Δεν χρειάζεται πια κλιματιστικό.
Το παράθυρο μένει ανοιχτό το βράδυ. Έβαλα και την λεπτή μου κουβέρτα. I like my bed this time of year.
Πέρσι...ήμουν κάπου αλλού. Νομίζω πέρσι, μετά από πολλά χρόνια ένιωσα, βίωσα και χάρηκα φθινόπωρο. Κάποτε μου λείπει το πέρσι... well, μου λείπει το πού ήμουνα πέρσι actually.
Και ξέρεις τι σκέφτηκα? Μαλάκα, έκανες το καλύτερο πράγμα που σηκώθηκες κι έφυγες. Έστω για λίγο. Που πήγες εκεί που πήγες. Μου έκανε απερίγραπτα καλό. Το χρειαζόμουνα.
Με νιώθω να το χρειάζομαι πάλι τώρα τελευταία.
Πεθαίνουν όλα τώρα. Σιγά σιγά, λίγο λίγο. Και κοιμόμαστε με τα παράθυρα ανοιχτά. Να ξορκίσουμε ίσως, δεν ξέρω κι εγώ τι. Και σκέφτηκα ότι κι εμείς τι είμαστε δηλαδή, ένα φύλλο που θα πέσει και πάει. Άρα, τι κάνω? Τι θέλω να κάνω και αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ?
Δυο χέρια φίλε μου. Να σε κρατάνε αγκαλιά το βράδυ ενώ κοιμάσαι με το παράθυρο ανοιχτό. Δυο χείλη που να σε φιλάνε στο μέτωπο όταν φυσάει λίγο παραπάνω και κουρνιάζεις σε αυτά τα δυο χέρια.
Ένα στόμα να σου πει μια καλή κουβέντα και δυο αυτιά να σε ακούσουν όταν θα πεις την δικιά σου.
Αν αξίζει κάτι, είναι να βρεις όλα τα παραπάνω σε έναν άνθρωπο.
Κι αν τον κάνεις να γελάει κιόλας, τότε ξέρεις πως τα έχεις όλα.
Και πως όχι, δεν είσαι απλώς ένα φύλλο και πάει. Είσαι από τα φύλλα που κάποιος κάπου κάποτε θα το μαζέψει από το έδαφος γιατί κάτι του έκανε, κάτι του τράβηξε την προσοχή και θα το φυλάξει στις σελίδες ενός βιβλίου. Και όποτε το βλέπει θα χαμογελά γιατί κάτι του θυμίζει.
Κι ας μην το ομολογήσει ποτέ.
Μα τι ωραία που εκφράζεις ό,τι σκέφτουμαι. Να περνάς καλά ρε, τζαι κάποια στιγμή έννα έρτουν ούλλα στον τόπο τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν πολλά ωραία να κοιμάσαι με το παράθυρο ανοικτό, αμα δεν έχει κουνούπια και άλλης λογής ζωίφυια :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή