Writing On The Wall

Σε κάποια φάση της ενήλικης ζωής σου, κάπου ανάμεσα στο "been there, done that" και στο "I have no idea what to do" κι ενώ έχεις περάσει από πολλές μαλακίες που έχεις κάνει/ φάει/ πληρώσει/ βιώσει κτλ, φτάνεις σε ένα παράδοξο mental σταυροδρόμι: κάπου ανάμεσα στο "ignorance is bliss" και του "the truth will set you free".

Καταλαβαίνεις πια και τα δύο. Συμφωνείς πια και με τα δύο. Έχεις περάσει ουσιαστικά και από τα δύο. Και ξαφνικά, σε αυτήν την παράξενη ενήλικη φάση σου, συνυπάρχουν και τα δύο. Κι αυτό είναι το twisted κομμάτι της ιστορίας.

Γιατί οι ζωές μας έχουν γίνει πολύ twisted.

Φοβόμαστε να δείξουμε ότι μας νοιάζει κάποιος για να μην τρομάξει και φύγει.

Δεν λέμε αυτό που σκεφτόμαστε, αυτολογοκρινόμαστε, για να μην παρεξηγηθούμε.

Εν μία νυκτί γίναμε όλοι σταρ, ρήτορες και επαγγελματίες, απλώς γιατί μας δίνεται η απέραντη ελευθερία των κοινωνικών δικτύων, κι ενώ αποκτήσαμε ισχύ και δύναμη, δεν την κερδίσαμε, ούτε ξέρουμε να τη διαχειριστούμε.

Γίναμε, ό,τι δηλώσεις, είσαι.

Εφησυχαστήκαμε στην μετριότητα. Ούτε καταλαβαίνουμε πια την διαφορά, τόση η αποβλάκωση μας.

Το τρολάρισμα, η προσβολή και η στιγμιαία εξυπνοβλακίστικη ατάκα, έγιναν συνώνυμα της άποψης και της μαγκιάς.

Ανοίγουμε τις καρδιές μας, τις ψυχές μας σε απρόσωπους τοίχους και σε αγνώστους, και δεν ξέρουμε τι να πούμε face to face με κάποιον.

Κάνουμε 'like', μιλάμε με φατσούλες και συντομογραφίες, αντί να μιλάμε με λέξεις, καθαρές, ολοκληρωμένες και ουσιαστικές.

Ζητάμε σεβασμό και τον απαιτούμε φωνάζοντας και απειλώντας.

Στόχοι μας, έγιναν το νέο iPhone, το τελευταίο μοντέλο της BMW.

Μπερδεύουμε την ευγένεια και τους τρόπους με το πέσιμο.

Κάνουμε δώρα, χωρίς καρτούλες.

Μιλάμε, και δεν λέμε τίποτα.

Ναι..

Είμαστε οι γενιά της σκιαγράφησης της ανθρώπινης ύπαρξης. Σαν σκίτσα, μουντζούρες ακόμα μην πω. Διατηρήσαμε την μορφή, αλλά είμαστε πιο κούφιοι από ποτέ.