Στο Ρινγκ.

Φοράω τη ρόμπα μου. Κάθομαι με το κεφάλι σκυφτό. Ακούω φωνές, μου μιλάνε, αλλά τις ακούω λες κι έρχονται από μακριά, είναι μπερδεμένες, δε βγάζω νόημα.

Δε θέλω να ακούσω. Θέλω να συγκεντρωθώ. Σε μένα. Θέλω να μείνω μες το κεφάλι μου και να βγάλω όλα τα υπόλοιπα έξω.

Κοιτάω τα χέρια μου, δεμένα, πληγωμένα, αλλά ξέρω πως πρέπει να συνεχίσω.

Το παίρνω απόφαση.

Σηκώνομαι. Πετάω τη ρόμπα. Αισθάνομαι εκτεθειμένη αλλά δυνατή. Ικανή. Τολμηρή ίσως, με μια αναίδεια του τύπου 'σιγά μην με τσακίσουν όλα αυτά'.

Πατάω γερά στα πόδια μου, παίρνω βαθιά ανάσα και είμαι έτοιμη.

Το βλέπω μπροστά μου. Ένα περιφραγμένο χώρο όπου πάλι θα μπω με ελπίδες, προσδοκίες και λυσσασμένη για νίκη.

Στέκομαι στη γωνιά μου. Σε βλέπω. Σε κοιτάω με το μάτι μου το περίεργο, μη μου πάρεις τον αέρα. Και τότε χτυπά το καμπανάκι.

Σαν παλαιστές, κάνουμε κύκλους μέσα στο ρινγκ. Με λυγισμένα γόνατα, ανοιχτά χέρια και τα μάτια καρφωμένα ο ένας στο άλλο. Κοντοζυγίζουμε. Με πλάγια βήματα.

Αργά.

Δεν ακούγεται τίποτα.

Κοιτιόμαστε στα μάτια, στην περίπτωση που πάει ο ένας να παραβγει του άλλου.

Και σιγά σιγά πλησιάζουμε. Τόσο, που ρουφάει πια ο ένας την ανάσα του άλλου.

Υγρή. Βαθιά.

Και όταν τελικά συναντιόμαστε στη μέση του ρινγκ, δεν υπάρχει κανένας, ούτε διαιτητής, ούτε κοινό, ούτε καν οι φόβοι μας, οι ανασφάλειες μας, κι όλα αυτά που μας κάνουν να αμφισβητούμε.

Η αναμέτρηση είναι μεταξύ εμένα κι εσένα.

"Αρέσκεις μου ρε μιτσή" σου λέω.

"Κι εμένα ρε μιτσιά" μου απαντάς.

Πόσο ironic, που μέσα στο ρινγκ μας πιάνουν τα γέλια. Από τον αυθορμητισμό της ατάκας που βγήκε τόσο αβίαστα και ξαφνικά.

Μπορούμε τότε να μην το γαμήσουμε σε παρακαλώ?

My Field Was Barren

I could stay up all night and listen to you talking about stuff I barely comprehend, things that you care about but I have no clue of, things that never even crossed my mind and I'll sit up, all night and listen to you. With attention. With curiosity. With genuine interest because it comes from you.

An hour, a day, a week, a lifetime feels so short, so soon, so not-long-enough with you.

I'd like to crawl under your skin, just to feel you closer.

I'd like to take you by the hand and offer you the world. Take you to places you've never been or seen and tell you all about it.

I'd say I love you but I don't think that little word can include us; the feelings, the history, the essence of what we are. The you and me put together.

I still doubt. You. This. Me. I wake up in the middle of night wondering when it'll all go bad, I mean that's what happened then remember? I don't think I can do it again.

So I look at you through screens; a little safety net. The thing my brain has been screaming at me to use. And it's killing me. The wanting vs the not believing. The loving vs the fear. The me now vs the me then.

I don't know if there's something you can say or do and fix this, fix me right now.

Maybe just, please let's not fuck this up, not again. Be you, and let me be me, with all my weirdness and issues until I believe again.

Until I feel again.

Until I trust again.

That maybe, just maybe, this time, it will all be alright.

So for now, just take my hand, hold it tight and walk with me in my barren field.

And just promise me that it'll be alright.

Six.

Τα τελευταία μου γενέθλια τα αντιμετώπισα με πολύ κυνισμό. Του τύπου χέστηκα, δεν με ενδιαφέρει, μαλακία, βαριέμαι, δεν θέλω.

Στα πολλά, κανόνισα έτσι τελευταία στιγμή ένα ποτό με λίγους καλούς φίλους, ίσα που έβαλα ένα παπούτσι της προκοπής και βγήκα. Στα μισά της νύχτας άρχισαν να αλλάζουν τα κυνικά μου, γιατί ένιωθα αγάπη γύρω μου. Αυτό εισέπραττα. Ένα τέτοιο όμορφο vibe, με τόση αγάπη και σταθερότητα, που νομίζω άγγιξα τα όρια ευτυχίας εκείνη τη νύχτα.

Η ουσία δεν είναι στα πολλά, ούτε στους πολλούς. Δυο μάτια ρε, να σε κοιτάνε φάτσα φόρα και να ξέρεις ότι είναι καθαρά. Δυο χέρια, που όταν σε παίρνουν αγκαλιά ξέρεις ότι κρατάνε όλο το βάρος σου και το βάρος που κουβαλάς μες το κεφάλι σου. Και άμα σου σφίγγουν το χέρι, ξέρεις πως είναι από αληθινό ενδιαφέρον κι όχι από τυπικότητες και πλαστικές ευγένειες.

Σήμερα γιορτάζει το ελεφαντάκι μου.

Έξι.

Σέξυ.

Έτσι.

Tον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν κάτι, απλώς δεν έτυχε να το κάνω κουβέντα μέχρι τώρα; ότι ενώ υπάρχει ελευθερία λόγου, κάτι που μπορεί να φανεί δίκοπο μαχαίρι με την ανωνυμία μας, υπάρχει ωστόσο ένα μεγάλο ποσοστό κοσμιότητας και σεβασμού στα blogs. Τουλάχιστον στο δικό μου blog και στα blog τα οποία επιλέγω να διαβάσω. Και το εκτιμώ πολύ αυτό, ειδικά αν δεις πως εκφράζονται μερικοί και με ποιον τρόπο, σε κοινωνικά δίκτυα, σε sites εφημερίδων κτλ.

Και με αφορμή τα γενέθλια μας εδώ, ήθελα απλώς να πω στον καθένα ξεχωριστά που διαβάζει τώρα αυτήν την πρόταση, "thank you".

Thanks for being so awesome and respectful.

And thank you geooorge for yet another awesome birthday photo!

Εύχομαι ό,τι ποθείτε, να σας χαριστεί απλόχερα, βουτηγμένο σε νεραϊδόσκονη.

Do You Believe In Magic?

And if you were to ask me if I still believe in magic, I really wouldn't know what to say anymore.

Probably, no.

Fuck no.

And I wouldn't hold it against me.

But when a small light starts shinning over the little dark hole you crawled into, eventually you wanna crawl out of there and turn that thing off.

And as you're doing that, the light gets brighter and it feels a little warmer and you kinda remember what it was like. How it used to feel like. How you used to be.

And you kinda like it.

You kinda prefer it actually from that dark humid hole.

Maybe you could stay here for a change? For a little while, not too long because it's so unfamiliar now.

Or maybe you're just too scared that you might overstay your welcome.

So yeah, I've been feeling warmer. But not on my own; it comes from external factors. It bounces off from you, from that, from others and I absorb it. But it's so warm and fuzzy, I feel I could stay here and take a long long nap.

A very long nap.

A much needed long long nap.

So if you were to ask me, after all that I've been through, if I believe in magic? I'd say, I would really like to.

I think I do.

Progressing into, I guess I do.

Hopefully reaching, Yes, I do,

And finally resulting into, Of course I do.

Mr Fitzgerald, A Word Please?

Just some thoughts on 2015.

Happy new year boys and girls.