ήταν ένας τυχαίος γκόμενος που γνώρισα προχτές και δεν μας έκατσε η φάση και η ζωή συνεχίζεται. Ήταν ένας άνθρωπος που τον ξέρω (or I thought I did) 15 χρόνια, που σεβόμουν και εκτιμούσα απεριόριστα, που θαύμαζα and I looked up to. Που προέκυψε ο έρωτας έτσι ξαφνικά ήταν υπέροχο γιατί ήταν ένας άνθρωπος που ήδη αγαπούσα.

Δεν κλαίω για ένα γκόμενο. Δεν πονάω για ένα γκόμενο. Κλαίω και πονάω για τα υπόλοιπα. Γι'αυτό με πείραξε. Δεν χώρισα; έχασα ένα άνθρωπο που ήταν σημαντικός και πολύτιμος από πολλές πλευρές και στην πορεία απλώς έτυχε και τον ερωτεύτηκα.

Γι' αυτό I ask 'How?'. How could he? He. Αυτός συγκεκριμένα, how, πώς μπόρεσε να τα γαμήσει έτσι όλα? Δεν τον είχα για τέτοιο και πραγματικά δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να συμπεριφερθεί τόσο σκάρτα. Not to me. Όχι γιατί είμαι τίποτα σπουδαίο, αλλά για την σχέση που ήδη είχαμε.

Σε κοινούς φίλους, παίρνω το blame εγώ; που είμαι στον κόσμο μου, που σηκώθηκα κι έφυγα. Στους φίλους μου, λέω καμιά κουβέντα παραπάνω, για το πως με έμπλεξε σε αρρωστημένα πράγματα χωρίς καν να το ζητήσω. Χωρίς καν να το ξέρω. Αλλά πάλι, δεν τον ρίχνω. Και όταν μιλάω με τον εαυτό μου τα βάζω μαζί μου, που I ignored some signs με την αιτιολογία ότι όχι, he would never, no, not to me, no, he's not like that.

Έτα ούλλα τσιαμέ, που λένε.

I am bitter. And sad. Αλλά ποτέ, ούτε και στην πιo αδύνατη στιγμή μου δεν του ευχήθηκα κάτι κακό ή άσχημο. Αντιθέτως λέω, να μην το δει ποτέ του. Και σιγά σιγά, άρχισα να τον εξαφανίζω. Πετάω δώρα του, άλλα τα κρύβω σε σκοτεινές γωνιές στις ντουλάπες. Σβήνω μηνύματα του, one by one. Και με αυτά, την ανάμνηση της κάθε στιγμής.

 So yeah, this isn't about forgiving, it's about understanding.

And then accepting.

And finally, letting it go.