Wish List

I've been staring at the screen for some time now.

I don't know exactly what to say.

This is how it goes;

People tend to tire me lately. Most people I mean. And instead of putting myself through that mental agony, I'd rather stay alone.

Or hang out with those precious few that do not tire me. Mentally or otherwise.

Lately, more than ever, I have this craving for things that feed my soul. It is no longer negotiable. I need to feel spiritually, emotionally, mentally (I can go on for a while, but I'll stop here 'cause I have a feeling you got the picture) fulfilled with the things I do, the people I interact with, the conversations I have and the time I spend.

I'm standing here. It's okay if I don't fit it; I probably don't want to anyway.

This is me; and I feel comfortable in my skin. I'm not bulletproof; people can still be very hurtful, but I hope I'm stronger than before. I know for sure I'm more content than I ever was.

But still, there was just something... couldn't put my finger on it. Maybe it's all this that I've been going through the last year; this emotional exhaustion, this lost feeling, this sadness that didn't allow me to feel (dare I say) "alive"? Or just plain excitement, about anything. It's like the happy, excitement button in me is off.

And all of a sudden, when you least expect it, the unexpectable happens. A thing, so small, that switches on whatever was switched off in you for so (God so) long. And before you know it, I'm jumping up and down in the house, at the prospect alone of it being a possibility. That small.

And yet, for me, where I'm coming from? It was the hugest thing ever. The kind that brings yearning hot tears to your eyes. The kind that makes you whisper "God I want it so bad" in case it hears you and goes away.

So yeah, I guess I do have a wish list afterall.

Sometimes, you think you have no idea what you want. Until it's there, and you know.

You just know.

And I've been waiting for it a long time.

And such moments are above and beyond words. There's only the sound of something... undefined. And it's all you need.

In that very moment.

That Little Story I Heard A Long Time Ago

Ήμουν πολύ μικρή όταν την πρωτοάκουσα εκείνη την ιστορία. 5- 6 χρονών? Την ιστορία του Ηρακλή στο σταυροδρόμι και τις δύο γκόμενες, που η μία του έδειχνει το δύσκολο δρόμο και η άλλη τον εύκολο. Και θυμάμαι που μου είχε κάνει εντύπωση, τόσο που so so many years later, ακόμα την θυμάμαι.

Disney and Hercules fucked me up.

Και τελικά, αυτή η ιστορία είναι τόσο αληθινή και την βλέπεις implemented στην καθημερινότητα.

Ήμουν ανέκαθεν δουλευταρού και κατ' επέκταση, θεωρώ ότι έχω διεκδικήσει κάποια πράγματα. Τα δικαιούμαι, λέω. Τα αξίζω, λέω.

Και να'μαι, σε μια συνάντηση και να μου τα δίνουν όλα στο πιάτο. Έτσι. Απλά. Με αντάλλαγμα να μπω σε καλούπια. Να με διαμορφώσουν. Να με φτιάξουν.

Στην αρχή θαμπώθηκα, δε θα το αρνηθώ. Τα είδα όλα ωραία, όλα λαμπερά. Αλλά μετά σκέφτηκα, it's not me. Δε θα αντέξω. Με ξέρω. Ι have to be me. I have to stay true to me.

So I said, no. I cannot do this, not like this. This is who I am, this is what I'm worth and if you really want it, this is how it's gonna go.

Κι έφυγα από το meeting, νιώθοντας λίγο.... δεν ξέρω, όχι με αμφιβολίες ακριβώς, αλλά με ένα περίεργο συναίσθημα. Τελευταία νιώθω πιο confident ότι ξέρω ποια είμαι και τι θέλω (ή τι δεν θέλω), έτσι είναι πιο εύκολο να μην παρασυρθώ από κάτι ή να υποστηρίξω με πάθος αυτό που λέω και πιστεύω. Επομένως, ενώ σε μια τέτοια συνάντηση παλιά θα ερχόμουν σε δύσκολη θέση, σήμερα ήμουν in control και ήξερα τι ήθελα και πως να το διεκδικήσω. Και κυρίως, να μη νιώσω άσχημα όταν δεν συμφωνώ με τον άλλο.

Το ότι ήταν το πρώην αφεντικό μου, just added an itty bit to my ego.

Αλλά it's water under the bridge. I'm not the girl he fired anymore; I'm the woman he came asking back. I'm not the girl that was afraid anymore; I am a woman that knows her worth. Mainly because I proved it, my way, through my ethic and personality.

And maybe that's why he came back.

And maybe that's why I walked away.

And maybe that's why I remembered that Hercules story tonight. Ξέρω σε ποιο δρόμο είμαι. It's longer, harder, with a lot more doubt, but damn, I know that I'll walk it in 4 inch heels like a lady, work like a captain and have a pirate attitude about it and earn it.

*cocktail sip*

Wouldn't change it one bit.

Δεν Είναι Τίποτα

It's not me.

This, is not me.

You seem to be doing just fine and I feel...what do I feel? As if you deprived me of some kind of happiness.

Hence the bitterness.

And yet, if anything were to happen to you, I'd probably die. The thought alone upsets me and brings tears to my eyes.

And yet, I have a devil in me and I don't know how to get rid of it.

I can't even hear your name without feeling as if the life has been blown out of me,

I'm trying.

But sometimes, I don't feel strong or capable anymore.

Do You Know?

Γέλασες. Με κάτι που είπα.

Σε έκανα και γέλασες.

Και μετά από μήνες, χαμογέλασε η ψυχή μου.

Φοβάμαι. Ότι θα φύγεις.

Φοβάμαι ότι έχεις φύγει ήδη, ενώ κρατώ ακόμα στο χέρι μου το μαντήλι που σου σκούπισα τα δάκρυα, και είναι ακόμα ζεστό.

Και φοβάμαι που ίσως είναι το μόνο που θα μου μείνει.

Μαζί με τον καημό.

Σε αγάπησα. Πρώτη.

Πριν από όλους.

Και δεν έχω σταματήσει, όσο και να το πάλεψα.

Λένε πως ανήκεις στον άνθρωπο που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις το πρωί.

Και που είναι η τελευταία σκέψη σου το βράδυ πριν πας για ύπνο.

Η ψυχή μου το ξέρει.

Κι ενώ σπαράζω μέσα μου που δεν είσαι εδώ, που δεν κοιμάμαι πια στα χέρια σου, που το πρόσωπό σου δεν αγγίζει το δικό μου, άμα σε βλέπω να γελάς, χαίρομαι που είσαι καλά. Γεμίζει ο κόσμος μου χρώματα, όσο και να πονά.

Όσο και να μου λείπεις.

Και σου λέω καληνύχτα, κάθε βράδυ καληνύχτα, έστω κι αν είσαι πια μακριά.

Two Drifters

Κοιμάμαι με το παράθυρο ανοιχτό.

Δεν χρειάζεται πια κλιματιστικό.

Το παράθυρο μένει ανοιχτό το βράδυ. Έβαλα και την λεπτή μου κουβέρτα. I like my bed this time of year.

Πέρσι...ήμουν κάπου αλλού. Νομίζω πέρσι, μετά από πολλά χρόνια ένιωσα, βίωσα και χάρηκα φθινόπωρο. Κάποτε μου λείπει το πέρσι... well, μου λείπει το πού ήμουνα πέρσι actually.

Και ξέρεις τι σκέφτηκα? Μαλάκα, έκανες το καλύτερο πράγμα που σηκώθηκες κι έφυγες. Έστω για λίγο. Που πήγες εκεί που πήγες. Μου έκανε απερίγραπτα καλό. Το χρειαζόμουνα.

Με νιώθω να το χρειάζομαι πάλι τώρα τελευταία.

Πεθαίνουν όλα τώρα. Σιγά σιγά, λίγο λίγο. Και κοιμόμαστε με τα παράθυρα ανοιχτά. Να ξορκίσουμε ίσως, δεν ξέρω κι εγώ τι. Και σκέφτηκα ότι κι εμείς τι είμαστε δηλαδή, ένα φύλλο που θα πέσει και πάει. Άρα, τι κάνω? Τι θέλω να κάνω και αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ?

Δυο χέρια φίλε μου. Να σε κρατάνε αγκαλιά το βράδυ ενώ κοιμάσαι με το παράθυρο ανοιχτό. Δυο χείλη που να σε φιλάνε στο μέτωπο όταν φυσάει λίγο παραπάνω και κουρνιάζεις σε αυτά τα δυο χέρια.

Ένα στόμα να σου πει μια καλή κουβέντα και δυο αυτιά να σε ακούσουν όταν θα πεις την δικιά σου.

Αν αξίζει κάτι, είναι να βρεις όλα τα παραπάνω σε έναν άνθρωπο.

Κι αν τον κάνεις να γελάει κιόλας, τότε ξέρεις πως τα έχεις όλα.

Και πως όχι, δεν είσαι απλώς ένα φύλλο και πάει. Είσαι από τα φύλλα που κάποιος κάπου κάποτε θα το μαζέψει από το έδαφος γιατί κάτι του έκανε, κάτι του τράβηξε την προσοχή και θα το φυλάξει στις σελίδες ενός βιβλίου. Και όποτε το βλέπει θα χαμογελά γιατί κάτι του θυμίζει.

Κι ας μην το ομολογήσει ποτέ.