Τι Είναι Αυτό Που Λένε Ευτυχία

Σκέφτηκα πολλές φορές τι είναι ευτυχία. Κάθε φορά κατέληγα σε κάτι διαφορετικό.

Τελευταία όμως, σκέφτομαι πως ευτυχία είναι ένα πράγμα και παρά το ότι το σκέφτομαι λίγο καιρό τώρα, δεν έχω αλλάξει γνώμη.

Ακόμα. (?)

Ευτυχία λοιπόν κατά τη γνώμη μου (τελευταία) είναι να έχεις επιλογές.

Να έχεις φίλε μου και να μπορείς να κάνεις επιλογές.

Αν δεν είσαι happy με κάτι, να μπορείς να το αλλάξεις.

Ή στον αντίποδα, ενώ έχεις επιλογές, εσύ είσαι απόλυτα content με το πού είσαι, με ποιον είσαι, με τι έχεις κτλ.

Κάνοντας όμως μια νέα επιλογή, αναπόφευκτα διαταράσσεις τις γνώριμες ισορροπίες σου. Κι ενώ δε σου εγγυάται κανένας τίποτα, υπάρχουν στιγμές που you're not sure it even matters. You just need to do it.

Κάποτε η επιλογή σου είναι να μείνεις. Κάποτε, η επιλογή σου είναι να φύγεις.

Είναι φρικτό όμως να πρέπει να μείνεις ή να πρέπει να φύγεις χωρίς να είναι δική σου επιλογή.

Και μαζί με τις επιλογές, οφείλεις, το χρωστάς στον εαυτό σου, σε εκείνη τη φωνούλα που ζει και υπάρχει μες το κεφάλι σου, να αναλαμβάνεις και τις ευθύνες. "Αντρίκια", σοβαρά, με θάρρος και πάθος.

Θα παν όλα καλά? Δενμπορώ να σου πω. Δεν ξέρω.

Αλλά όσο έχεις επιλογές, κάτι γίνεται.

Just my two cents on happiness.

Αν Σε Είχα Τώρα Μπροστά Μου

Λίγο οι συγκυρίες, λίγο τα υπαρξιακά μου, λίγο οι καταστάσεις, κατέληξα τελευταία να κάνω ανασκοπήσεις. Πού είμαι τώρα, πώς κατέληξα εδώ και τι έκανα στην πορεία. Ε, λίγο το ότι ζούμε σε κοινωνία ηλιθίων, λίγο ότι τα έχω βάλει με τον εαυτό μου, λίγο ότι έχω κουραστεί γενικότερα, ε, λίγο το'χεις να αναρωτιέμαι κι εγώ διάφορα βραδιάτικα?

Αλήθεια, αν μπορούσα να έχω τον πριν-10-χρόνια-εαυτό μου τώρα μπροστά μου, τι θα του (μου) έλεγα?

Δεν έχεις ιδέα τι πόρτα άνοιξες και μπήκες.

Δεν το παίρνεις στα σοβαρά και δεν έχεις καταλάβει τίποτε, συγκεντρώσου Tinks.

Θα σου πάρει κάποια χρόνια, αλλά θα καταλάβεις. Και τότε θα συγκεντρωθείς.

Μην πας ευθεία, στρίψε.

Αυτό θα το μετανιώσεις. Σύντομα.

You look so pretty and not tired.

Ναι, δεν θέλεις να πληγώσεις κανένα αλλά πρέπει να βάλεις τα δικά σου "θέλω" σε προτεραιότητα.

Όλες οι αποφάσεις έχουν συνέπειες, επομένως φρόντισε να μην αποφασίζουν άλλοι για σένα.

Στάσου στο ύψος σου και διεκδίκησε.

Αξίζεις.

Γιατί φοβάσαι να χάσεις τα χαμένα?

Και ναι, κάποτε πρέπει να λες "fuck you" στα μούτρα. On the spot. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Το ξέρεις ήδη.

Έκλαψες γι'αυτόν?!

Άμα κάτι δεν σου κάθεται σαν feeling άστο, και μην σε πιάνουν τα "what ifs".

Στάματα να κάνεις πειράματα με τα μαλλιά σου.

So, this is what a soul mate is.

Μην βλέπεις συναισθηματικά τα πράγματα, ειδικά στην δουλειά. Βάλε στόχο, σκέψου σαν επαγγελματίας και όχι, όσο ωραία και να είναι, η δουλειά σου δεν είναι οικογένεια σου.

Πραγματικά χρειάζεσαι κι άλλα παπούτσια?

Oh fuck it, life is short, buy the shoes.

Πες ναι πες ναι πες ναι!!

Είσαι ηλίθια.

Αλλά καλόψυχη παναθεμά σε.

Άδικα ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά.

Μείνει θετική και χαρούμενη. Μην τα χάσεις αυτό. Θα είναι κρίμα.

It all happens for a reason and maybe one day, it'll make sense.


**Θα το ακούς αυτό μια μέρα και θα χασκογελάς. Αλλά θα είναι πολύ ωραίο.

Them Sunday Blues

Αν ήταν να πας κάπου, πού θα πήγαινες: σε κάποιο άνθρωπο ή σε κάποιο μέρος?

Από πού πηγάζουν αυτές οι φαινομενικά αυθόρμητες σκέψεις, το σκέφτηκες ποτέ?

Κι αν όντως ξέρεις από πού, τολμάς να το παραδεχτείς στον εαυτό σου?

Τι σου έχει μάθει το παρελθόν? Το έχεις εντάξει στο παρόν? Προχώρησες καθόλου?

Εξελίχθηκες?

Τι στόχο έβαλες για αυτή τη βδομάδα? Έβαλες καθόλου? Πότε ήταν η τελευταία φορά που έβαλες κάποιο στόχο πλάκα πλάκα?

Πού θα σε βρει το βράδυ της επόμενης Κυριακής?

Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως όλα αυτά που έχεις δεδομένα αυτή εδώ τη στιγμή, να μην υπάρχουν την άλλη βδομάδα?

Πώς θα σε έκανε να νιώσεις αυτό?

Φοβάσαι ακόμα ή άρχισες να πιστεύεις παραπάνω στις δυνάμεις σου?

Τι πιστεύεις? Στις δεύτερες ευκαιρίες ή ότι η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται?

Πόσο απέχει το "πιστεύω" από το "εθελοτυφλώ"?

Πρόσφερες χαρά σε κάποιον σήμερα? Κι αν ναι, πώς σε έκανε να νιώσεις?

Θα το θυμάσαι αυτό όταν θα αυτομαστιγώνεσαι για κάτι ηλίθιο?

Όταν δε θες να μιλήσεις με κανένα, ποιον παίρνεις τηλέφωνο?

Γιατί δεν κρατάς σημειώσεις από τις σκέψεις που περνάνε στο άσχετο μέσα στη μέρα από το μυαλό σου?

Τι φοβάσαι περισσότερο: να έχεις άδικο ή να εκτεθείς?

Γιατί αγαπάς κάποιον?

Κι αφού δεν είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί περιμένεις να σε καταλάβουν όλοι?

Υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα?

Και ποιος είπε πως ο κανόνας, είναι στην τελική... κανόνας?

Ποια λέξη θα σε έκανε χαρούμενη? Θα σου αρκούσε μια λέξη ή χρειάζεσαι περισσότερες?

Γιατί το φανάρι είναι πάντα κόκκινο όταν βιάζεσαι?

Σκέφτηκες ποτέ ότι αυτή η μικρή καθυστέρηση μπορεί να σε σώσει από κάτι?

Αλήθεια τώρα, πώς ήταν η μέρα σου?

Και πόσοι μπορούν να καταλάβουν αν το εννοείς ή όχι?

Γιατί δεν κοιμάσαι?

Nostalgia

Το'χουν οι μέρες? Πανσέληνος κτλ? Με έχει πιάσει μια έντονη νοσταλγία. About how things used to be. How things used to feel like.

Θυμήθηκα εποχές μου ήμουν καλά επαγγελματικά, με τι ωραίο team συνυπήρχα, με πόση χαρά δουλεύαμε.. Πόσο long gone μου φαίνεται πια εκείνη η εποχή.

Άμα με πιάνει τέτοια φάση, θα διαβάσω παλιά μου ημερολόγια. Να θυμηθώ πράγματα, συναισθήματα, see how much I've grown and progressed. Παράλληλα βγάζω και το σκληρό δίσκο μου και μπαίνω στα άδυτα του παρελθόντος μου. It just makes me feel closer to everything.

It warms my heart and makes me feel better I guess.

Ψάχνομαι μες τον σκληρό που λες, λες και είναι το μεγαλύτερο μπαούλο με τα ομορφότερα μυστικά. Ακούω τραγουδάκια, βλέπω φωτογραφίες, βίντεο...

Και μας πετυχαίνω σε ένα βίντεο...Τότε που ίσα άρχισε να πλανάται κάτι στον αέρα. Τώρα, εκ των υστέρων, μπορώ να τα δω και να τα καταλάβω όλα. Τότε... God we can be so short sighted sometimes.

Το πως με κοιτάς σε εκείνο το βίντεο....It's how every girl wishes to be looked at.

Με κοιτάς έτσι ακόμα?

You only get one first kiss with someone. Απλώς γίνεται ωραιότερο όταν το έχεις ανταλλάξει πρώτα με τα μάτια.

Θυμάμαι κι εγώ κάτι πράγματα ώρες ώρες..

Άντε, καληνύχτα μας!

"Advice is a form of nostalgia, 

dispensing it is a way of fishing the past 

From the disposal, wiping it off, 

painting over the ugly parts 

And recycling it for more than it's worth"

Writing On The Wall

Σε κάποια φάση της ενήλικης ζωής σου, κάπου ανάμεσα στο "been there, done that" και στο "I have no idea what to do" κι ενώ έχεις περάσει από πολλές μαλακίες που έχεις κάνει/ φάει/ πληρώσει/ βιώσει κτλ, φτάνεις σε ένα παράδοξο mental σταυροδρόμι: κάπου ανάμεσα στο "ignorance is bliss" και του "the truth will set you free".

Καταλαβαίνεις πια και τα δύο. Συμφωνείς πια και με τα δύο. Έχεις περάσει ουσιαστικά και από τα δύο. Και ξαφνικά, σε αυτήν την παράξενη ενήλικη φάση σου, συνυπάρχουν και τα δύο. Κι αυτό είναι το twisted κομμάτι της ιστορίας.

Γιατί οι ζωές μας έχουν γίνει πολύ twisted.

Φοβόμαστε να δείξουμε ότι μας νοιάζει κάποιος για να μην τρομάξει και φύγει.

Δεν λέμε αυτό που σκεφτόμαστε, αυτολογοκρινόμαστε, για να μην παρεξηγηθούμε.

Εν μία νυκτί γίναμε όλοι σταρ, ρήτορες και επαγγελματίες, απλώς γιατί μας δίνεται η απέραντη ελευθερία των κοινωνικών δικτύων, κι ενώ αποκτήσαμε ισχύ και δύναμη, δεν την κερδίσαμε, ούτε ξέρουμε να τη διαχειριστούμε.

Γίναμε, ό,τι δηλώσεις, είσαι.

Εφησυχαστήκαμε στην μετριότητα. Ούτε καταλαβαίνουμε πια την διαφορά, τόση η αποβλάκωση μας.

Το τρολάρισμα, η προσβολή και η στιγμιαία εξυπνοβλακίστικη ατάκα, έγιναν συνώνυμα της άποψης και της μαγκιάς.

Ανοίγουμε τις καρδιές μας, τις ψυχές μας σε απρόσωπους τοίχους και σε αγνώστους, και δεν ξέρουμε τι να πούμε face to face με κάποιον.

Κάνουμε 'like', μιλάμε με φατσούλες και συντομογραφίες, αντί να μιλάμε με λέξεις, καθαρές, ολοκληρωμένες και ουσιαστικές.

Ζητάμε σεβασμό και τον απαιτούμε φωνάζοντας και απειλώντας.

Στόχοι μας, έγιναν το νέο iPhone, το τελευταίο μοντέλο της BMW.

Μπερδεύουμε την ευγένεια και τους τρόπους με το πέσιμο.

Κάνουμε δώρα, χωρίς καρτούλες.

Μιλάμε, και δεν λέμε τίποτα.

Ναι..

Είμαστε οι γενιά της σκιαγράφησης της ανθρώπινης ύπαρξης. Σαν σκίτσα, μουντζούρες ακόμα μην πω. Διατηρήσαμε την μορφή, αλλά είμαστε πιο κούφιοι από ποτέ.