Δωμάτιο Με Θέα

Ζω σε αυτό το σπίτι αρκετά χρόνια. Όταν μετακόμιζα, ήλπιζα ότι θα ήταν η αφετηρία για ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου.

Που ήταν, δηλαδή, απλώς όχι το αναμενόμενο.

Αλλά that's life right? Για αλλού να ξεκινάς κι αλλού να καταλήγεις.

Κοιτάω τη θέα από το μπαλκόνι... Δεν έχει αλλάξει. Τόσα χρόνια παραμένει η ίδια ουσιαστικά.

Αλλά τελευταία, όλα μου φαίνονται διαφορετικά. Έχω αλλάξει εγώ. Και η θέα.... είναι λες και δεν την βλέπω πια.

Τελευταία νιώθω ότι με προλαβαίνουν οι εξελίξεις. Ότι οι αποφάσεις μου γίνονται λίγο-πολύ προτετελεσμένα. Τελευταία νιώθω ότι πνίγομαι. Ότι βαρέθηκα. Ότι δεν είμαι εκεί που θα ήθελα να είμαι.

Ξεσπώ περίεργα. Συμπεριφέρομαι αλλοπρόσαλλα. Τη μια θέλω να είμαι μόνη μου και την άλλη σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο. Και μετά πάλι μόνη μου. Έχω ανάγκη να μιλήσω, αλλά μου βγαίνουν τόσο συγκεχυμένες οι σκέψεις μου. Δεν περιμένω βέβαια να με καταλάβει κάποιος γιατί εγώ η ίδια δυσκολεύομαι να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που μου φταίει.

I'm not happy κατάφερα και είπα τις προάλλες.

I'm not.

Δεν σου λέω ότι είμαι δυστυχισμένη και κακοπερνώ, απλώς... μου φαίνονται όλα flat, χωρίς εξέλιξη και κανένα τούνελ εδώ γύρω για να δω και το φως στην άκρη του. Σχεδόν λες και παρακολουθώ τη ζωή μου, άρχισε να μου φαίνεται τόσο βαρετή και ξένη.

Και δεν είναι ένα πράγμα που μου φταίει, αν το διορθώσω ας πούμε θα είμαι καλύτερα. Είναι μια γενικότερη κατάσταση που να προβληματίζει, τελευταία ειδικά πολύ έντονα. Έχω περιθώρια ακόμα να κάνω λάθη, δεν εξαρτάται κανένας από εμένα επομένως μπορώ να τα διαλύσω όλα και να φύγω χωρίς να αφήσω συντρίμμια και θύματα πίσω μου.

Όσο και να πεις, είναι κι αυτό μια παρηγοριά.

Και περιμένω τώρα μια απάντηση. Που δεν ξέρω αν θα δώσει τέλος στην εσωτερική μου αναπουμπούλα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ίσως να'ναι η αρχή για κάτι άλλο. Και ποντάρω τόσο πολύ σε αυτό, γιατί είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που got my heart racing εδώ και πολύ καιρό.

Θα τη βρω την άκρη.

Θα τη βρω?

Υπάρχει άκρη?

Κι αν δεν υπάρχει, ίσως κάτι πρέπει να κόψεις και να την φτιάξεις από την αρχή.

Καλή βδομάδα.

In What Do You Trust?

Έχω μια ηθική γύρω από το θέμα της εμπιστοσύνης. Είναι για μένα πολύ λεπτό και ευαίσθητο θέμα. Οτιδήποτε μου εκμυστηρευτούν, το κρατάω. Για μένα. Για πάντα.

Η ανθρωπότητα στην συντριπτική πλειοψηφία της βέβαια, δεν παύει από το να με εκπλήττει. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα κι όχι της παρούσης.

Δεν πα να με θάψει μετά ο άλλος, δεν πρόκειται να γυρίσω ποτέ εναντίον του την εμπιστοσύνη που μου έδειξε.

Και είναι ηθικό το θέμα: ούτε θέμα ανωτερότητας ούτε τίποτα. It all comes down to how decent you can be behind closed doors when noone is watching.

Γιατί το μυστικό του, παραμένει δικό του, άσχετα αν το μοιράστηκε μαζί μου. Και πρέπει να είσαι πολύ κωλόπαιδο και παλιοχαρακτήρας για να βλάψεις κάποιον με κάτι πολύτιμο του που σε μια στιγμή αδυναμίας? απόγνωσης? φόβου? το είπε για να το ακούσουν τα δικά σου αυτιά.

Ανέκαθεν το είχα αυτό. Στην πορεία (μου), βρέθηκαν ανάξιοι (αρκετοί) ή εγώ φάνηκα ανάξια (αρκετά) να υπολογίσω σωστά ανθρώπους, χαρακτήρες και προθέσεις, με αποτέλεσμα πια να μην εμπιστεύομαι κανένα. Να δυσκολεύομαι να ανοίξω το στόμα μου και να πω τον πόνο μου.

Αμφιβάλλω αν έχει κανείς 100% αγνές και καθαρές προθέσεις. Δεν είδα -παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις- την συμπεριφορά που έδειξα σε κάποιους να την σέβονται και να την αντικατοπτρίζουν.

Γιατί τα θυμήθηκα τώρα αυτά νυχτιάτικα?

Σήμερα ένας συνεργάτης μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε το φορτίου που κουβαλά μες την ψυχή του, λέγοντάς μου ότι δεν είχε και που να τα πει και "ευχαριστώ που με άκουσες".

Εγώ ξέρω ότι θα το κρατήσω για μένα το content της συζήτησης μας.

Κι απλώς αναρωτήθηκα, ρε Tinks, πόσοι θα το έκαναν αυτό για σένα?

Δεν ξέρω.

Τα Κουβαδάκια Μου

Όσο και να θες, όσο και να προσπαθήσεις, η άμμος πάντα θα καταφέρνει να ξεγλιστρίσει και να φύγει από το χέρι σου.

Όσο πιο σφιχτά κλείσεις τη χούφτα σου, τόσο πιο γρήγορα θα κυλήσει από τις χαραμάδες των δακτύλων σου.

Άρα τι κάνεις?

Συμβιβάζεσαι με τη λίγη άμμο που απομένει στο χέρι σου.

Ή μαζεύεις τα κουβαδάκια σου και πας σε άλλη παραλία.

In the meantime όμως, μην το πολυαναλύεις.

And in the process, don't be a cunt.

Είναι κρίμα να αφήνεις γύρω σου και πίσω σου, ερείπια ανθρώπινα ή απομεινάρια από κάστρα στην άμμο, απλώς γιατί δεν έβρισκες το θάρρος και τον τρόπο.

Καλή βδομάδα.

Σκάσε.

Λόγια. Τόσα γαμημένα λόγια. Λόγια λόγια λόγια.

Χείλη να κάνουν σχήματα και να βγάζουν ήχους. Αλλά όχι νόημα. Ξεφτιλισμένες ανάσες με ήχους. Αλλά κούφιες, κάλπικες.

Λέξεις. Βαλμένες σε σειρά, τυχαία ή μη, αλλά που καταλήγουν πουθενά.

Σ' το ξαναείπα ότι δεν παίρνω από λόγια. Δεν μου αρέσουν τα λόγια. Κυρίως γιατί τα πιστεύω. Κυρίως γιατί άμα ανοίξω εγώ το ξερό μου και βγάλω τις δικές μου ξεφτιλισμένες ανάσες, τις εννοώ. Κατάλαβες τη διαφορά μας?

Και τι κοστίζουν τα λόγια τελικά?

Τι μετράνε στο τέλος της μέρας?

Τι στο διάολο το ανοίγουμε τελικά το ρημάδι μας και λέμε λέμε λέμε, αρχίδια, τίποτα, δεν μετρά τίποτα, δεν αξίζει τίποτα.

Όλα του αέρα.

Ούτε καν τις βλέπεις τις λέξεις και τις πιστεύεις. Πόσο χαζό είναι αυτό? Πόσο κάλπικη συναλλαγή, αυτή των λέξεων, μεταξύ δύο ανθρώπων.

Το άθροισμα πάντα μηδέν και το πηλικό πάντα μείον.

Στην υγεία μας. Ας σκάσουμε επιτέλους.

Η σιωπή right now is more fulfilling than the nothingness of your -fucking- empty words.

How Soon Is Now?

Not soon enough if you ask me.